به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق، خودشان گفتند و به حال خود گریستند. رئیس فراکسیون اصناف هم که در جمع پوشاکی‌ها بود، کم‌کاری‌ها را متوجه خود پوشاکی‌ها کرد و رفت بدون اینکه منتظر پاسخ بماند.
شهباز حسن‌پور بیگلری، رئیس فراکسیون اصناف:
برای صندلی خودمان هم شده حمایت می‌کنیم
تلاش ما فقط به‌خاطر شما تولیدکنندگان و مردم نیست؛ برای حفظ خودمان و حفظ صندلی خودمان هم که شده، باید به این امر رسیدگی کنیم. در برنامه ششم از همه متخصصان و اهل فن دعوت شد و ساعت‌ها درباره این برنامه گفت‌وگو کردیم و در نهایت به چند نتیجه بسیار مهم رسیدیم؛ اول اینکه باید حمایت از کالای تولید داخلی نه در شعار بلکه در عمل در دستور کار قرار گیرد. ترکیه اکنون برای حمایت از صادرکنندگان خود، از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کند؛ اما ما در سفارتخانه‌های خودمان از کوچک‌ترین حمایت هم دریغ می‌کنیم. البته خوشبختانه با پیگیری‌های مجدانه‌ای که مجلس انجام داد و دولت هم همکاری داشت، مصوب شد برای اولین‌بار در ١١٠ سال گذشته، معاون اقتصادی وزیر امور خارجی منصوب شود و وزیر امور خارجه باید معاون اقتصادی داشته باشد.همه مشکلات را به گردن آمریکا نیندازیم. برخی مسائل را از خودمان باید شروع کنیم. ما اکنون حدود یک درصد جمعیت جهان را داریم. اما آیا یک درصد از بازارهای پوشاک جهان را در اختیار داریم؟ همه این مشکلات را به گردن تحریم و دولت نیندازیم. اکنون سیرجان حدود پنج درصد بی‌کاری دارد. در سیرجان شاهد فعالیت بازاریاب خارجی هستیم. متأسفانه حتی یک برند داخلی را در آن شهر نمی‌توان دید. به یکی از برندهای داخلی چند مدت پیش گفتم «بارها به شما گفتیم یک نمایندگی در این شهر دایر کنید، ولی عمل نکردید». بعد می‌گویند چرا برندهای خارجی دارای حمایت هستند. سؤال من این است که شما چقدر پیش آمدید که دولت یا مجلس همراهی نکرده باشند؟ درحال‌حاضر کمتر از دو صدم درصد از بازار جهانی پوشاک در اختیار ماست. به‌هرحال مجلس آمادگی دارد با تولیدکننده‌های داخلی هماهنگی کند.
مهرداد زکیپور؛ رئیس هیئت‌مدیره اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران:
قاچاقچیان پوشاک جنایت‌کارند
واردات رسمی کشور در سال ٩٤، ٤٠ میلیون دلار و در سال ٩٥ به ٦٠ میلیون دلار رسید. دنیا آمار ما را دارد. هر صادرکننده چینی برای دریافت یارانه خود، صادراتش را ثبت می‌کند و اطلاعاتش در سازمان‌های تحلیلگر دنیا ثبت می‌شود، اما ما خودمان آمار نداریم!
