قطارهای منظم و پرظرفیت، بین شهرهای بزرگ و شهرهای واقع در حومه آنها، که عمدتا مسافران با اهداف اشتغال، آموزش و درمان را جذب می‌کنند، قطارهای حومه‌ای محسوب می‌شوند. این سیستم، عموما برای مسیرهایی طراحی می‌شود که سفرهای طولانی‌تری نسبت به سفرهای درون‌شهری دارند و فواصل بین ایستگاه‌های آن، برای افزایش سرعت و ظرفیت قطارها، بیشتر از فواصل ایستگاه‌های قطارهای شهری در نظر گرفته می‌شود. مسیرهای این سیستم معمولا از سایر سیستم‌های ترابری ریلی و جاده‌ای، جداسازی و تفکیک می‌شوند. این سیستم‌ها قابلیت طراحی و کارکرد تا بعد ۲۰۰ کیلومتری از شهر مادر را نیز دارند، اگرچه در اکثر موارد، دارای طولی کمتر از ۱۰۰ کیلومتر هستند. به گزارش دنیای اقتصاد، به‌منظور کاهش مصرف سوخت و رفع معضل ترافیک، اکثر کشورهای دنیا، در کنار بهبود و توسعه سیستم اتوبوسرانی موجود، از سیستم‌هایی که با هدف جابه‌جایی انبوه مسافر طراحی شده‌اند، استفاده کرده‌اند. این سیستم‌ها، اغلب در مجموعه سیستم‌های ریلی قرار می‌گیرند. مجموعه عوامل (امکانات، قابلیت‌ها و تجهیزات) در این سیستم‌ها و استراتژی‌های مدیریتی به‌گونه‌ای در نظر گرفته شده است که مردم ترجیح می‌دهند به جای استفاده از وسیله نقلیه شخصی، از این وسایل برای تردد روزانه خود استفاده کنند. از ثمرات این فرآیند، در کنار سایر سیاست‌ها، علاوه‌بر رسیدن به ترافیکی روان (در مقایسه با شهرهای ایران) می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- استفاده مناسب‌تر از انرژی
- کاهش آلودگی‌های زیست‌محیطی
- کاهش اتلاف وقت
- کاهش بیماری‌های جسمی و روانی
- استفاده مناسب‌تر از فضا
- کاهش سوانح و حوادث ترافیکی
