به گزارش اقتصادآنلاین، اقتصاد ونزوئلا به یکباره به این وضعیت نیفتاد. ونزوئلا در ۱۹۷۰ ثروتمندترین کشور منطقه، بیستمین اقتصاد جهان و بهترین دموکراسی منطقه خود بود، اما با کاهش قیمت نفت اقدامات درستی را پیش نگرفت که به افزایش نابرابری و نارضایتی از عقب‌گرد کشور و پوپولیسم انجامید.
این جریان ریشه ظهور هوگو چاوز در ۱۹۹۸شد. چاوز اشتباهات بزرگ و جذابی کرد. زمین‌ها را بین کشاورزان تقسیم کرد و این امر تولید غذا را کاهش داد. فولاد، آلومینیوم، هواپیما و هتلداری و... را دولتی کرد و در نتیجه باعث از بین رفتن این صنایع شد. نرخ ارز را سرکوب کرد تا مصرف مردم را بالا ببرد با این کار تولید داخلی نابود شد.
با وخیم شدن اوضاع پس از سال ۲۰۰۰ چین به ونزوئلا وام داد تا سطح مصرف مردم با سرکوب ارز و واردات حفظ شود. اختلاف ارز دولتی و آزاد تا ۱۴برابر هم رسید. هوگو چاوز در سال ۲۰۱۳ مرد و از سال ۲۰۱۴ قیمت نفت کاهش یافت. افت قیمت نفت هم درآمدهای دولت را کاهش داد هم باز پرداخت وامهای خارجی باید پس داده میشد را کند کرد. در نتیجه شرایط غیرقابل کنترل شد.
میزان فقر و تولید نفت در ونزوئلا در ۲۰ سال گذشته. چاوز نتوانست به قولهایش عمل کند.
در طی این سال‌ها فقر به شدت گسترش پیدا کرد. چاوز ونزوئلا را با ۴۰% مردم زیر خط فقر تحویل گرفت. او روی موج نارضایتی مردم از نابرابری و کاهش رشد سوار شده بود و به آنها قول داد تا زندگیشان را متحول کند. اما جامعه را فقیرتر کرد به‌طوری‌که ۹۰% مردم زیر خط فقر رفته و تولید نفت از ۳.۵ میلیون بشکه به ۱ میلیون بشکه رسید.
نسبت بدهی خارجی ونزوئلا به صادراتش در مقایسه با سایر کشورها. وضعیت خطرناک ونزوئلا در بدهی خارجی که در میان کشورهای نفت خیز بی مثال است.
پوپولیسم بر امواج نارضایتی نشسته و سوسیالیسم کور آن را همراهی می‌کند نتیجه همین میشود که در ونزوئلا شاهدیم. جامعه ضعیف‌تر و مردم بیش از پیش وابسته به دولت می‌شوند. دولتی که با کوچکترین شوک به درآمدهایش متزلزل شده و کل ساختار کشور را می‌لرزاند. رقبا و دشمنان منتظر این فرصت‌ها هستند.
