گجت نیوز نوشت: در تاریخ ۵ اکتبر ۱۹۰۵، برادرات رایتر با موفقیت هواپیمای Flyer III را در اطراف کیتی هاوک واقع در کارولینای شمالی، به مدت ۳۹ دقیقه به پرواز در آورده و هدایت کردند. آنها در طول این پرواز تاریخی مسافتی ۳۸ کیلومتری را طی کردند که اگر بنزینشان به اتمام نمی‌رسید، می‌توانستند دورتر نیز بروند. شش سال بعد، یعنی در اوایل نوامبر ۱۹۱۱، انسان اولین بمب را از طریق تک هواپیمای (مونوپلین) ساخت آلمان در جریان جنگ میان ایتالیا و ترکیه پرتاب کرد.
در همین حال، جیووانی باتیستا کاپرونی از حامیان برادران رایت از اولین هواپیمای ساخت خود در ایتالیا رونمایی کرد و بلافاصله یک شرکت هواپیماسازی بومی به‌نام “Societa Italiana Caproni” را در سال ۱۹۰۸ راه‌اندازی کرد. وی تا ماه آگوست ۱۹۱۴ حدود ۳۰ هواپیمای دیگر را طراحی کرد و به‌سرعت به تامین‌کننده اصلی هواپیماهای ایتالیا تبدیل شد.
با شروع دهه ۲۰ میلادی، فناوری ساخت هواپیما و دانش حوزه پرواز در مراحل اولیه توسعه بود و برای دستیابی به سفرهای هوایی و تجاری معمول چند دهه کار نیاز بود. طی این مدت، روش اصلی حمل و نقل اقیانوسی هم‌چنان با کشتی انجام می‌شد که روزها به‌طول می‌انجامید.
بااین‌حال، کاپرونی از آن زمان تجربه زیادی در حوزه ساخت هواپیما به‌دست آورده بود و مصمم بود که سفرهای طولانی دریایی را با نمونه مدرن و سریع هوایی جایگزین کند. او در نظر داشت یک هواپیمای آبی عظیم مسافربری بسازد که قادر به حمل ۱۰۰ مسافر در هر سفر باشد.
هواپیمای غول‌پیکر ساخت کاپرونی که Noviplano یا Caproni Ca.۶۰ Transaereo نام داشت، دارای ۹ بال بود که در سه دسته ۳ تایی قرار گرفته بودند و به‌وسیله یک پایه ۲۵۰ متری و حدود ۲.۵ کیلومتر سیم مهاربند به یکدیگر گره خورده بودند. در بخش زیرین آن یک بدنه اتوبوس شکل طویل قرار داشت که با نیمکت‌های چوبی برای اسکان مسافران استفاده می‌شد.
طول هر یک از ۹ بال این هواپیمای عجیب و غریب، ۳۰ متر، ارتفاع آن ۹ متر و وزنی برابر با ۱۵ تن داشت. این هواپیما آنقدر سنگین و بزرگ بود که برای بلند کردن آن از سطح آب، از پانتون‌های تثبیت‌کننده استفاده شده بود. هواپیمای Transaereo برای پرواز به هشت خدمه نیاز داشت. خلبان و کمک خلبان در یک کابین هوای آزاد در بخش جلوی هواپیما مستقر می‌شدند و سایر مهندسان پرواز نیز در یکی از دو کابین کنترلی که در بال‌های جلو و عقب قرار داشتند، می‌نشستند.
هشت موتور لیبرتی L-۱۲ V۱۲ که هر کدام ۴۰۰ اسب بخار تولید می‌کردند، وظیفه تامین نیروی این هواپیمای عجیب و غریب را برعهده داشتند. طبق گزارش‌ها، حداکثر سرعت این وسیله نقلیه ۱۴۰ کیلومتر بر ساعت، سرعت کروز آن ۱۰۹ کیلومتر بر ساعت و از محدوده پیمایشی ۶۰۰ کیلومتری برخوردار بوده است.
مشکلات هواپیمای عجیب و غریب ۹ بال
برد کوتاه هواپیما یکی از مشکلات آن بود، زیرا برای سوخت‌گیری به فرود در میانه اقیانوس نیاز داشت تا از طریق کشتی بتواند سوخت خود را تامین کند. این امر منجر به تاخیرهای طولانی مدتی برای یک سفر اقیانوسی می‌شد و اساسا ماهیت سریع پرواز را زیر سوال برده بود. اما آیا این هواپیما واقعا قادر به پروازی امن و پایدار بود؟
اولین پرواز آزمایشی این هواپیمای عجیب در مارس یا آوریل ۱۹۲۱ بر روی دریاچه Maggiore سوئیس انجام شد. پس از رسیدن به سرعت تقریبی ۸۰ کیلومتر بر ساعت، این هواپیما برای مدت کوتاهی از سطح آب بلند شد. طی دومین آزمایش نیز این وسیله نقلیه نیز به پرواز درآمد و به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت رسید. اما پس از مدتی کوتاه مستقیما در آب فرو رفت که باعث تخریب هواپیما شد.
بااین‌حال، براساس ادعایی دیگر به‌نقل از مجله اسمیتسونیان، تنها یک پرواز غیرمنتظره آزمایشی انجام شده بود. طبق این روایت، کاپرونی در محل دریاچه حضور نداشت و فدریکو سمپرینی، خلبان این هواپیما که طی ماه گذشته در حال آزمایش آن بود به‌طور ناگهانی به هوا بلند شد، این پرواز در نهایت منجر به نابودی هواپیما شد و دلیل بلند شدن ناگهانی آن نیز هنوز مشخص نیست.
به هر روی، هواپیمای عجیب و غریب ۹ بال Transaereo به‌دلیل طراحی ضعیف و ناهمگون، محکوم به شکست فنی بود. از جمله دلایل اصلی این بود که هواپیماها سه مجموعه بال ردیفی ندارند زیرا هر یک ممکن است توانایی کلی ایجاد بالابر را مختل کنند. بدین ترتیب، بدون بالابر هواپیما نمی‌تواند با اطمینان پرواز کند. در مجموع این اختراع عجیب با وجود جاه‌طلبی‌ها به سرانجام نرسید، زیرا فناوری و دانش مهندسان حوزه پرواز در آن زمان بسیار محدودتر از آن بود که بتوان از آن برای ساخت یک هواپیمای بی‌نقص مسافربری استفاده کرد.
