بنابراین اقتصاد ما تبعیت از عرضه و تقاضا ندارد و تحت تاثیر سیاست است. از اول انقلاب هم اقتصاد ما سیاسی بوده و گهگاه فراز و فرود داشته است. بنابراین گاهی اوقات می بینیم که تحت تاثیر مسایل نظامی و سیاسی قیمت کالاها رشد می کند و افزایش می یابد و در شرایط عادی قیمت ها پایین می آید.
بنابراین همه اینها نشان می دهد که روند نرمال اقتصادی را در پیش نگرفته ایم زیرا در سیاستَ، یک دورنما و آینده نگری برای مردم وجود دارد و مردم با توجه به فضایی که ممکن است در آینده در انتظارشان باشند، در تنگنا یا گشایش قرار می گیرند و فکرشان تغییر می کند و این تغییر فکر موجب می شود که خود به خود عرضه مصنوعی یا تقاضای مصنوعی به وجود بیاید و تاثیر روی قیمت کالاها بگذارد.
واقعیت این است که ما از نظر ارز یا منابع پولی و سرمایه ای مشکل داریم و این کمبود در شرایط خاصی بیشتر می شود. این در حالی است که در هیچ کشوری به ارز به عنوان یک کالای قابل خرید و فروش نگاه نمی شود ولی ما ارز را تبدیل به کالای قابل خرید و فروش کرده ایم زیرا امنیت اقتصادی نداریم و پول رسمی خودمان در مقابل هجمه ها و حمله های سیاسی و فکری و اندیشه ای تغییرپذیر است. بنابراین مردم به سمت کالایی که امنیت و استمرار آن بالاتر باشد، می روند و بنابراین اقدام به خرید دلار می کنند. زیرا دلار تحت تاثیر سیاست گذاری ما نیست و ثبات دارد ولی پول کشور خودمان ثبات ندارد. در نتیجه ریال کم ارزش می شود اما دلار ارزشمند می شود.
سخن آخر اینکه زمانی که از دید ارزش به دلار نگاه می کنیم به عنوان کالایی که قابل خرید و فروش است خود به خود متقاضی برای آن بیشتر می شود و کمبود به وجود می آید و در نتیجه ارز گران می شود.
