جمهوری اسلامی ایران همواره در مواجهه با بحرانهای افغانستان، از مردم این کشور استقبال کرده است؛ اما این میزبانی، به دلیل شرایط ژئوپلیتیکی و موجهای مهاجرتی پیاپی ناشی از سقوط کابل در سال ۱۴۰۰، از یک تعامل بشردوستانه به یک چالش ساختاری و جمعیتی تبدیل شده است. ورود بیرویه و غیرقابل مدیریت اتباع، ظرفیتهای ملی را در حوزههای امنیت، مسکن و یارانهها به مرز اشباع کشانده است، به گونهای که اکنون شاهد تبعات سنگین آن هستیم. این گزارش در پی آن است تا نشان دهد که تأخیر در اتخاذ تدابیر قاطع، زمینهساز تثبیت وضعیتی شد که اکنون باید با شتاب و قاطعیت از آن خارج شد، چرا که سکوت در برابر «سلطنت نامحسوس» اتباع، هزینهای گزاف بر دوش ملت ایران گذاشته است.