به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان، فریاد زدن در هیچ موقعیتی و هنگام مواجه شدن با هیچ فردی، نتیجه مطلوبی به بار نمی‌آورد؛ به خصوص زمانی که مخاطب شما یک کودک یا حتی یک نوجوان باشد. تنها تاثیر فریاد کشیدن این است که در آن لحظه کودک می‌ترسد و شاید سکوت کند یا به اجبار خواسته شما را انجام دهد اما اندکی بعد، کودک همه چیز را فراموش می‌کند به غیر از فریادی که می‌شنود و می‌آموزد که خودش هم در مواقع ضروری می‌تواند فریاد بکشد و به این ترتیب به خواسته‌اش برسد.به یاد داشته باشید باید به گونه‌ای رفتار کنید که دوست دارید فرزندتان آنگونه باشد. همواره با کودکتان آرام و با احترام صحبت کنید و رفتار عصبی و تند نداشته باشید. شوخی و خنده و حتی لحن طنز در مورد کودکان و نوجوانان بسیار اثرگذار است و موجب می‌شود تا فرزندتان کاری را که از او خواسته اید، انجام دهد.
نه گفتن‌های مکرر به کودک میان شما و فرزندتان فاصله ایجاد می‌کند؛ شاید شما می‌خواهید فرزند بسیار مؤدب و نمونه‌ای تربیت کنید اما هر چه بیشتر با او مخالفت می‌کنید، این کار را بهتر به او آموزش می‌دهید و در نتیجه بیشتر شاهد مخالفت و بدرفتاری‌های فرزندتان خواهید بود.سعی کنید پاسخ‌های مثبت را با پاسخ‌های منفی جایگزین کنید؛ البته این نکته به هیچ وجه به این معنی نیست که شما باید تمام خواسته‌های فرزندتان را عملی کنید. در رفتارتان متعادل باشید، نه همیشه مثبت و نه همیشه منفی. اگر صبح، فرزندتان از شما درخواست کرد که با دوستانش بازی کند و شما صلاح نمی‌دانستید، می‌توانید به او بگویید الان نمی‌توانی با دوستانت بازی کنی اما بعدازظهر و بعد از انجام تکالیفت می‌توانی این کار را انجام دهی.
سعی کنید خود و رفتارتان را ارزیابی و فرزندانتان را هم تشویق کنید تا این کار را انجام دهند. در واقع آنها را تشویق کنید تا به بچه‌هایی که در زمین بازی یا مدرسه تنها هستند و شاید کمی نیاز به هم‌نشینی دارند، توجه کنند. به آنها کمک کنید تا علائم احساسی را در دیگران ببینند و تشخیص دهند. برای مثال از یک آینه برای آزمایش حالت‌های صورت استفاده کرده و درباره احساسات متناظر با هم صحبت کنید، به این ترتیب آنها می‌توانند زمانی که دیگران احساس غم یا ترس دارند، با آنها همدردی کرده و به آرامش دعوت‌شان کنند. با این کار می‌توانید به فرزندانتان بیاموزید که دیگران و احساسات به اندازه خود آنها اهمیت دارند و باید به دیگران هم توجه داشت.
کودکان به‌طور طبیعی نسبت به تفاوت‌ها، حالت کنجکاوانه و تیزبین دارند. اما از طرفی از خط مشی شما هم پیروی می‌کنند: وقتی شما و فرزندتان کسی را می‌بینید که به‌طور بارزی با شما تفاوت دارد(فرقی نمی‌کند در عدم توانایی یا به لحاظ سنی یا هر ویژگی بارز دیگری) با واکنش آسان و آرام خود به او نشان دهید که این تفاوت‌ها به معنای این است که شما آنها را درک کرده‌اید. اگر فرزندتان در این زمینه سوالی داشت، بسیار عادی و واقع‌بینانه به او پاسخ دهید، بی‌آنکه بخواهید به او خیره شوید یا به جایی اشاره کنید. سعی کنید به فرزندتان بیاموزید که انسان‌ها با هم متفاوت هستند و باید به این تفاوت‌ها احترام گذاشت.
در برخی مواقع همین چیزهای کوچک هستند که اهمیت فراوانی پیدا می‌کنند.کودکانی که یاد می‌گیرند «لطفا» و «دست شما درد نکنه» یا «اجازه هست» بگویند، فضایی توام با ادب و نزاکت را ایجاد می‌کنند که واکنش‌های مثبتی در افراد پیرامون آنها به‌همراه خواهد داشت.از او بخواهید درخواست‌های خود را محترمانه و بدون ترس بیان کند و برای انجام این درخواست‌ها، از دیگران طلبی ندارد.به او یاد دهید که دیگران موظف به انجام تمام درخواست‌های ما نیستند و اگر نتوانستند لطفی در حق ما بکنند، نباید خشمگین شویم و به شکلی مقابله‌جویانه برخورد کنیم. به‌علاوه تشکر کردن را به فرزندتان بیاموزید.
کودکتان می‌تواند رفتار خوب خود را از طریق احترام گذاشتن به دیگران نشان دهد. از همان زمان که او توانست از طریق کلامی ارتباط برقرار کند، می‌تواند «بفرمایید» و «متشکرم» را نیز یاد بگیرد. به او توضیح دهید که زمانی که مؤدب است دوست دارید به او کمک کنید، اما زمانی که دستور می‌دهد دوست ندارید. دوباره باید تکرار کنیم، اینکه خود‌تان رفتاری محترمانه داشته باشید، از اینکه سخنرانی کنید مؤثر‌تر واقع خواهد شد. خود‌تان واژه‌های بفرمایید و متشکرم را به طور مکرر به فرزند 2 ساله‌‌تان و دیگران بگویید؛ در این صورت او این واژه‌ها را به عنوان واژه‌هایی رایج در مکالمات روزمره خواهد آموخت و آنها را هم در ارتباط با شما و هم در ارتباط با دیگران به کار خواهد برد.