حیف شد که آقای حسن‌پور تشریف بردند! مسئولان ما عادت دارند حرف بزنند و بعد بروند. از نظر ایشان، صنعتگر ایرانی مقصر است و از امکانات نمی‌تواند استفاده کند. حکایت در ایران مثل شنای یک فرد با دست بسته و با دست باز است که هر دو را در دریا رها می‌کنند تا به خط پایان برسند. نتیجه از همان ابتدا مشخص است.ما با واردات مواجه نیستیم؛ بلکه با قاچاق مواجه هستیم. از واردات بی‌رویه که اصطلاح محترمانه‌ای است، برای قاچاقچیان استفاده نکنیم. قاچاق پوشاک در کشور ما یک جنایت است؛ جنایتی که در کشور ما برخلاف سایر جرم‌ها به آن پرداخته نمی‌شود و تعزیرات هم ندارد. مشکل تابلو هم ندارد و هرجا بخواهد تابلو می‌زند آن‌هم به زبان بیگانه. اما اگر ما به زبان بیگانه بنویسیم، با کیسه زباله روی آن را می‌پوشانند. حتی اجاره برای آنها کمتر است.به من می‌گفتند برند «زکیپور» چیست که بخواهیم به آن مغازه بدهیم و برای آن هم تخفیف قائل شویم؟ در عوض به برندهای جهانی مغازه اجاره می‌دهند و تخفیف ٤٠ درصدی هم در اجاره مغازه برای آنها قائل می‌شوند. انتهای کار این می‌شود که کالای تولیدکننده به فروش نمی‌رود؛ چراکه گران است. به‌دلیل هزینه بالای تولید، به‌دلیل سود تسهیلات بالا، به‌دلیل جریمه همیشگی از سوی بیمه و برای اینکه قیمت تمام‌شده ما بالاست و نمی‌توانیم با کالای چینی مقابله کنیم... .سه سال قبل در ساختمان «سمیه» در جواب «قاچاق نساجات»، آقای وزیر فرمودند باید چه‌کار کنیم؟ یکی از حاضران پاسخ داد که برندهای خارجی، برای انجام واردات باید ثبت نمایندگی کنند. آقای وزیر گفتند که پیگیر این کار می‌شویم و این در نهایت همان «دستورالعمل» شد. همین که بحث از دستورالعمل به میان آمد، قاچاق پوشاک با کاهش مواجه شد و قاچاقچیان ترسیدند؛ اما متأسفانه در ادامه، کار طول کشید و به قاچاقچیان زمان دادند. کار در زمینه اجرائی آن‌گونه که باید پیگیری نشد. در دو سال گذشته چند تابلوی غیرمجاز پایین آمد؟ چند انبار مملو از کالاهای بی‌کیفیت چینی کشف شد؟ همه ما در مقابل این چراها مسئولیم.بسیاری از اقدامات بزرگ تروریستی را در نطفه خفه کردید. این کار بسیار گران و باارزش بوده است، ولی ده‌ها کانتینر پوشاک وارد کشور می‌شود؛ چطور نمی‌شود اینها را دید؟
شاهین فاطمی، عضو اتحادیه تولید و صادرات نساجی و پوشاک ایران:
گناه ما نداشتن ژن خوب و رانت است
آقای حسن‌پور از جمعیت بالای ایران صحبت می‌کنند. درست است که بیش از یک درصد جمعیت دنیا را داریم اما نباید فراموش کنیم که سه درصد از منابع دنیا هم از آن ماست. به همین خاطر است که متأسفانه در تمام این سال‌ها دغدغه دولت‌ها تولید نبوده است و از این منابع زیرزمینی استفاده می‌کند. کارآفرینانی که اینجا هستند نه ژن خوبی دارند و نه به رانت وصل هستند. اگر می‌خواهیم اشتغال‌زایی کنیم باید برندسازی کنیم. میلیاردها دلار تاکنون برای مقابله با تهاجم فرهنگی هزینه شده است، ولی درنهایت تهاجم فرهنگی از طریق پوشاک وارد کشور شد. ما در صنعت پوشاک، با پنج‌هزار دلار، می‌توانیم سه شغل مستقیم ایجاد کنیم. این در حالی است که در صنایع سنگین با ده‌ها برابر این مبلغ نمی‌توانیم چنین اشتغال‌زایی داشته باشیم.
به ما می‌گویند به سمت بازار روسیه برویم. ما در بازار داخل وامانده‌ایم، می‌گویید برویم روسیه؟! بیش از ١٥هزار میلیارد تومان کالا وارد ایران می‌شود. ما یک بازار ٣٠هزار میلیاردی داریم که نمی‌توانیم آن را پر کنیم و بیش از ٥٠ درصد آن دست خارجی‌هاست.
