مقامات فلسطینی و گروه‌های فعال حقوق‌بشری می‌گویند تعداد کودکان فلسطینی محبوس در زندان‌های اسرائیل در سال اخیر رو به افزایش بوده و با آنها بدرفتاری شده است. «قدوره فارس»، رئیس باشگاه اسرای فلسطینی به رویترز می‌گوید: «در سال ٢٠١٦ تعداد کودکان بازداشتی بیشتر شده است. این علاوه بر کودکانی است که فقط بازداشت اداری* شده‌اند». به گفته او: «ما وقتی از کودکان حرف می‌زنیم منظور کودکان ١١تا ١٨ساله است. اما اکثریتشان بین ١٣ تا ١٥ سال دارند». فارس بر این باور است که اسرائیل سیاست روشنی را برای ترساندن کودکان در پیش گرفته است؛ این کار به صورت تعداد بالای بازداشتی‌ها و احکامی طولانی‌مدت علیه کودکان اجرا می‌شود.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق ، آمارهای فلسطینی نشان می‌دهد افزایش کودکان فلسطینی موجود در زندان‌های اسرائیل به ماهانه ٤٢٠ بازداشت در سال ٢٠١٦ رسیده است؛ این میزان در سال ٢٠١٥ به حدود ٢٢٠ نفر می‌رسید.
سخنگوی نظامی اسرائیل می‌گوید سال گذشته فلسطینی‌های زیر سن قانونی در صدها «حوادث تروریستی» در کرانه باختری شرکت داشتند که از جمله آنها حمله با کارد یا انداختن سنگ و بمب‌های آتش‌زا بوده است.
این منبع می‌افزاید ارتش تا به حال چند طرح را برای کاهش این پدیده در دستور کار خود قرار داده است؛ از جمله فراخواندن خانواده‌های کودکان شرکت‌کننده در این حوادث و بررسی یا تحویل بعضی از موارد به دولت خودگردان تا درصورتی‌که لازم باشد آنها را بازداشت کنند. آمارهای اسرائیلی می‌گوید تعداد کودکان بازداشتی در سال ٢٠١٥ به ١٩٠ نفر زیر سن بلوغ می‌رسد حال آنکه همین آمار در سال ٢٠١٦ به ٢٢٦ نفر رسیده بود.
صدها خانواده فلسطینی کودکانشان را ندارند زیرا اسرائیل آنها را به اتهام‌های مختلف از جمله مشارکت در حمله با کارد یا پرتاب سنگ به نیروهای اسرائیلی یا شهرک‌نشینان در کرانه باختری بازداشت کرده است. جدید‌ترین آمارهای فلسطینی می‌گوید حدود ٣٠٠ کودک فلسطینی که بینشان افراد زیر ١٣ساله هم هستند در زندان‌های اسرائیل به سر می‌برند.
خانواده‌های این کودکان از رنج‌هایی می‌گویند که به دلیل بازداشت بچه‌هایشان متحمل شده‌اند. به‌خصوص بچه‌های زیر ١٣ سال که جای خالی‌شان مایه رنج و عذاب خانواده شده است.
«عصام ابراهیم»، پدر صهیب (١٢ساله) که در منطقه نزدیک به خانه‌شان در شهرک «بیرزیت» واقع در شمال رام‌الله بازداشت شده، می‌گوید: «از زمانی که بچه‌ام را بازداشت کردند، خواب ندارم. او کلاس ششم بود و من هر شب به او فکر می‌کنم».
او در تماسی به رویترز می‌گوید: «آخرین‌باری که پسرم را دیدم همان روزی بود که او را بازداشت کردند. موقعی که در مرکز بازجویی بود، او را دیدم. پسرم را زده بودند، فقط گذاشتند من برای مدتی کوتاه او را ببینم».
ابراهیم توضیح می‌دهد که پسرش اتهام سنگ‌پرت‌کردن را رد کرده و گفته است نزدیک خانه دستگیر شده؛ نزدیک خانه که سنگی نبود. او می‌افزاید «کاری را که ارتش اشغالگران می‌کند، این است که بچه‌ها را بترساند».
سخنان بعد از آزادی
بعضی از این کودکانی که آزاد شدند، درباره نحوه بازداشتشان یا اینکه شکنجه شده‌اند یا خیر، حرف‌های مهمی می‌زنند.
