به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان، کوری عاطفی، نوعی اختلال رفتاری است که در آن فرد در شناسایی و بیان احساسات خود ناتوان است و دچار مشکل می‌شود. این‌گونه افراد توانایی تشخیص احساسات را ندارند و به‌اصطلاح احساسات و عاطفه آنها کور شده است. ایرنا نوشت؛ گاهی پیش می‌آید به زوج‌هایی برمی‌خوریم که نمی‌توانند حرف و احساس خود را بیان کنند، این نتوانستن گاهی ناشی از این است که زن و شوهر به دلیل اختلافات فرهنگی و اجتماعی، حرفی برای گفتن با یکدیگر ندارند و گاهی به این علت است که نمی‌دانند چگونه با یکدیگر حرف بزنند. این ویژگی‌ها به دلیل عملکرد نامناسب آگاهی‌های عاطفی، روابط نادرست اجتماعی و سایر مشکلات درونی خود شخص بروز پیدا می‌کند. کوری عاطفی، اختلال رفتاری است که از قدیم بین زوج‌ها وجود داشته و متاسفانه در حال حاضر هم این پدیده در جامعه کم دیده نمی‌شود و هر از گاهی رخ می‌دهد.
نشانه‌ها و پیامدهای کوری عاطفی
متخصص روانشناس بالینی درباره کوری عاطفی گفت: نخستین موضوعی که در رابطه با اختلال کوری عاطفی مطرح می‌شود این است که بیشتر زن و شوهرها به دلیل عدم مهارت در گفت‌وگو که چه وقت، چگونه و با چه کلماتی باب مراوده را در باید با یکدیگر آغاز کنند، دچار اختلاف می‌شوند. گفت‌وگو بین زوج‌ها باید به‌گونه‌ای باشد که این گفت‌وگوها نه‌تنها بوی دوستی و مودت دهد بلکه درصورتی‌که ناراحتی و کدورتی بین زوج پیش بیاید، زوج‌ها بتوانند با تعامل و مهارت، آن را برطرف کنند. ارسیا تقوا با تاکید بر لزوم اهمیت‌دادن به فرهنگ و روابط اجتماعی در دوران پیش از ازدواج، افزود: پدر و مادر بهترین الگو برای فرزندان هستند و تا زمانی که روابط اجتماعی برای آنان اهمیت داشته باشد به‌یقین فرزندان آنان به‌عنوان زوج‌های آینده در این راستا از منظر گفت‌وگو و مراودات اجتماعی و فرهنگی مشکلی نخواهند داشت و زندگی آنان به سمت کوری عاطفی، سوق داده نخواهد شد. وی گفت: زن و شوهر در جریان وقوع اختلال کوری عاطفی، به مرور زمان در دوران زناشویی دچار سکوت و افسردگی می‌شوند و از این رو از هم فاصله می‌گیرند و برای گفت‌وگو نیز حرفی پیدا نمی‌کنند و با اینکه در منزل حضور دارند اما هر یک در اتاقی بوده یا به طریقی مشغول کاری می‌شود تا روز به پایان برسد. اما به محض دیدن دوست و یا آشنایی زبان بازمی‌کنند و کلی حرف نگفته حتی درباره همسران خود با فرد بیگانه رد و بدل می‌کنند. این روانشناس بالینی ادامه داد: زن و شوهر چنانچه به این مرحله برسند، دچار کوری عاطفی شدید شده و برای برون‌رفت از این مرحله حساس باید به فکر چاره باشند درغیراین‌صورت با هر چندسال سابقه زندگی مشترک باید عمر رابطه زناشویی خود را پایان یافته بدانند. این‌گونه رفتار به‌یقین بعد از مدتی باعث تنش و دعواهای شدید خواهد شد که رابطه آنها را چه با فرزند یا بدون آنان خراب‌تر خواهد کرد.
لزوم جلسات گفت‌وگو قبل از ازدواج
تقوا اظهار داشت: هنگامی‌که افراد بدون بررسی‌های لازم قبل از ازدواج با هم ازدواج می‌کنند، بعد از مدتی ممکن است متوجه شوند دو دنیای کاملا متفاوت از یکدیگر دارند. در این‌گونه مواقع، سخنان‌شان برای دیگری جذابیت ندارد یا حتی می‌تواند آزاردهنده و بی‌ربط باشد. وی توصیه کرد: برای اینکه زوجین درگیر این نوع از اختلالات رفتاری بعد از ازدواج نشوند، قبل از جاری‌شدن پیوند زناشویی، دختر و پسر حداقل مدتی را برای گفت‌وگو و بحث با یکدیگر داشته باشند تا متوجه شوند اصلا حرفی برای گفتن با هم دارند یا خیر.