مجید افتخاری، رئیس هیئت‌مدیره شرکت توسعه فروش و صادرات پرنیان ایرانیان:
کاسبی با «دستورالعمل» در حوزه پوشاک
پس از بررسی‌هایی که دوستان در انجمن انجام دادند به دو مشکل کلیدی و یک راه‌حل برخورد کردند. اول اینکه در حوزه تولید، آیا قابلیت تولید ما در سطح رقابت با برندهای خارجی هست یا نه؟ به گواه کارشناسان بخش داخلی و خارجی (نمونه آن سازمان یونیدو) از میزان تکنولوژی که در بازار صنعت ایران وجود داشت شگفت‌زده شدند. ما از لحاظ فنی با خیلی از شرکت‌های مطرح دنیا برابری می‌کردیم.اکنون دیگر رفتار و نیازهای او مصرف‌کننده تغییر یافته است. مشکل دیگر به فضای بازار در حوزه توزیع بازمی‌گشت. ورود رقبای خارجی، بکربودن بازار را از بین برده بود. البته این را هم عرض کنم که ما با ورود برندهای خارجی به کشور مشکلی نداریم. اما نه هر برندی و در هر قالبی. یک برند وقتی وارد کشور می‌شود باید تابع قوانین جمهوری اسلامی ایران باشد. کسانی که در روند صنعت و شرایط بازار قانونی عمل می‌کنند می‌توانند وارد شوند و فعالیت کنند اما این وضعیت در کشور وجود ندارد. از دیرباز همیشه مسئولان کشور برای منافع ملی تلاش کرده‌اند. اما اکنون باید پرسید چه بلایی بر سر برخی از مسئولان آمده که دودستی بازار را به عده‌ای متقلب تقدیم و برایشان فرش قرمز پهن کرده‌اند و صدای کسی هم بلند نمی‌شود.چه کسانی به این برندها مجوز فروش می‌دهند. نهادهای مرتبط به‌دلیل منافع زودگذر و آنی و عده‌ای محدود، این بازار را در اختیار آنها قرار داده‌اند. آمارهای رسمی داخلی حکایت از واردات ٦١میلیون دلاری در حوزه پوشاک به ایران را دارد. این آمار خنده‌دار است. فقط دو نفر در تهران که نزدیک به ٣٠٠ فروشگاه دارند را در نظر بگیریم. ٦١میلیون دلار را به تعداد فروشگاه‌های آنها تقسیم کنیم؛ میزان فروش آنها تنها دو میلیون تومان خواهد بود که رقم خنده‌داری است. چطور وزارت اطلاعات در برخورد با شبکه‌های هرمی، در چند روز این شبکه‌ها را از بین می‌برد، اما نمی‌توانیم با افرادی که این شبکه قاچاق را در کشور به وجود آورده‌اند برخورد کنیم؟مدعیان دروغین حمایت از تولید، کمپین‌های مجازی حمایت از تولید داخل را مطرح و خودشان را پشت این کمپین‌ها مخفی می‌کنند. امروز روز اول نمایشگاه بود. اما خبری از آقایان مدعی و حمایت‌کننده از تولید داخلی نیست. گویا منظور آنها از تولید، «کسی و جای» دیگر است نه اینجا.مشکل دیگر ما به «دلالی دستورالعمل» بازمی‌گردد. ما اکنون شاهد حضور «کاسبان دستورالعمل» در حوزه پوشاک هستیم.
افرادی که تحت لوای علمی خاصی خودشان را پنهان می‌کنند و کارشان فقط قاچاق است، مشغول دلالی دستورالعمل هستند. از طریق همین‌هاست که با شرکت‌های خارجی قرارداد بسته می‌شود. حتی خریدوفروش فاکتور از این روزنه اتفاق می‌افتد. هیچ دلیلی نداریم که «سر یک صنعت» را در کشور ببرند و صحبتی نکنیم. صدای بخش خصوصی و کسانی که منافع ملی برایشان مهم است، بلند خواهد شد.
افسانه محرابی، مدیرکل نساجی و پوشاک وزارت صنعت، معدن و تجارت:
نیاز پوشاک و نساجی به تعامل
دولت عزم جدی را برای حمایت از تولید داخل و ارتقای فناوری و دانش‌بنیان‌کردن آن داشته؛ به طوری که کارگروه پوشاک فعالیت خود را با حضور بخش خصوصی از دو سال گذشته آغاز کرده و امروز شاهد اقدامات مؤثری در این زمینه هستیم.
باید قبول کنیم که پاره‌ای از مشکلات مطرح‌شده فرادستگاهی هستند و تیم اقتصادی دولت تا با هم هماهنگ نباشند مشکلات قابل‌حل نیست. امیدواریم که تعاملات لازم بین دستگاه‌ها بتواند مشکلات را یکی پس از دیگری حل کند.
گلناز نصرالهی، مشاور وزیر صنعت در امور صنایع نساجی و پوشاک:
الزام افزایش هزینه قاچاق در حوزه پوشاک
درباره «دستورالعمل» که در سخنان دوستان چندین‌بار به آن اشاره شد، باید عرض کنم که از دو سال گذشته، تدوین استراتژی پوشاک آغاز و نهایی شد و هم‌زمان در ستاد مبازره با قاچاق کالا، با همکاری همه عزیزان، مواردی را بررسی کردیم که در سه سرفصل این مباحث خلاصه می‌شد: یکی سوق‌دادن کالاهای نساجی و قاچاق به سمت واردات رسمی که این به نوبه خود زیربرنامه‌های زیادی داشت. دوم کاری فرهنگی برای افزایش کیفیت تولیدات و نشان‌دادن کیفیت تولیدات پوشاک به جامعه و در نهایت تقویت تولید داخلی.
