به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از چابک آنلاین، در ایالات متحده آمریکا، 65 میلیون نفر یعنی نزدیک به سه نفر از هر 10 نفر مراقبت از افراد مضطرب، معلول یا سالمند خانواده خود را برعهده دارند.
این افراد به طور متوسط، در هر هفته 20 ساعت به مراقبت ازنزدیکان خود می پردازند، اما 13 درصد از این افراد تحت مراقبت، 40 ساعت در هرهفته یا حتی بیشتررا نیز به مراقبت احتیاج دارند.
پس مهم است که فرزندان بتوانند برخی از هزینه هایی که برای این عده از نزدیکان خود می کنندرا بازیافت کنند.
طبق آمار رسمی ایالات متحده آمریکا، هزینه مراقبت از والدین توسط فرزندان آنها بیش از 375 میلیارد دلار در سال تخمین زده می شود، این هزینه شامل مراقبت های بهداشتی در خانه و یا خدمات خانه های سالمندان است.
این موضوع چنان همه گیر شده که بسیاری ازآمریکایی ها دیگر قادر به ذخیره پس اندازی برای دوران بازنشستگی خود نیستند.
بنا برنتیجه تحقیقات انجام شده، این افراد به طور متوسط تنها 68 هزار دلار در حساب های بازنشستگی خود پس انداز دارند.
علاوه بر این رقمی نزدیک به 3 میلیارد دلار نیز آمار سرقت و کلاهبرداری مالی افرادی که برای مراقبت از مددجویان استخدام شده اند، نیز ثبت شده است.
این سرمایه از دست رفته اگر به سرقت نرفته بود یا مورد کلاهبرداری واقع نمی شد، می توانست حداقل در جبران بخشی از هزینه های خانواده مددجویان مورد استفاده قرار گیرد.
نباید فراموش کرد که برخی افراد متاهل برای مراقبت از والدین خود مجبورند که هم هزینه والدین خود را بپردازند و هم هزینه زندگی شخصی خود را.
در واقع آنها رقمی در حدود 30 درصد از درآمد خالص خود را برای حمایت از والدین خود صرف می کنند.
این افراد اگر خوش شانس باشند می توانند مالکیت چندین بیمه نامه زندگی را وقتی والدین شان دیگر توان پرداخت پول لازم برای ادامه آن قراردادها را ندارند، بگیرند.
این امرآنها را درموقعیتی خاص قرار می دهد تا برخی از هزینه هایی را که این بیمه نامه پوشش می دهد، بازیابی کنند.
اما متاسفانه همه افرادی که درگیر این نوع مراقبت ها هستند اینقدرخوش شانس نیستند.
دستورالعمل های بیمه نامه زندگی درحال حاضر به فرزندان امکان استفاده از بیمه نامه عمر والدین را نمی دهد و هدف اصلی تمام بیمه های زندگی، حمایت مالی از ورثه ی متوفی است که مالک بیمه نامه بوده است.
این موضوع تا حدودی گیج کننده است.
کارفرمایان درحال حاضر می توانند بیمه نامه عمر شخصی را در مورد کارمندی که فوت کرده خریداری کنند.
یا حتی آنها قادرند ، بیمه نامه هزینه مربوط به پیدا کردن جایگزین برای کارمندی که شرکت را ترک کرده هم خریداری کنند.
بنابراین منطقی به نظر می رسد که یک فرزند بالغ که از والدین یا نزدیکان خود مراقبت می کند بتواند هزینه بیمه زندگی آنها را بپردازد تا از خدمات آن بیمه نامه آنها در جهت جبران هزینه هایی که برای نزدیکان می کند، بهره مند شود.
بدیهی است که والدین و یا نزدیکان باید رهنمودهای مربوط به تعهدات قانونی برای واجد شرایط بودن بیمه را، رعایت کنند.
اما هنگامی که این خطرات پیش می آید و والدین مشمول بیمه هستند، چرا فرزندان بالغ نباید اجازه داشته باشند به عنوان مالک / پرداخت کننده چنین سیاستی ایفای نقش کنندتا بتوانند بخشی از این هزینه های اضافی را که متحمل شده اند، دریافت کنند؟
چرا فرزندان باید مجبور به صرف پس انداز بازنشستگی خود شوند یا فرصت کسب دستمزد منصفانه بیشتر را از دست بدهند، صرفا به این دلیل که مراقبت از والدین یا نزدیکان خود را به عهده گرفته اند؟
بیمه عمری که به درستی برای این جمعیت روزافزون که نیازمندکمک مالی هستند، صادر شود می تواند گامی بزرگ در جهت اصلاح فاجعه مالی ای باشد که در امریکا در حال پیشروی است.
با توجه به این که افراد بیشترین نیاز به کمک مالی از طرف اعضای خانواده خود را پیدا می کنند، بیمه عمر می تواند در جلوگیری از این مصیبت مالی که روز به روز پس انداز میلیون ها خانواده را فرسایش می دهد، بسیار موثر باشد.
با ارزیابی مجدد محدودیت های فعلی درصدورچنین سیاست هایی، بیمه گران در آمریکا می توانند با استفاده از اطلاعات جاری وطراحی یک سیاست خاص برای این هدف، از این فاجعه اقتصادی جلوگیری کنند.
چنین سیاستی بسیار شبیه یک سیاست بیمه نامه زندگی شخصی است.
این امر برای بیمه گر امکان پذیر و سودمند خواهد بود و همچنین تسهیلات اقتصادی را فراهم می سازد که برای کسانی که در جامعه هستند و می خواهند به والدین و نزدیکان خود کمک مالی کنند بسیار ضروری است.
فراموش نکنیم که نسل های آینده با کوچک شدن خانوارها در معرض خطر مالی بیشتری قراردارند.
