مدیر اسبق امور بین‌الملل شرکت ملی نفت گفت: در مورد قراردادها و سرمایه‌گذاری نیز موضوعات مختلفی مطرح است. به طوری که ما خودمان سرمایه‌گذاری می‌کنیم و بعد تولید انجام می‌دهیم، در صورتی که در دنیا اصلا این گونه عمل نمی‌شود و واقعیت این است که کشوری که نیاز به انرژی دارد، با کشور صاحب انرژی مذاکره می‌کند و یک قرارداد طولانی‌مدت ۲۰ یا ۲۵ ساله منعقد می‌کند و این قرارداد را به بانک برده و از بانک پول برای سرمایه‌گذاری جذب می‌کند، اما در ایران همانطور که گفتم قضیه برعکس است، ما خودمان هم سرمایه گذار ی می‌کنیم هم تولید می‌کنیم و بعد به دنبال مشتری می‌رویم تا انرژی موردنیاز را بفروشیم.
وی با اشاره به موضوع LNG گفت: در حال حاضر انگلستان یک سوم از گاز مورد نیاز خود را از قطر وارد می‌کند، اما در ایران هنوز هیچ حرکتی برای تولید LNG نکرده‌ایم.
وی همچنین تصریح کرد: قطری‌ها قراردادهای جذابی دارند که مهم‌ترین آن قرارداد مشارکت در تولید است. به طوری که شرکت‌های بزرگ خارجی در میادین گازی قطر سهم دارند و از این طریق توانسته‌اند حتی در میدان گازی پارس جنوبی یا در آن طرف به عنوان گنبد شمالی مطرح می‌شود، حجم قابل توجهی از این گاز میدان مشترک را برداشت کند.
