به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق، اوایل سال 95 بود که «وو»، رئیس فدراسیون جهانی بوکس، در سفری که به تهران داشت، در ملاقات حضوری با محمود گودرزی، وزیر وقت ورزش و جوانان، این قول را از او گرفت تا هرچه سریع‌تر نسبت به راه‌اندازی بوکس برای بانوان ایرانی اقدام کند. از آن زمان تاکنون نیز که بیشتر از سه سال می‌شود، سه نفر از مدیران زن در معاونت بانوان وزارت ورزش و جوانان منصوب شده‌اند (رباب شهریان، فریبا محمدیان و مهین فرهادی‌زاد) که هیچ‌کدام قدمی جدی برای حل این موضوع که مطالبه‌ای بحق و عمومی زنان است، برنداشته‌اند. آخرین اظهارنظر از سوی این معاونت، مربوط به فرهادی‌زاد است که می‌گوید: «هنوز بحثی در ارتباط با بوکس نشده، چون هنوز بررسی در این خصوص صورت نگرفته است». بوکس نخستین و تنها رشته رزمی نیست که زنان قصد فعالیت در آن را دارند. تجربه نشان داده در بیشتر این رشته‌ها، زنان رزمی عملکرد درخشانی در میادین بین‌المللی داشته‌اند و حتی در برخی موارد توفیقات آنها نسبت به مردان بیشتر بوده است. نمونه بارز این ادعا مدال‌آوری کیمیا علیزاده در المپیک 2016 ریو بود که در یک رشته رزمی (تکواندو) نخستین زن ایرانی صاحب مدال در این بازی‌ها شد. نمونه واضح دیگر فعالیت بانوان ووشوکار در رقابت‌های آسیایی و جهانی است؛ رشته‌ای که به لحاظ نوع پوشش و مسابقه شباهت بسیار زیادی به بوکس دارد.
حال سؤال اینجاست که چرا باید بین این دو رشته تا این حد تبعیض قائل شوند؟ چرا نباید عرصه را برای بانوان بوکسور فراهم کرد تا آنها نیز مثل ووشوکاران بتوانند سهم عمده‌ای در مدال‌های بین‌المللی ورزش ایران داشته باشند؟ حسین ثوری، رئیس فدراسیون بوکس به این سؤال این‌گونه پاسخ می‌دهد: «من فکر می‌کنم تبلیغ‌های منفی‌ای که سال‌ها پشت‌سر بوکس مردان بود باعث شده تا الان هم مانع فعالیت بانوان شود. متأسفانه عدم شناخت کافی نسبت به مسائل فنی و پوششی این رشته یکی از دلایل این تبلیغ‌های منفی است. اگر بخواهیم مسئله خشونتی‌بودن بوکس را هم فرض کنیم، باید بگوییم بوکس شرایط بهتری را در مقایسه با سایر رشته‌های رزمی دارد. چراکه در این رشته فقط دست است که کار می‌کند و پا در آن دخالت ندارد». تلاش‌ها برای راه‌اندازی رسمی بوکس زنان در کشور در شرایطی بی‌نتیجه مانده که فدراسیون جهانی بوکس سال گذشته در حرکتی مثبت با ازمیان‌برداشتن قانون ممنوعیت حجاب، راه را برای ورود زنان محجبه و مسلمان به روی رینگ باز کرده است. پوششی که این فدراسیون بین‌المللی برای بانوان بوکسور مسلمان در نظر گرفته، درست شبیه به پوشش بانوان ووشوکار است که در رقابت‌های آسیایی و جهانی با آن مبارزه می‌کنند. با تأیید این لباس از سوی اتحادیه جهانی، زنان بوکسور کشورهای مسلمان می‌توانند در اولین میدان پیش‌رو روی رینگ بروند.
رئیس فدراسیون بوکس ادامه می‌دهد: «ما هرآنچه که باید برای حضور زنان ایرانی روی رینگ انجام می‌دادیم را داده‌ایم و از اینجا به بعد آن برعهده وزارت ورزش است. ما لباسی را طراحی کرده‌ایم که حتی از لباس ووشوکاران هم بهتر و اسلامی‌تر است. من معتقدم اگر مجوز شروع به کار را به زنان بوکسور بدهند، قطعا می‌توانیم موفق‌تر از مردان این رشته عمل کنیم و مدال بگیریم». راه‌اندازی بوکس بانوان اولین وعده‌ای بود که حسین ثوری بعد از به‌ریاست‌رسیدنش در این فدراسیون داد و حقیقتا توانست آن را خوب جلو ببرد، اما در نیمه راه متوقف شد. ثوری سال گذشته با فعال‌کردن بخشی در سایت اطلاع‌رسانی فدراسیون بوکس نسبت به جذب بانوان علاقه‌مند در زمینه داوری بوکس اقدام کرد. راه‌اندازی این بخش در خروجی فدراسیون به درخواست فدراسیون جهانی بوکس (آیبا) بود که جزء قوانین این نهاد بین‌المللی محسوب می‌شود؛ چراکه به برابری جنسیتی بین زنان و مردان تأکید می‌کند. هدف فدراسیون از برگزاری این دوره به‌دست‌آوردن آماری نسبی از زنان علاقه‌مند به بوکس بود. درحال‌حاضر زنان زیادی در سطح کشور هستند که به این ورزش علاقه دارند، اما فعالیتشان رسمی نیست. آنها یا در پارک‌ها تمرین می‌کنند یا در زیرزمین‌ها. چه بهتر اینکه متولیان ورزش محیط و فضایی را فراهم کنند که این زنان با امنیت کامل و مطابق با حفظ موازین شرعی، زیر نظر مربی زن تربیت شوند. نکته مهم دیگر توجه به قوانین فدراسیون جهانی بوکس است که در صورت نادیده‌گرفتن آن تبعات منفی خواهد داشت. این فدراسیون فرصتی سه‌ساله به بوکس ایران داده تا این رشته را برای بانوان راه‌اندازی کند.