ازدواج پرحرف با کم‌حرف ممنوع
این متخصص روانشناس افزود: وقتی فردی با کسی ازدواج می‌کند و از طرفی حرفی برای گفت‌وگو با آن ندارد، نخستین مساله‌ای که در ذهن بروز می‌کند «نبود عشق و علاقه» است که در این گروه افراد، عشق بسیار کم‌رنگ است یا اصلا وجود ندارد و این مساله به‌معنای زجر مادام‌العمر طرفین است؛ در این گونه موارد، طرفین حس می‌کنند هیچ علاقه‌ای به شنیدن حرف‌های یکدیگر ندارند. تقوا گفت: زمان گفت‌وگو در زوج‌های دارای اختلال رفتاری کوری عاطفی، به‌ندرت پیش می‌آید به این دلیل که این زوج‌ها، شخصیت درونگرایی دارند و چندان اهل گفت‌وگو با یکدیگر نیستند. این افراد در زندگی اجتماعی و ارتباط با اطرافیان پرحرف نیستند و اتفاقا طرف مقابل را به همین دلیل که مثل خود آنهاست، انتخاب کرده تا مجبور به حرف‌زدن با هم نباشند. وی تصریح کرد: در مواردی که هر دو زوج دارای کوری عاطفی هستند، حرف‌زدن آنها محدود به بیان نکته‌های ضروری است تا امور زندگی بگذرد. اتفاقا این زوج‌ها معمولا از زندگی و انتخاب خود راضی هستند. در حقیقت چنانچه هیچ‌یک از اعضای خانواده یا همسران تمایلی به صحبت زیاد با هم ندارد، ولی از کنار هم بودن خوشحال هستند، هیچ اشکالی ندارد. این روانشناس بالینی در پاسخ به این سوال که در بین برخی زوجین چنانچه یکی پرحرف و دیگری کم‌حرف باشد آیا اختلال کوری عاطفی رخ داده است، اظهارداشت: وقتی یکی از طرفین میل زیادی به حرف‌زدن دارد و دیگری خیلی اهل گفت‌وگو نیست، دقیقا زمینه بروز کوری عاطفی محیاست و چه‌بسا این روند به سمت ناخوشایندی از رابطه در حرکت باشد، چراکه در یک‌سو همسری است که راحت حس خود را بیان می‌کند و در مقابل طرف مقابل، اشتیاقی برای شنیدن آن حرف‌ها ندارد؛ این موقعیت دردآور بوده و موجب فشارهای عصبی خواهد شد. وی گفت: در چنین حالاتی شاید فردی که پرحرف شناخته می‌شود، احساس سرخوردگی و ناکامی کند و یا برعکس وقتی یکی از طرفین پرحرف و دیگری کم‌حرف باشد، احتمال دارد همسر پرحرف، طرف مقابل خود را به دلیل کم‌حرفی بازخواست و سرزنش کند که این موضوع باعث می‌شود، طرف مقابل بعد از مدتی اعتمادبه‌نفس او به‌شدت کاهش یابد و بیشتر در خود فرورفته و گوشه‌گیر شود.
راه ازبین‌بردن کوری عاطفی
تقوا افزود: خانواده‌ها باید تا پیش از ازدواج دختر و پسرها به آنها، اجازه آشنایی و گفت‌وگو را بدهند، چراکه این گفت‌وگوها در به وجود آمدن یک زندگی سالم مشترک نقش بسزایی دارد. بیان احساسات زن و شوهر برای افزایش ارتباط و صمیمیت بین اعضای خانواده بسیار مهم است. در چنین خانواده‌ای، هر اتفاقی که می‌افتد به یک تهدید ترسناک تبدیل نمی‌شود چراکه فرهنگ گفتمان بین اعضای خانواده وجود دارد اما در خانواده‌ای که فرهنگ گفت‌وگو وجود نداشته باشد، هر پدیده‌ای حتی حرف یک ناآشنا بین اعضای خانواده می‌تواند در زندگی مشترک، بحران‌های بزرگ ایجاد کند. وی عدم ایجاد همبستگی، جلوگیری از بیان احساسات و عشق و علاقه مشترک به یکدیگر را از علل به وجود آمدن کوری عاطفی بین خانواده‌ها بیان کرد و افزود: تعلیم و تربیت فرزندان بین خانواده‌هایی که زمینه بروز اختلال کوری عاطفی دارند بسیار سخت است.
والدین به‌عنوان حلقه وصل خانواده
این متخصص روانشناس گفت: پدر و مادر به‌عنوان حلقه وصل خانواده باید در کمترین زمان، فاصله‌های پیش آمده بین یکدیگر را از بین برده و با به اشتراک گذاشتن علائق مشترک زمینه‌های گفت‌وگو را بیشتر و بیشتر کنند و از سوی دیگر فرزندان را در بیان احساسات، گفت‌وگوها و تصمیمات خود شرکت دهند تا در حد امکان از روند گسترش کوری عاطفی و خطرات آن جلوگیری کنند. وی یادآور شد: در چنین خانواده‌هایی که اختلال کوری عاطفی از ابتدای زندگی مشترک وجود داشته و دارد، هنگامی‌که کودکان به 20سالگی می‌رسند و افراد بالغی برای خود شده‌اند، والدین متوجه می‌شوند که باید به فرزندان مراجعه کنند و از آنها برای برخی کارها کمک گیرند که متاسفانه دیگر دیر شده و زمان گذشته است، چراکه بچه‌های این خانواده‌ها نیز با کم‌حرفی و سرد مزاجی پدر و مادر به یکدیگر رشد کرده و تربیت شده‌اند و در نهایت کمکی نمی‌توانند به والدین خود کنند.
