به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شهروند، ماجرا این است که با تعطیلی ٣٨ کارخانه سنگ قرار است صاحبان این کارخانه‌ها در زمین بایر باغ چای نمایشگاهی برپا کنند. در نقشه‌های هوایی این کاجستان قدیمی که ریه تنفسی شهرک صنعتی در ابتدای جاده اصفهان-تهران است، پیداست که از دو دهه پیش چطور درختانش پلاک به پلاک خشکیدند و قطع شدند تا باغ رفته‌رفته به شهرک صنعتی اضافه شود. سمت شرقی باغ که از دیدرس پنهان است، خشکیده و سمت غربی هنوز آباد است. بعضی اهالی خمینی‌شهر می‌گویند درختان باغ چای، خودبه‌خود نخشکیده و «در این سال‌ها درختان را به ضرب آهک و جلوگیری از آبیاری خشکانده‌اند.» این‌جا تنها فضای سبز در شهرکی صنعتی است که فعالیت کارخانه‌های سنگ‌بری‌اش، عامل پراکندن ریزگرد به فضاست و تخلیه غیرمجاز ضایعات سنگ‌بری در آن در سال‌های اخیر اداره محیط‌زیست را هم به اعتراض واداشته است. اعضای کمپین نجات باغ می‌گویند اگرچه سازمان حفاظت محیط‌زیست تا به امروز در مقابل تغییر کاربری باغ چای مقاومت کرده، اما بعید نیست که به‌زودی کمیسیون ماده ٥ استانداری اصفهان رأی به تغییر کاربری این محوطه دهد.
برپایی نمایشگاه سنگ خوب است اما نه در کاجستان
کاجستان باغ چای در نزدیکی پالایشگاه، نیروگاه و پتروشیمی جاده اصفهان- تهران است و طرفدارانش می‌گویند نگهداشتن آن مقابله در برابر آلودگی هوا و توسعه صنعت در محمودآباد است. در فضای مجازی این کمپین غوغایی برپاست. بعضی می‌گویند باغ چای اصلا درختی ندارد و بعضی حرف نابودی باغ‌های محمودآباد و حسین‌آباد و خوشاب و دوشاخ را پیش می‌کشند. مخالفان تغییر کاربری این باغ می‌گویند شمال اصفهان با آن همه کارخانه و دود و آلودگی تنها چند منطقه سبز دارد که این حداقل‌ها هم همیشه مورد طمع است.
یکی از پیشکسوتان حوزه صنعت سنگ اصفهان که نمی‌خواهد نامش عنوان شود می‌گوید: «برگزاری نمایشگاه در حوزه سنگ به این صنعت کمک می‌کند، اما نه در یک باغ؛ باغی که می‌خواهند درخت‌هایش را یکی‌یکی قطع کنند. فلسفه احداث باغ چای که متعلق به شرکت تولید‌کننده چای بود، از ابتدا ایجاد یک تصفیه‌کننده طبیعی هوا برای منطقه‌ای بود که به دلیل آلاینده‌های صنعتی، وجودش ضرورت داشت.» به گفته او ٢٠سال پیش بنا شد تعدادی از کارخانه‌های سنگ‌بری خارج از محدوده صنعتی (که به دلیل توسعه محمودآباد به حریم شهری وارد شده بودند) با توصیه استانداری زمینی تهیه کنند و به منطقه صنعتی وارد بشوند. آنها ٤٠ کارخانه بودند و قرار بر این بود که مجوز احداث کارخانه بگیرند و کارخانه‌های داخل شهر را تعطیل کنند و بعد برای زمین جدید مجوز احداث کارخانه بگیرند. «استانداری نیت اشتباهی نداشت، اما راهنمایی‌شان اشتباه بود. کارخانه‌داران باید زمینی را می‌خریدند که قابلیت دریافت مجوز صنعتی داشته باشد، نه این‌که کاربری فضای سبز داشته و پر باشد از درختان سوزنی برگ. این بود که کارخانه‌داران، نیمی از زمین باغ چای یعنی ٣٦ هکتارش را خریدند و بعد از فروش زمین‌ها، مالکان جدید باغ را آبیاری نکردند و درختان خشکیدند. این بخش ١٥سال است که بایر شده.» در عکس‌های هوایی پیداست که درختان بخشی که به کارخانه‌داران فروخته شده، از بین رفته‌اند. این فعال حوزه صنعت سنگ می‌گوید اداره محیط‌زیست اگرچه دیرهنگام متوجه خشکاندن و قطع درختان این مجموعه شد، اما در ٢٠سال گذشته هرگز اجازه نداد که کارخانه‌ها در این منطقه فعالیت کنند، حتی در دوره‌ای مالکان شروع به ساخت‌وساز غیرمجاز کردند و با فشار جلوی آنها را گرفت و ساخت‌وسازهایشان را تخریب کرد. «در سال‌های گذشته شرکت باغ چای با چاه‌های متعددی که داشت درختان را آبیاری می‌کرد و حافظ آنها بود. اما شهرداری شاهین‌شهر، نیم دیگر درختان را از این شرکت خرید و از آن حفاظت نکرد و درحال حاضر شهرداری شاهین‌شهر درختان سه پلاک زمین‌های باغ را –در سمت جاده تهران- قطع کرده است.»
