این روزها که ویروس کرونا شهر را دوره کرده است، همه در خانه نمی‌مانند، نمی‌توانند که بمانند، خانه برای افرادی بی سقف و در و پنجره است؛ زیر پل، در ایستگاه اتوبوس، داخل کوچه. ویروس کرونا زندگی را برای بخشی از جامعه تغییر نداده است و در، هنوز روی همان پاشنه می‌چرخد؛ بدون هیچ محافظ و سرپناه برای در امان ماندن از بیماری. با وجود فعال بودن گرمخانه‌ها، آن‌ها امکان استفاده از آن را نداشته‌اند. هرچند از اواخر اسفند «طرح پیشگیری از ابتلا به کرونا بین کارتن‌خواب‌های معتاد» از سوی بهزیستی کلید خورد، اما هنوز هم می‌توان بی‌خانمان‌هایی را در گوشه و کنار پایتخت دید که حتی به امکانات اولیه و آموزش و اطلاعات کافی برای جلوگیری از بیماری دسترسی ندارند. این حضورِ نامبارک، گاه به ازدحامی ترسناک می‌انجامد و محله‌ای را ناامن و احتمال شیوع بیشتر ویروس را بیشتر می‌کند؛ موضوعی که انتقاد شهرداری تهران را هم برانگیخته است. این تصاویر که در فاصله یازدهم تا سیزدهم فروردین تهیه شده، قاب‌هایی تأمل‌برانگیز از تهران است. وقتی از هشتگ «در خانه بمانیم» استفاده می‌کنیم، گوشه‌چشمی بیندازیم به افرادی که «خانه» برایشان واژه غریبی است.