«جبر بدوی» ١٣ساله که چندی‌پیش آزاد شده، از طریق تلفن به ما می‌گوید: «من رفته بودم قبرستان تا فاتحه بخوانیم. ناگهان نیروهای ویژه اسرائیلی (مستعربین) ریختند سرم. آنها هفت‌تیر را روی سرم گذاشتند و مرا به زمین کوبیدند. بعد مرا تحویل ارتش دادند و شروع کردند به زدن من. دست‌هایم را بستند و یک چشم‌بند روی چشم‌هایم گذاشتند». او می‌گوید ارتش به او اتهام پرتاب سنگ زده است اما آن را قبول ندارد.
بدوی می‌افزاید: «پنج روز در مرکز بازجویی بودم. بازپرس همیشه به من می‌گفت که تو اعتراف نکردی. یک ماه مرا محاکمه کردند و بعد در زندان عوفر در بخش مخصوص بچه‌ها قرار دادند». بدوی را بعد از گذراندن نیمی از مدت زندانش آزاد کردند. پدرش می‌گوید او را تا موقع آزادی‌اش ندیده بود.
«اسامه زیدات»، کودک دیگری است که از رنج‌هایش در زندان می‌گوید. او که بر تختی در بیمارستان دولتی رام‌الله خوابیده می‌گوید، بعد از چهار ماه که در زندان «الرمله» بود به بیمارستان اسرائیلی‌ها منتقل شد. به نظر می‌رسد برخورد یک شی‌ء آهنی به ساق راست و کمر زیدات را زمین‌گیر کرده باشد.
او به خبرنگار رویترز می‌گوید: «تا ارتش به من رسید، به من حمله‌ور شدند. یک سرباز دست‌هایم را لگد کرد. مرا نشاندند و مدام از من سؤال می‌کردند. ١٠ دقیقه بعد مرا روی برانکارد گذاشتند. این اتفاق روز جمعه افتاد. من از درد بیهوش شده بودم. روز یکشنبه بود که به هوش آمدم و خودم را در بیمارستانی در اسرائیل دیدم».
او می‌افزاید: «دکتر گفت تو داشتی می‌مردی ما تو را نجات دادیم. به او گفتم فهمیدم که ضربه خورده‌ام. ١٨ روز را در بیمارستان گذراندم. آنها دست و پای مرا بسته بودند. خیلی رنج کشیدم. از من بازجویی کردند. قبل از اینکه به من کمک کنند از من سؤال می‌کردند چرا آنجا بودی؟ آنجا چه کار می‌کردی؟ بعد مرا با برانکارد بردند... . ١٠ روز بعد آمدند و دوباره بازجویی کردند. به خانواده‌ام اجازه نمی‌دادند مرا ببینند. من در بیمارستان بودم ولی کسی از من خبر نداشت».
او می‌گوید: «من از اشغالگران نمی‌ترسیدم. توی حال خودم بودم. وقتی سربازان آمدند فهمیدم که باید به خانه بروم. اما بعد ناگهان خودم را دیدم که روی زمین افتاده‌ام. من نه کاردی داشتم و نه چیزی دیگر. در زمینی کنار شهرک «بنی‌نعیم» بودم».
زیدات آرزو دارد دوباره بتواند به مدرسه برگردد. می‌گوید: «ان‌شاءالله دوباره به مدرسه برمی‌گردم. من کلاس نهم هستم. دوست دارم دوباره به مدرسه برگردم».
پدر این کودک دوره بازداشت پسرش را این‌طور تعریف می‌کند: «خیلی مرحله دشواری بود. رفتن اسامه خلأ بزرگی را در خانه به وجود آورده بود». این پدر که خود معلم مدرسه‌ای است که پسرش در آنجا درس می‌خوانده، می‌گوید: «خیلی بچه شوخی بود. در کلاس شاگرد اول بود. درسش خیلی خوب بود. حضورش در خانه به ما شادی و نشاط می‌داد».
پدر که حالا کنار تختی ایستاده که فرزندش روی آن خوابیده است، می‌گوید: «نمی‌توانم دورانی را که بر ما گذشت، توصیف کنم؛ به‌ویژه وقتی فهمیدیم او دچار آسیب شده و وضعی بحرانی دارد. روزها و شب‌ها را می‌شمردیم. بعد از سه ماه، او را ملاقات کردیم. برای ملاقاتش به زندان «رمله» رفتیم. قبل از آن هم او را در دادگاه دیدیم. از فاصله پنج‌متری فقط به مدت دو دقیقه. بعد او را گرفتند و بردند». او ادامه می‌دهد: «روی تخت به دادگاه می‌آمد. او را با آمبولانس و درحالی‌که دست و پاهایش را بسته بودند، می‌آوردند».