او مدعی است فردی که سابقه مالکیت معدن موته در منطقه حفاظت‌شده موته را دارد و با فعالان محیط‌زیست مشکلاتی داشته، حالا به باغ چای آمده و با مالکان کارخانه توافق کرده که در صورت گرفتن مجوز تغییر کاربری، سه پلاک از زمین‌ها را مال خود کند.
علی بمانیان، از اهالی خمینی‌شهر هم حرف او را تایید می‌کند: «این باغ بین شهرداری و مالکان خصوصی تفکیک و تقسیم شده. بخش سبز در مالکیت شهرداری و بخش خشکانده‌شده در اختیار مالکان است. ٢٠سال است که قصد تغییر کاربری دارند، اما سازمان محیط‌زیست مخالفت می‌کند. حالا ظاهرا به یک متقاضی سه پلاک زمین وعده داده‌اند که بتواند از کمیسیون ماده ٥ استانداری موافقت تغییر کاربری را بگیرد.» او باغ چای را کاجستانی سرسبز و زیبا در ورودی اصفهان وصف می‌کند که از خشکیدگی جان به در برده.
اما محمد که از طرفداران برپایی نمایشگاه در زمین ١٢٧ مالک است، می‌پرسد: «تعطیل کردن ۳۶سنگ‌بری در داخل شهر و زدن نمایشگاه در زمین خشک و بدون درخت بهتر است یا برپایی نمایشگاه در طبیعت بکر چشمه لادر؟ برپایی نمایشگاه وسط بلوار آزدگان که روزانه صد تصادف مرگبار در آن اتفاق می‌افتد بهتر است یا در این زمین بایر؟» حمید هم این‌طور جوابش را می‌دهد: «در همه این موارد منافع شهروندان اصفهان، شاهین‌شهر و خمینی‌شهر و کارخانه‌داران و ساکنان و کارگران حاضر در محمودآباد و پالایشگاه و دیگر مناطق اطراف مطرح است. آلوده‌کردن هوا باید جبران شود. درختان بهترین و فعال‌ترین رفع‌کنندگان آلودگی هوا هستند. باغی را که عده‌ای به هر دلیل دیگری خشکانده‌اند، باید احیا کرد، نه آن‌که با تغییر کاربری و ساخت‌وساز اندک نفس مردم را گرفت. آمار بیماری‌ها و سرطانی‌های شمال و شمال‌غرب اصفهان تذکری جدی به توجیه نابودی محیط‌زیست نیست؟ می‌دانید در یک ماه گذشته تنها در شهرستان ما چند نفر در اثر ابتلا به سرطان فوت کرده‌اند؟»
یکی از مالکان: نمایشگاه سنگ آلودگی ندارد
«باغ چای ربطی به زمین‌هایی که قرار است نمایشگاه سنگ‌بری بشود، ندارد. باغ چای مال شهرداری است و این زمین مال ١٢٧نفر از مالکان. ما ١٢٧ قطعه سند سربی داریم که به صورت مشاع دست مالکان است.» اصغر حاج ابراهیمی، مالک یکی از قطعه‌ها اینها را می‌گوید. «١٩ تیر سال ١٣٩٠ بعد از کلی دوندگی توانستیم از طریق کارگروه مسکن و شهرسازی اصفهان مصوبه تبدیل این زمین‌ها به نمایشگاه را دریافت کنیم. قصدمان این بود که با قانون جلو برویم، اما تهمت می‌زنند که ما زمین‌خواریم. ما ١٢٧ مالکیم که من با ٦٥سال سن، کم‌سن‌ترینشان هستم. با صلاح‌دید استانداری و وزارت صنایع و معادن، این‌جا وسط شهرک صنعتی که ١٤ کارخانه سنگ اطرافش دارد، تصمیم داریم نمایشگاهی در زمین‌هایمان ایجاد کنیم. همه پیگیری ما برای ایجاد نمایشگاه سنگ است و این نمایشگاه هیچ‌گونه آلودگی نخواهد داشت.»
