اقتصاد آنلاین – سیده زهرا محمودی؛ داستان انتصابات عجیب و غریب سال‌هاست که یکی از موضوعاتی است که مردم به شدت بدان واکنش نشان می‌‍دهند؛ یک روز داماد وزیر مدیر عامل فلان سازمان می‌شود و روزی دیگر داماد شهردار در سمتی بی‌ربط قرار می‌گیرد. به اندازه تمام روزهایی هم که انتصابات عجیب و غریب شکل گرفته، قول‌هایی نیز برای شایسته‌گزینی ارایه شده است؛ اما در نهایت بازهم اخبار انتصابات اینگونه پایان ندارد.
در بین این انتصابات، حالا انتصابی عجیب دیگر در صدر اخبار این روزها نشسته است؛ انتصابی که حالا مشخص نیست فامیلی است یا چه، اما شاید مرور آن خالی از لطف نباشد. علی جعفر دهکردی، به سمت مدیرعاملی موسسه پژوهشی تامین اجتماعی منصوب شده که نکته جالب داستان رزومه دهکردی است.
او در دوره کاردانی پرستاری، در دوره کارشناسی حقوق قضایی، در کارشناسی ارشد اخلاق اسلامی و در دکتری نیز مدیریت راهبردی آیند پژوهی خوانده است. شاید تا اینجای داستان مساله خاصی در روزمه او نباشد، اما ادامه روزمه دهکردی جالب است.
دهکردی می‌خواهد فقر و بیکاری را ریشه کن کند؛ اما چه طور؟ با تاسیس مرکز آینده‌اندیشی در دانشگاه شاهد و نیز اجرای طرح سلام تا سلامت و سعادت برای داخل و صدور به خارج از کشور!
دهکردی همچنین قصد دارد تا پیشرفته‌ترین خودروی جهان را تولید کند و تولید فناوری‌های فوق پیشرفته نرم تا سخت در جمهوری اسلامی ایران نیز از دیگر طرح‌هایی است که در رزومه او دیده می‌شود.
اما نکته جالب‌تر که به شدت هم در فضای مجازی بازخورد داشته، طرحی از آقای مدیر عامل با نام طرح هدهد است! حالا هدهد چیست؟ طرحی برای ارتباط با سایر موجودات و سخن گفتن با آنان که طبیعتا هم نافرجام بوده است! و حالا در پی تمام این طرح‌هایی که نه ربطی به یکدیگر دارند و نه عمدتا قابلیت تحقق و از همه مهم‌تر نه ربطی به سازمان تامین اجتماعی، دهکردی مدیرعامل موسسه پژوهشی تامین اجتماعی شده است!
سوالی که مطرح است این است که ملاک انتصاب افراد چیست؟ آیا مدیرعامل سازمان تامین اجتماعی نگاهی به صفحات رزومه دهکردی انداخته است؟ آیا وزیر محترم رفاه می‌داند که در سازمان‌های زیرمجموعه وزارت رفاه چه می‌گذرد؟ چه طور فردی که یکی از طرح‌های مهم خود را سخن گفتن با حیوانات عنوان می‌کند، در سمت مدیرعاملی موسسه پژوهشی تامین اجتماعی نشسته است؟ اصلا آمدیم و دهکردی با حیوانات هم سخن گفت، نتیجه آن چه عایدی برای سازمان تامین اجتماعی دارد؟ بهتر نبود او را لااقل در سمتی می‌نشاندند که بتواند به دغدغه‌های خود برسد؟
