اقتصاد هنر آنلاین - فرزانه شهریاری؛ فیروزه مظفری راجع به وضع موجود و حاکم بر فعالیت‌های کاریکاتوریست‌ها گفت: ابتدا باید فضایی برای کار کردن مطبوعات وجود داشته باشد که از آن طریق بشود فضایی را به فعالیت‌های کارتونیست‌ها اختصاص داده شود. متاسفانه در حال حاضر مطبوعات بسیار آسیب پذیر است و شرایط اقتصادی آن به گونه ای بهم ریخته است که ستون کاریکاتور در مجله و روزنامه‌ها، اولین قسمتی ست که به جهت صرفه جویی مالی به راحتی از مطبوعات حذف می شود. و کارهای آماده (کاریکاتورهایی که در فضای اینترنت موجود اند و یا اسکن گرفتن کاریکاتور از کتاب‌ها و استفاده از آثار هنرمندان خارجی) جایگزین آن می شود، که البته حقوق کپی رایت هم در آن رعایت نمی شود و قانونی برایش وضع نشده است. روزنامه اعتماد از جمله روزنامه‌هاییست که ستون کاریکاتورش را حذف کرده است. و اخیرا راجع به روزنامه شرق هم این موضوع را شنیده ام.در آخرین نمایشگاه دوسالانه کاریکاتور در بخش هیئت انتخاب و داوری حضور داشتم و منصفانه نمی دیدم که خودم در این دوسالانه به عنوان شرکت کننده حضور داشته باشم، اما حالا که فضا برای کار کردن محدود شده است شاید دوباره فعالیت نمایشگاهی کنم، هرچند که از نمایشگاه آن استقبال مورد قبولی نمی شود و فروش قابل توجهی هم ندارد. چندین بار قصد داشتم کارهایم را در قالب یک کتاب به چاب برسانم اما با وجود وضع موجود در بازار کاغذ و گرانی فکر می کنم نشود بازاریابی موفقی داشت.
فیروزه مظفری راجع به فعالیت‌های کنونی اش بیان کرد: در حال حاضر در روزنامه ایران و سایت خبر آنلاین مشغول فعالیت هستم ولی می توانم بگویم بیکار هستم چون نسبت به سال‌های پیش فعالیتم کمتر شده است. به مدت 8 سال از سال 1396-1388سردبیر روزنامه فرهیختگان بودم و تا دو سال پیش نیز کار ثابت داشتم و همزمان با روزنامه‌های شرق و اعتماد و یا هرجای دیگر که موقعیتش برایم پیش می آمد، همکاری می کردم. حالا نمی خواهم و نمی توانم به دنبال مقصر باشم، کاریکاتور همیشه مخاطب خاص خودش را داشته است و کارتونیست از این طریق با زبانی گویا و رساتر با ایجاد لایه‌های شوخی پیام خودش را به مخاطب می رساند. واین تعدیل نیروها به علت نبود بودجه و حذف این قسمت یک جور تیشه به ریشه زدن و بی انصافیست.
او در ادامه راجع به اینکه کارتونیست با چه میزان از خلاقیت و آزادی می تواند در مطبوعات ایران فعالیت کند گفت: ما همیشه خط قرمزهایی داشته ایم که هیچ گاه برایمان کمرنگ نشده اند وباعث خود سانسوری ما شده اند. ما می دانیم که باید سراغ کدام سوژه‌ها نرویم، رک نباشیم و برای خودمان و رسانه ای که برایش کار می کنیم درد سر ایجاد نکنیم. و همه این‌ها قانون‌هایی نانوشته اند که بر اثر تجربه کردن به دست می آیند. پیش تر افرادی با جسارت داشتیم که مجموعه طنز "بی قانون" را در روزنامه قانون منتشر می کردند، که البته این روزنامه نیز توقیف شد.
مظفری در پایان راجع به اهمیت و لزوم ایجاد انجمن صنفی کاریکاتوریست‌ها گفت: یک زمانی فکر می کردم ایجاد انجمن صنفی کاریکاتوریست‌ها می تواند مفید باشد و اوضاع را بهبود بخشد اما بعد تر وقتی انجمن‌‌های صنفی دیگر را در موقعیت احقاق حق دیدم، دریافتم هیچ کارایی ندارد و تنها شکل دکوری به خود گرفته است.