به گفته او این باغ در قلب شهرک صنعتی است و ربطی به فضای سبز ندارد و در این سال‌ها زمین‌های بی‌درختش محل اختفای موادفروش‌ها شده بود: «دو دفعه با کمک نیروی انتظامی لودر بردیم و تونل‌هایی که موادفروشان ساخته بودند را تخریب کردیم.» حاج ابراهیمی مدام تکرار می‌کند که هیچ درخت و باغی نیست و باغی که در مالکیت شهرداری است هم وضع خوبی ندارد: «می‌گویند باغ، اما باغ کجا بود؟ درختانش بی‌ثمرند. کارشناسان جهاد و محیط‌زیست هم معتقدند که عنوان باغ به این زمین‌ها اطلاق نمی‌شود. علاوه بر این آزمایش خاک و آب این منطقه نشان داده که آب‌های آلوده که از بالادست پالایشگاه می‌آید، به این خاک نفوذ کرده و به همین دلیل درختانش می‌خشکند. درخت‌های زمین‌های مربوط به شهرداری هم درحال خشکیده شدن هستند. دو طرف باغ که به خیابان تبدیل شده هم در گذشته بخشی از باغ بود. خود شهرداری هم افتاده پی قطع این درخت‌ها؛ شاید هزار درخت خشکیده را قطع کرده و انداخته‌اند زمین.»
باغ چای احیا می‌شود
نگرانی‌ها درباره سرنوشت باغ چای و جنجال‌هایی که برای تغییر کاربری آن برپا شده، باعث شد همین دیروز گروهی از شورای شهر اصفهان، شهرداری و اداره محیط‌زیست استان، از کاجستان محمودآباد بازدید کنند. کوروش محمدی، رئیس کمیسیون محیط زیست شورای شهر اصفهان که در این بازدید حضور داشته، از مشاهداتش درباره وضع باغ چای می‌گوید: «باغ بازمانده محصور است و زنده. این باغ قطعه منفصلی است از زمین بایر و جزو گستره ویژه منطقه ١٢ است. بازدید ما نشان داد نه‌تنها آسیبی به باغ بازمانده وارد نشده بلکه بعد از سال‌ها بی‌‌آبی و خشکی در حال احیاست. شهرداری طبق قراردادی از شاهین‌شهر پسابی خریداری کرده که به میزان ١٠٠ لیتر بر ثانیه باغ را آبیاری می‌کند.»
او درباره بخش بایر باغ چای هم می‌گوید: «پشت باغ چای، زمین‌های بایری است که در گذشته دور تا دورش با درختان کاج محصور شده بود. این‌طور نبود که تمامش باغ باشد. آن درخت‌ها هم به مرور در طول ٢٠سال گذشته خشکیدند. این عرصه ٣٦ هکتاری، ٣٦ مالک اصلی دارد که همه در کار سنگ‌اند و مدتی است که برای کارخانه‌های آنها محدودیت‌هایی ایجاد شده است. توافق شده که در مقابل تعطیلی کارخانه‌هایشان، در این عرصه نمایشگاه سنگ بزنند. این کار در عوض تعطیلی ٣٨ کارخانه در مرکز شهر، برای کاهش آلودگی به صرفه است. بناست که در ١٠درصد از این ٣٦ هکتار زمین ساخت‌وسازی برای برپایی نمایشگاه انجام شود و مابقی آن به فضای سبز و خدماتی برای منطقه تبدیل شود.» این‌طور که رئیس کمیسیون محیط زیست می‌گوید این محوطه نمایشگاهی از ساخت‌وسازهای خلاف و توسعه سنگ‌بری‌ها جلوگیری خواهد شد.
