۰ نفر

اکونومیست بررسی کرد؛

فراموشی رویای سقف ۱.۵ درجه سانتی گرادی افزایش دما؟ / ۳ حقیقت مهم تغییرات اقلیمی

۱۷ آبان ۱۴۰۱، ۱۴:۵۰
کد خبر: 679800
فراموشی رویای سقف ۱.۵ درجه سانتی گرادی افزایش دما؟ / ۳ حقیقت مهم تغییرات اقلیمی

وزیر امور خارجه جزایر مارشال در سال ۲۰۱۵ اعلام کرد پذیرش اینکه دمای متوسط جهان ممکن است بیش از ۱.۵ درجه سانتی‌گراد افزایش یابد، به معنای امضای "حکم مرگ" کشورهای کوچک و نزدیک به سطح دریا مانند جزایر مارشال است.

اقتصادآنلاین- شیما احمدی؛ در کمال تعجب، بزرگانی که در پاریس، در کنفرانس آب و هوایی مانند کنفرانسی که در هفته آینده در مصر آغاز می‌شود، یکدیگر را ملاقات کردند، استدلال او را پذیرفتند. آنها هدف محدود کردن گرمایش زمین به حدود ۱.۵ درجه سانتی‌گراد در توافقنامه پاریس را، که به دنبال هماهنگ کردن تلاش‌های ملی برای مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای بود، مورد تاکید قرار دادند. با این حال، هیج‌کس به یاد نداشت که به جوخه اعدام بگوید. همان کشورهایی که پرهیزکارانه توافق پاریس را امضا کردند، انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را به اندازه کافی کاهش نداد‌ه‌اند تا به اهداف این توافق برسند. در واقع انتشار جهانی هنوز در حال رشد است. جهان در حال حاضر حدود ۱.۲ درجه سانتی‌گراد گرم‌تر از دوران ماقبل صنعتی است. با توجه به تاثیر پایدار گازهای گلخانه‌ای که قبلا منتشر شده و عدم امکان توقف یک شبه، هیچ راهی وجود ندارد که زمین بتواند از افزایش دمای بیش از ۱.۵ درجه سانتی‌گراد جلوگیری کند. هنوز هم این امید وجود دارد که جهش ممکن است خیلی بزرگ نباشد و ممکن است موقتی باشد، اما حتی این احتمالات تسلی‌دهنده نیز کمتر می‌شوند.

عواقب شکست جهان در مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای فاجعه بار است و نه فقط برای مرجان‌های اقیانوس آرام. بلایای مربوط به آب و هوا در حال افزایش است، از پاکستان که بیشتر قسمت‌های این کشور توسط باران‌های موسمی شدید تابستان امسال به زیر آب رفت، تا فلوریدا، که در سپتامبر، مرگبارترین طوفان خود  از سال ۱۹۹۵ را متحمل شد. حتی تغییرات کمتر مرگبار آب و هوایی، مانند موج گرمای فوق‌العاده تابستان سال ۲۰۲۲ در اروپا، صدمات اقتصادی عظیمی وارد می‌کند که مانع حمل‌و‌نقل می‌شود، زیرساخت‌ها را خراب می‌کند و بهره‌وری را کاهش می‌دهد.

پاسخ به همه اینها باید میزانی از واقع‌گرایی باشد. بسیاری از فعالان تمایلی به پذیرش اینکه ۱.۵ درجه سانتی‌گراد یک علت دارد، ندارند. اما عدم انجام این کار باعث طولانی شدن اشتباهات پاریس می‌شود، جایی‌که دولت‌های جهان یک هدف بسیار دشوار را بدون هیچ برنامه قابل قبولی برای رسیدن به آن تعیین کردند. نمایندگانی که در مصر گرد هم می‌آیند باید با شکست اصلاح شوند، نه با امیدهای واهی. آنها باید عملگراتر باشند و با برخی از حقایق سخت روبه‌رو شوند.

نخست، کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به پول بسیار بیشتری نیاز دارد. به طور کلی، سرمایه‌گذاری جهانی در انرژی پاک باید از یک تریلیون دلار در سال امروز سه برابر شود و در کشورهای در حال توسعه متمرکز شود که بیشتر انتشار گازهای گلخانه‌ای امروزی را تولید می‌کنند. ساخت و راه‌اندازی انرژی خورشیدی و بادی می‌تواند ارزان‌تر از انواع آلاینده باشد، اما شبکه‌ها برای مقابله با وقفه‌های خورشید و باد نیاز به بازسازی دارند. وام و کمک‌های اعطایی از سوی کشورهای ثروتمند ضروری و یک ضرورت اخلاقی است. با این حال، مبالغ مورد نیاز بسیار بیشتر از آن چیزی است که ممکن است از سوی کمک‌کنندگان غربی یا سازمان‌های چندجانبه مانند بانک جهانی برداشت شود. 