پدر اسامه، تلاش دارد اشک خود را پنهان کند. او احساسش را این‌طور بیان می‌کند: «احساسی توصیف‌نشدنی است وقتی ببینی پسرت زخمی شده است. اینکه تو نتوانی او را در آغوش بگیری. حتی وقتی که در رمله او را دیدیم از پشت یک دیوار شیشه‌ای بود».
مادر اسامه احساس می‌کند عمر دوباره‌ای به فرزندش داده‌اند. می‌گوید: «پسرم به یاری پروردگار دوباره به زندگی برگشت. وحشیانه او را زده بودند. پنج ماه زندگی نداشتم؛ چون اسامه نزد من نبود. روزها و شب‌ها را نمی‌فهمیدیم. اسامه بعد از آزادی‌اش یک بار می‌خندید و یک بار گریه می‌کرد. از او پرسیدم چرا می‌خندی و چرا گریه می‌کنی، گفت چون اینجا هستیم می‌خندم و چون یاد زندان رمله می‌افتم که درد می‌کشیدم و توی سرم می‌زدند، گریه می‌کنم».
اسامه هنوز منتظر روز محاکمه‌اش است؛ چون با کفالت آزاد شده؛ کفالتی به میزان ٢٥ هزار شکل (هر شکل معادل ٩٠٠ تومان است). پدرش می‌ترسد پیش از اینکه سلامتی‌اش را به‌دست آورد، او را احضار کنند.
«عیسی قراقع»، یک شهروند فلسطینی دیگر، می‌گوید: اسامه تنها کودکی نیست که بازداشت شده و ضربه خورده است. ما می‌دانیم ٤٠ کودک دیگر مثل او هستند که بعد از کتک‌خوردن، بازداشت شده‌اند.
او که برای دیدن اسامه به بیمارستان آمده، به خبرنگار ما می‌گوید: «بیش از ٤٠ کودک وجود دارند که در داخل زندان‌های اسرائیل هستند. آنها به وسیله نیروهای اشغالگر تیر خورده‌اند. تک‌تیراندازهای اسرائیلی به سمت آنها شلیک کرده‌اند».
او ادامه می‌دهد: «این یک جنایت جنگی است. کودکان فلسطینی را هدف قرار می‌دهند. نیروهای اسرائیلی از کودکان فلسطینی انتقام می‌گیرند».
قراقع توضیح می‌دهد: «در دو سال اخیر، کودکان بیشتر هدف قرار گرفته‌اند؛ چه از این نظر که به صورتی گسترده بازداشت شدند یا کشته و چه از نظر احکام بازدارنده‌ای که از سوی دادگاه‌های نظامی اسرائیل علیه آنها صادر شد. اسرائیل البته همه جامعه فلسطینی را هدف قرار داده است؛ فرقی نمی‌کند آنها یا بازداشت می‌کنند یا می‌کشند. می‌خواهند این خشم شعله‌ور‌شده جوانان را خاموش کنند. جوانان دیگر نمی‌توانند واقعیت اشغالگری و خشونت را تحمل کنند».
بازداشت اداری کودکان
جنبش جهانی دفاع از کودکان شاخه فلسطین می‌گوید بعد از سال ٢٠١٥، بازداشت اداری کودکان را تحت‌نظارت قرار داده است. این جنبش در گزارش خود آورده است که حوادث بین ژانویه ٢٠١١ تا اکتبر ٢٠١٥ را ثبت نکرده است؛ یعنی اتفاقاتی که برای کودکان در کرانه باختری افتاد.
در گزارش این جنبش آمده است: «مقامات اشغالگر به قانون‌های فوق‌العاده استناد می‌کنند. آنها از این قانون در بیت‌المقدس استفاده می‌کنند. در بیت‌المقدس شرقی برای اولین بار در ماه اکتبر ٢٠١٥ بود که از این قانون علیه کودکان استفاده شد». در این گزارش آمده است: «اسرائیل تنها رژیمی در جهان به شمار می‌رود که هر ساله به شکلی برنامه‌ریزی‌شده بین ٥٠٠ تا ٧٠٠ کودک را در دادگاه‌های نظامی محاکمه می‌کند. این در حالی است که آنها به حقوق اساسی برای یک محاکمه عادلانه نیازمند هستند».
