این تحلیل‌گر مسایل اقتصادی درپاسخ به این سئوال که منتقدان دولت می گویند،توافق برجام دستاوردی در معیشت مردم نداشته،اظهارداشت:« در اولین سال توافق هسته ای،جمهوری اسلامی ایران به میزان 100 میلیون دلار فرش به ایالات متحده صادر کرده که نسبت به سال گذشته صد درصد رشد نشان می دهد.این رقم سال قبل از توافق برجام صفر بود،سئوال من این است که منافع این صادرات به جیب چه کسانی می رود؟ آیا غیر از این است که پول ناشی از صادرات این فرش ها به جیب صدها نفر از محروم ترین قالیبافان زنان و دختران جوان در دورترین مناطق روستایی رفته است؟»
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از خبرآنلاین، وی افزود:«چرا باید دوستان ما درجبهه دلواپسان از این دستاورد ناراحت هستند؟ چه چیزی باعث شده که این دستاورد مورد توجه نباشد؟ اینکه درآمد گندمکاران در سال 95 به میزان 17 برابر سال 91 افزایش یافته، چرا باید مایه ناراحتی و خشم مخالفان باشد؟ مگر گندمکاران و قالیبافان، محروم ترین، شایسته ترین و زحمتکش ترین افراد ملت ایران نیستند؟ اصلا دو قشری می توانیم پیدا کنیم که از این دو گروه شریف تر باشند؟چرا کسی این دستاوردها را نمی بیند؟»
لیلاز تصریح کرد:«چرا روشنفکران دلواپس نمی گویند منافع توافق هسته ای به جیب محروم‌ترین مردم ایران رفته است؟ آیا یادشان رفته که در دوران تحریم ها برای خرید انسولین ناچار بودیم، 10دست این دارو را بچرخانیم تا در نهایت به دست ما برسد؟ اما امروز راحت تر در دسترس است و البته ارزان‌تر از گذشته شده است. این شرایط بهتر است یا آنکه پول درمان بیماران سرطانی را به واردات پورشه اختصاص بدهیم؟»
وی اضافه کرد:«انگار یادشان رفته که سرکارخانم دکتر وحید دستگردی به چه دلیلی از کابینه احمدی نژاد جدا شد. اگر یک مرد در دولت آقای احمدی نژاد بود،قطعا ایشان بودکه مقابل این موضوع ایستاد، ولی آن روزها صدای نفس یک نفر از مخالفان بلند نشد.»
افتتاح ها ادامه خواهد داشت
این تحلیل گر مسایل سیاسی و اقتصادی در ادامه یادآوری اینکه در سال 86 دولت ترکمنستان صادرات گاز به ایران را قطع کرد و این موضوع سبب شد تا صادرات گاز به ترکیه هم قطع شد،گفت:« این قطع گاز کثیری از کارخانه های صنعتی را از گاز محروم کرد.ماموران شرکت گاز در کارخانه ها می چرخیدند و برای بستن شیرگاز تذکر می دادند.تعدادزیادی از منازل مسکونی در آن روزها از گاز محروم شدند و یک بحران سیاسی- اقتصادی پدید آمد.»
وی اضافه کرد: «دقیقا شبیه همین اتفاق در زمستان 95 افتاد،با این تفاوت که وقتی دولت ترکمنستان صادرات گاز خود را به ایران قطع کرد،نه تولید کارخانه ای متوقف شد و نه خانه ای بدون گاز ماند و نه صادرات گاز به ترکیه متوقف شد.منتقدان بگویند،چه که آیا افزایش تولید گاز کشور از 330 میلیون مترمکعب در روز چطور تبدیل به 850 میلیون مترمکعب شد؟ 120 درصد رشد آیا درست است یا این هم دروغ است؟»
لیلاز تاکید کرد:« ما دستگاههای آماری داریم، دستگاههای اطلاعاتی قوی در کشور داریم ، سازمان بازرسی کل کشور داریم، چرا آنها نمی گویند این آمار دروغ است،درحالی که نشانه های بیّن و روشن وجود دارد.»
وی با اشاره به افتتاح واحدهای مختلف صنعتی،تولید و زیربنایی که این روزها توسط دولت انجام شد،گفت:«گروهی انتقاد می کنند که این فعالیت ها تبلیغاتی است،در حالی که اینها ثمره سیاست های اقتصادی چهارسال گذشته است.حتما بعد از انتخابات هم مردم شاهد افتتاح های زیادی خواهند بود و آثار سیاست های اقتصادی دولت یازدهم به اقتصاد ایران سرریز خواهد شد.»
صرفه جویی 30 میلیارد دلاری در صادرات
این کارشناس اقتصادی با بیان اینکه این سیاست ها برای موفق شدن نیاز به زمان و کار بسیار داشت،خاطرنشان کرد:« امسال میزان وابستگی بودجه کل کشور به درآمدهای نفتی به کمترین میزان رسیده، درحالی که آقای احمدی نژاد رکورد همه دولت ها را در درآمدهای نفتی شکست و وابسته کردن بودجه به درآمد نفت شکست.»
وی اضافه کرد:« از روزی که حسن روحانی رییس جمهور شده مُر قانونی واریز 20 درصد درآمدهای نفتی به صندوق توسعه ملی اجرا شده است،حال آنکه ماهیت این صندوق این بود که مثل کوهان شتر عمل کند؛یعنی در ورزهای پرآبی و وفور ذخیره کند و در روزهای تنگدستی هزینه کند .اما دقیقا در 8 سال گذشته خلاف این عمل شد. یعنی در روزهای تندگستی ذخیره شد و در روزهای وفور هزینه شد.»
لیلاز گفت:«بدون اینکه پولی پرداخت کنیم، هواپیما وارد کردیم. باوجودی که قیمت بلیت آزاد شده،اما امسال آمار مسافران نوروزی 500 هزار نفر بیشتر از سال گذشته بود که اینها همه نشانه رشد اقتصادی است که آثار خود را در اقتصاد ظاهر می کند.»
او با بیان اینکه موفقیت‌های این دولت از طریق بهره وری کار و سرمایه اتفاق افتاده است،عنوان کرد:«آنچه ما از برجام بدست آورده ایم، کاهش هزینه های واردات و صادرات بود.مابه‌التفاوت این هزینه کمتر نسبت به سالی که تحریم بودیم،رقمی معادل 30 میلیارد دلار است که از محل کاهش تنش های بین المللی در هزینه های خارجی صرفه جویی شد.»
