به عنوان یک جوان ایرانی که پس از ۲سال برنامه‌ریزی، تلاش و پیگیری مجدانه و همچنین صرف هزینه‌های مادی و معنوی بسیار موفق به گرفتن پذیرش از یکی از دانشگاه‌های سرشناس بین‌المللی شده‌ام، اکنون با وضعیتی مواجهم که تمام تلاش‌ها و ۲سال عمرِ صرف شده‌ام در این راه را بر باد رفته می‌بینم. چراکه که تمام برنامه‌ریزی‌های من و امثال من (که با مراجعه به آمارها متوجه خواهید شد که جمعیت کثیری هستیم رو به افزایش) بر مبنای ارز با نرخ دولتی بوده و اگر هم احتمال را بر ارز آزاد گذاشته بودیم هرگز تصور افزایش ۲برابری در کمتر از یک سال برایمان متصور نبود. آیا مسوولان ما به وضع اسفناکی که در نتیجه این تصمیم ممکن است گریبانگیر دانشجویان ایرانی خارج از کشور شود حتی لحظه‌ای نمی‌اندیشند؟
