به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از انتخاب، کفش پاشنه بلند مردانه سالها پیش برای حفظ ثبات افرادی که اسب سوار بودند استفاده می شد. درواقع روایت ها اشاره به این موضوع دارند که سرداران پارسی برای ایتسادن روی اسب و تیراندازی از اسب پاشنه بلند استفاده می کردند. بنابراین کاربرد اولیه این کفش ها نظامی بوده است.
مدتی بعد، این کفش ها وارد اروپا شد. درواقع پوشیدن کفش پاشنه بلند مردانه در قرن هفدهم اروپا، نماد اشراف بود. طبیعی سات که ان زمان خبری از سنگفرش خیابان و زمین هموار نبود و در نتیجه به جز اشراف که با اسب و درشکه مخصوص تردد می کردند، افراد فقیر که در زمین ناهموار حرکت می کردند، قادر به پوشیدن کفش پاشنه بلند نبودند.
شاید برایتان سوال باشد چگونه کفش پاشنه بلند پارسی سر از اروپا درآورد. در قرن 17 میلادی این کفش ها توسط سفارت ایران در دوران شاه عباس اول به اروپا معرفی شد. ضمیمه پاشنه بلند به نمادی از طبقه و وضعیت سلطنتی مانند شاه لوئیس IV فرانسه بود.
بر اساس منابع تاریخی، مقامات یک پاشنه خاص را بر اساس رتبه اجتماعی به هر فرد اختصاص داده بودند. برای مثال پاشنه یک و نیم اینچی برای مردم معمولی بود، 1 اینچ اضافه برای بورژوازیها، 1 اینچ اضافه تر برای شوالیه ها، 2 اینچ برای اشراف و 2/1 اینچ برای شاهزادگان.
این کفشها نسبت به کفشهای پاشنه بلند امروزی زنان ظاهری مردانه و خشن داشتند و به مرور زمان توسط زنان نیز مورد استقبال واقع شدند تا جایی که پس از انقلاب فرانسه در دهه 1780 پاشنه ها به عنوان بخشی از مد لباس زنان محبوب تر شد.