می‌دانیم که طبق قانون، ثبت برندها شامل کالاهای سرمایه‌ای می‌شود. خوشبختانه به‌لحاظ اهمیتی که تولیدات نساجی و پوشاک برای وزارتخانه دارند، دو سال قبل موافقت شد که ثبت برند، در مورد پوشاک که کالای سرمایه‌ای نیست، انجام شود. در ادامه، همراه با نظر انجمن‌ها، اتحادیه‌ها و تشکل‌ها مقدمات این دستورالعمل را نوشتیم. این جلسات بسیار ادامه‌دار بود. نظر تمام صاحب‌نظران پرسیده شد تا اینکه در شهریورماه سال گذشته این دستورالعمل نهایی و ابلاغ شد. در این دستورالعمل سه ماه فرصت داده شده بود تا دارندگان «گواهی» حضور یابند و خودشان را با آن شرایط انطباق دهند. با صدور این دستورالعمل، یک مقدار هزینه‌های قاچاق بالا می‌رود که این‌گونه هم شد. ما معتقد هستیم صنعت نساجی باوجود اینکه از قاچاق رنج می‌برد، این توانایی را دارد که با وارداتی که سهل نباشد، مقابله کند.
سومبات هاکوپیان، رئیس هیئت‌مدیره انجمن صنایع پوشاک ایران:
باندهای قاچاق در صنعت پوشاک ایران
متأسفانه امروز از مسئولان دولتی فقط دو نفر حضور داشتند و خبری از حضور دیگران در این همایش نیست.
در سازمان برنامه‌وبودجه هم عرض کردم تا زمانی که این باندهای قاچاق را جمع نکنید و تا زمانی که برندها وارد چارچوب نشوند، مشکلات سر جایشان باقی خواهند بود. امروزه این برندها با ٧٠ درصد تخفیف عرضه شده‌اند. ما می‌دانیم که اگر قرار باشد تخفیف‌ها بالای ٢٠ درصد باشد، باید مجوز صادر شود. چرا سؤال نمی‌کنید که مجوز این ٧٠ درصد تخفیف را چه کسی صادر کرده است؟ در این جریان، سازمان حمایت مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان در کجا قرار دارد؟ آیا هیچ اندیشیده‌ایم که با وجود چنین تخفیف عمده‌ای، تولیدکننده داخلی چگونه می‌تواند با آن در بازار رقابت کند؟
در تمام مراجع تولیدی صحبت از برند است، اما آیا می‌دانید که این باندهای قاچاق از سوی خود دولت‌ها به وجود آمده‌اند؟ از دو دهه پیش به این‌سو این اتفاق افتاده است. اگر طراح داخلی می‌خواست شکل خاصی را طراحی کند، او را مروج فرهنگ ابتذال می‌دانستند، اما امروزه طوری شده که همان طرح، از طریق تولیدکننده خارجی که هیچ حسی به فرهنگ کشور ندارد، به‌آسانی در جامعه توزیع می‌شود.
تولیدکننده داخلی هر صبح باید در یک اداره باشد؛ چراکه هربار یک نهاد از او ایراد می‌گیرد. دیگر وقتی برای تولید باقی نمی‌ماند.
من باافتخار به شما می‌گویم که با صنعتی روبه‌رو هستید که دولت حتی یک ریال هم روی آن سرمایه‌گذاری نکرده است. حتی برای ایجاد برند از سوی بخش خصوصی، شما دولتی‌ها مانع ایجاد کرده‌‌اید. برای اینکه مغازه‌ای مختص به یک برند داخلی تعطیل نشود باید با ١٠ جا تماس گرفت. وقتی هم علت تعطیل‌کردن مغازه را جویا می‌شویم می‌بینیم که مثلا به یک نفر خاص که از آنجا عبور می‌کرده، سلام نداده‌اند!
از ما طلب فاکتور می‌کنند. واقعا آیا از فروشگاه‌هایی که برند خارجی را به فروش می‌رسانند می‌توانید طلب فاکتور کنید؟ کدام‌یک از آنها را می‌توانید آنالیز کنید؟ چرا سراغ آنها نمی‌روید؟ فقط باید آنالیز قیمت را از برند داخلی بخواهید؟
تا زمانی که این وضع در کشور وجود دارد، هیچ طرحی در کشور به فرجام نمی‌رسد.
