به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شهروند، در ادامه به موقعیت‌هایی می‌پردازیم که اولیا باید در طرز برخوردشان دقت بیشتری کنند.
در مدرسه: هیچ وقت از یک بچه با گفتن «تو خیلی باهوشی» یا «تو خیلی زود مطالب را می‌گیری» تعریف و تمجید نکنید.
به جای آن، تلاش یا شیوه او را با گفتن این جمله که «پیشنهاد هوشمندانه‌ای دادی» یا «وجودت مایه افتخار من است»، تحسین کنید.
در ورزش: به‌جای گفتن «تو ذاتا ورزشکاری» بگویید «تمرینات واقعا تو را بهتر کرده است.»
به‌جای پرس‌‌و‌جوی اینکه آیا «برنده شدی» بپرسید «آیا همه تلاشت را کردی؟» استعداد ژنتیکی رشد پیدا می‌کند، مگر اینکه طرز تفکر شما به سمت موفقیت برود و رشد یابد.
سر میز شام: به‌جای این سوال همیشگی «امروزت را چگونه گذراندی؟» (که همه به طریقی از آن وحشت دارند) بپرسید: «امروز چه چیزی یاد گرفتی؟» یا «چه اشتباهی مرتکب شدی و از آن چه چیزهایی آموختی؟» و مسائل و مشکلاتی را که با آنها درگیر هستید و با آنها دست‌وپنجه نرم می‌کنید را با شور و اشتیاق توضیح دهید: «تلقین اشتیاق برای یادگیری.»
در برنامه‌ریزی: تنها از هدف‌هایی که بچه‌های‌تان دارند نپرسید؛ بلکه درباره برنامه‌هایی که برای رسیدن به اهداف‌شان دارند پرس‌وجو کنید.
در شکست و ناکامی: به خودتان این اجازه را ندهید که به فرزندان‌تان لقب‌هایی مثل بازنده، شکست‌خورده و احمق یا دست و پا چلفتی نسبت دهید.
هیچ وقت اجازه ندهید که شکست از یک عمل به یک شناسه تبدیل شود. همچنین به فرزندان‌تان برچسب نزنید. نگویید این یکی یک هنرپیشه است و این یکی یک دیوانه کامپیوتر. هر کسی می‌تواند هر شغلی داشته باشد، به شرط رعایت اخلاق و هنجار اجتماعی!
در شک و تردید: اگر متوجه شدید که فرزندتان به اینکه می‌تواند بهتر باشد شک دارد، از او بخواهید به کسانی فکر کند که توانایی‌های کمی داشته‌اند ولی حالا به طرز شگفت‌آوری از همه پیشی گرفته‌اند یا زمان‌هایی را به او یادآوری کنید که کسانی را دیده‌اید که چیزهایی را یاد گرفته‌اند که باورکردنی نبوده است.