هیئت امور اسرا و آزادشدگان فلسطینی در سازمان آزادی‌بخش، می‌گوید فقط در سال ٢٠١٦ حدود ١٠ کودک تحت بازداشت اداری قرار گرفتند. جنبش جهانی دفاع از کودکان در گزارش خود می‌گوید: «معیارهای بین‌المللی مربوط به عدالت، اسرائیل را ملزم می‌کند وقتی کنوانسیون حقوق کودکان را در سال ١٩٩١ امضا کرده، باید آن را به اجرا درآورد. در آن کنوانسیون آمده است که محرومیت کودکان از آزادی‌شان باید آخرین راهکار باشد و بازداشت کودکان به شکل قانونی یا بدون برنامه، جایز نیست».
این جنبش نمونه‌هایی را درباره حکم‌های طولانی‌مدت برای کودکان آورده است؛ از‌جمله حکم «احمد مناصره» ١٤ساله از «بیت حنینا» که برای او ١٢سال زندان به اضافه غرامت مالی حدود ١٨٠هزار شکل بریدند. یا دو کودک به نام‌های «خلیل ابومیاله» ١٦ساله و «محمد طه» ١٥ساله که اهل اردوگاه «شعفاط» هستند و هرکدام به ١١ سال زندان و غرامتی معادل ٥٠ هزار شکل محکوم شدند.
به اعتقاد مقامات فلسطینی، اسرائیل احکامی «جابرانه» بر کودکان فلسطینی تحمیل می‌کند؛ یکی از تازه‌ترین آنها، حکم شش سال زندان برای دختری فلسطینی به نام «منار الشویکی» ١٦ساله و اهل بیت‌المقدس بود که گفتند اتهامش «برنامه‌ریزی برای یک عملیات حمله با چاقو» بوده است.
رئیس باشگاه اسرای فلسطینی می‌گوید: «صدور حکم برای یک بچه آن‌هم ١٦ سال یک حکم جابرانه است و نشان می‌دهد تا کجا اشغالگران قوانین بین‌المللی را زیر پا می‌گذارند».
«امجد ابوعصب»، رئیس کمیته خانواده اسرا در شهر بیت‌المقدس، می‌گوید: «حکم برای منارالشویکی بعد از ١٤ ماه بازداشت او صادر شد. او را متهم به برنامه‌ریزی برای عملیات حمله با چاقو کردند که اصلا باور‌کردنی نیست؛ چون او اصلا توانایی چنین کاری را ندارد».
او می‌افزاید: «اشغالگران می‌خواهند به این وسیله جلوی بچه‌ها را بگیرند. آنها احکام سنگین بازداشت علیه کودکان صادر می‌کنند تا به این وسیله پیامی به بقیه داده باشند و بگویند با مشت آهنین با آنها برخورد خواهد شد».
در جریان درگیری‌های اخیر بین فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها که از اکتبر سال ٢٠١٥ شروع شد، تعدادی حمله علیه اسرائیلی‌ها از سوی کودکان فلسطینی انجام شد. اسرائیل فلسطینی‌ها را متهم می‌کند که سیاست تحریک کودکان را در پیش گرفته‌اند و می‌خواهند به این وسیله کودکان را تشویق کنند تا در عملیات حمله با چاقو یا پرتاب سنگ مشارکت داشته باشند.
«عوفیر جندلمان»، سخنگوی «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر اسرائیل، در پیامی توییتری چند روز پیش ادعا کرد: «این تحریک وحشیانه و برنامه‌ریزی‌شده از سوی دولت فلسطین است. آنها تمام تلاش خود را می‌کنند تا بگویند این نزاع استمرار دارد و از سوی نسل‌های آینده تشدید شده است»؛ اما رهبری فلسطین این اتهامات را رد کرده و خواستار فعال‌شدن کمیته سه‌جانبه فلسطینی–اسرائیلی –آمریکایی است. کمیته‌ای که بعد از توافق‌نامه اسلو تشکیل شد و مأموریت یافت اقدامات تحریک‌کننده از سوی هر دو طرف را کنترل کند. آخرین آمارهای فلسطینی حاکی از آن است که حدود هفت هزار فلسطینی در زندان‌های اسرائیل به سر می‌برند که بخشی از آنها را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند.
* بازداشت اداری اصطلاح خاصی است که درباره بازداشت‌های اسرائیل به کار برده می‌شود. در این نوع بازداشت‌ها هیچ‌گونه ضابطه‌ای رعایت نمی‌شود. فرد بدون حکم قضائی بازداشت می‌شود و بدون اینکه تفهیم اتهام شده یا دادگاهی برای او تشکیل شود، برای مدت‌ها در زندان باقی می‌ماند. قوانین بین‌المللی چنین بازداشت‌هایی را قبول ندارد و صرفا آنها را تحت شرایطی خاص مجاز می‌شمارد که احتمال وقوع خطری کنترل‌نشدنی باشد.
