خب همان‌طور که همه می‌دانیم و با تمام وجود لمسش کرده‌ایم، خیلی چیزها خلاف و غیرقانونی است ولی خب خیلی هم راحت انجام می‌شوند و انگار نه انگار! البته گویا چند تا شماره تلفن هم داده شده تا مردم اگر ازشان حق سرویس گرفتند، زنگ بزنند و شکایت کنند و آن منشی ماشینی پشت خط هم دلداری بدهد و بگوید «اشکالی نداره، حالا دعواش می‌کنیم، پسر بد! شما هم دیگه نرو اونجا»!
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از روزنامه خراسان، ولی همیشه هم حق با مشتری نیست. چرا فکر می‌کنیم هر حق سرویسی از آن حق سرویس‌هاست؟ هزار و یک حق سرویس داریم که رستوران‌دار باید و وظیفه دارد از مشتری بگیرد و هیچ اشکالی هم ندارد. یکی حق سرویس بهداشتی است. وقتی شما گلاب به رویتان می‌روید رستوران و دست‌هایتان نیاز به شستشو دارد، خب مگر آن آب و صابون و دستمال کاغذی و شیلنگ و آفتابه مجانی است؟ باید حقش را به رستوران‌دار بدهید دیگر! یا حق سرویس ایاب و ذهابی که گارسون می‌آید و غذایتان را می‌آورد و بعد هم برمی‌گردد و ظرف‌هایتان را جمع می‌کند! یا حق سرویس قاشق و چنگال و چینی شصت پارچه‌ای که تویش برایتان غذا می‌آورد، مجانی که نیست، پول برایش پرداخت شده. حقش را باید بدهید! یا حق سلف سرویسی که خودتان می‌روید و سس اضافه یا جعبه دستمال کاغذی از روی میز دیگر بر می‌دارید.
یا اگر به رستوران سنتی می‌روید و پشتی دارد و لم می‌دهید، باید حق سرویس خوابش را بدهید. غذاخوری است، خوابگاه که نیست. یا حساب کنید با هر وعده غذایی که می‌خورید حق سرویس شدن کامل دهان و دندان چقدر می‌شود؟ مگر آن را باید رستوران‌دار از جیبش بدهد؟ یا سرویس اینترنتی که تا وارد غذاخوری می‌شوید و رمزش را می‌پرسید تا عکس‌هایتان را در شبکه‌ها بفرستید، درست است اسمش رایگان است ولی بدون حق که نیست! یا همسر صاحب رستوران حق ندارد سرویس طلایش را عوض کند؟ به جز مشتری کی باید پولش را بدهد؟ یا حتی اگر تلویزیون رستوران روشن باشد و مسابقه والیبال پخش شود، آن سرویسی که سعید معروف می‌زند، حقش خوردن ندارد، باید بدهیم! و صدها حق دیگر که باید از من و شمای مشتری بگیرند و غر هم نزنیم، چون از قدیم گفته‌اند حق گرفتنی است، نه دادنی!