بنابراین، دولت‌های کشورهای در حال توسعه، به ویژه کشورهای با درآمد متوسط، باید با کشورهای ثروتمند برای تجهیز سرمایه‌گذاری خصوصی همکاری کنند. از سوی کشورهای در حال توسعه، این امر مستلزم بهبودهای بزرگ در فضای سرمایه‌گذاری و پذیرش این موضوع است که آنها باید از کنترل بر سیاست انرژی صرفنظر کنند. از سوی اعطاکنندگان، این امر شامل تمرکز بر روش‌هایی است که سرمایه‌های خصوصی را «انباشته» می‌کنند، مانند جبران سرمایه‌گذاران در برابر ریسک‌هایی سیاسی و نظارتی، گرفتن سهام در پروژه‌های خصوصی و موافقت با جذب اولین بخش از زیان در صورت بد پیش رفتن شرایط. آنها باید کارهایی را انجام دهند که دوست ندارند، مانند کمک به فقیرترین کشورها برای بستن کارخانه‌های زغال‌سنگ. اما بدون کمک هر دو طرف، جهان گرم‌تر خواهد شد.

دومین حقیقت سخت این است که سوخت‌های فسیلی، یک شبه رها نمی‌شوند. اروپا در حال تلاش برای ایجاد تسهیلات وارداتی برای گاز طبیعی است، زیرا دسترسی به منابع روسیه را از دست داده و نمی‌تواند جایگزین فوری پیدا کند. برای برخی از کشورهای فقیرتر، سرمایه‌گذاری در گاز، همراه با انرژی تجدیدپذیر، هنوز ضروری است: کمک به شهروندان بیشتر جهت دریافت برق برای زندگی راحت‌تر نیز یک الزام اخلاقی است.

حقیقت سوم این است که چون معیار ۱.۵ درجه سانتی‌گراد از دست خواهد رفت، باید تلاش بیشتری برای سازگاری با تغییرات اقلیمی صورت گیرد. سازگاری همیشه فرزند خوانده نادیده گرفته شده سیاست آب و هوایی بوده که مورد بی‌اعتمادی فعالان به عنوان عاملی برای انحراف از کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای یا بدتر از آن، بهانه‌ای برای عدم کاهش است. اما مهم نیست که چه اتفاقی می‌افتد، جهان اکنون با سیل، خشکسالی، طوفان و آتش‌سوزی‌های جنگلی بیشتری مواجه است. به ویژه برای کشورهای در حال توسعه، حتی برای کشورهای ثروتمند، آماده شدن برای مصیبت‌ها، موضوع مرگ و زندگی است.

خوشبختانه، همانطور که گزارش ویژه ما استدلال می‌کند، بسیاری از انطباق‌ها مقرون به صرفه است. این می‌تواند به سادگی ارائه گونه‌های سخت‌تری از محصولات کشاورزی به کشاورزان و دریافت هشدارهای طوفان به مردم در معرض آسیب باشد. حتی بهتر از آن، چنین اقداماتی تمایل دارند مزایای بیشتری فراتر از کمک به مردم برای مقابله با تغییرات آب و هوایی داشته باشند. این حوزه‌ای است که حتی کمک‌های اندک از سوی کشورهای ثروتمند می‌تواند تاثیر زیادی داشته باشد. با این حال، آنها پولی را که برای کمک به فقیرترین افراد قول داده‌اند، نمی‌پردازند. این ناعادلانه است: چرا کشاورزان فقیر آفریقا، که تقریبا هیچ‌کاری برای ایجاد تغییرات آب و هوایی انجام نداده‌اند، باید رها شوند و رنج ببرند؟ اگر جهان ثروتمند اجازه دهد که گرمایش جهانی کشورهای شکننده را ویران کند، ناگزیر باید بهای کمبود موادغذایی و افزایش پناهندگان را در آینده بپردازد.

خنک کردن زمین!

در نهایت، با اعتراف به اینکه کره زمین به طور خطرناکی گرم خواهد شد، سیاست‌گذاران باید راه‌های اساسی‌تری برای خنک کردن و جلوگیری از گرمایش زمین را در نظر بگیرند. فن‌آوری‌های مکش دی‌اکسید کربن از جو، که اکنون در مراحل ابتدایی است، نیاز به توجه زیادی دارد. همینطور "مهندسی زمین خورشیدی" که مانع از ورود نور می‌شود. فعالان آب و هوا به هر دو مورد بی‌اعتماد هستند، اولی به عنوان یک وعده دروغین، دومی به عنوان یک تهدید ترسناک. در زمینه مهندسی زمین خورشیدی، مردم حق دارند نگران باشند. ممکن است خطرناک باشد و مدیریت آن بسیار سخت باشد. اما دنیا همیشه گرم‌تر خواهد بود. افراد شایسته در مصر باید آن  را در نظر بگیرند.

گرم شدن بیش از ۱.۵ درجه سانتی‌گراد سیاره را نابود نمی‌کند. اما حکم مرگ برخی از مردم، شیوه‌های زندگی، اکوسیستم‌ها و حتی کشورها است. اجازه دادن به این لحظه بدون تفکر ژرف در مورد اینکه چگونه جهان را در مسیر بهتری قرار دهیم، به معنای امضای حکم اعدام بیشتر است.