به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از اعتماد، گرچه حتی اگر این بودجه مناسب هم بسته می‌شد، معلوم نیست مثل سال‌های گذشته پرداخت شود و چیزی دست شهرداری‌ها را بگیرد! همین موضوع بهانه‌ای شد برای گفت‌وگو با حسن رسولی، نایب‌رییس کمیسیون برنامه و بودجه شورای شهر تهران. گرچه او در این گفت‌وگو از رایزنی‌های موفق انجام شده با کمیسیون‌های مربوطه در مجلس برای افزایش بودجه حملونقل عمومی می‌گوید اما به نظر می‌رسد لابی‌های انجام شده چندان هم موفق نبوده است!
در این روزها که بودجه کشور در حال بررسی است به نظر می‌رسد بیش از هر زمان دیگر نیازمند بازنگری در بودجه مربوط به توسعه حملونقل عمومی هستیم. در این خصوص آیا مدیریت شهری تلاشی برای افزایش سهم بودجه حمل و نقل و تعامل با مجلس داشته است؟
بله. البته همانطورکه می‌دانید رابط بین مدیریت شهری در کل کشور با مجلس و دولت، شورای عالی استان‌هاست که دوستان ما در این شورا، جلسات متعددی بین مجمع امید (اعم از نمایندگان مجلس و اعضای شوراها) با کمیسیون‌های شوراها، اقتصادی و کمیسیون برنامه و بودجه مجلس داشتند و قول‌های مساعدی نیز برای افزایش سهم بودجه‌ای حملونقل عمومی در کل شهرهای کشور گرفته‌اند. ولی همانطورکه می‌دانید لایحه بودجه در دستور کار بررسی قرار نگرفته که امیدواریم در سال آینده بودجه مناسبی برای این امر اختصاص پیدا کند. چون برای حل گره‌های ترافیکی و آلودگی هوا در شهرهای بزرگ کشور چاره‌ای نداریم جز توسعه حملونقل عمومی.
پس اعضای این سه کمیسیون هم موافق با افزایش سهم بودجه حملونقل عمومی برای سال آینده هستند.
بله. با توجه به نقشی که حملونقل عمومی می‌تواند در کاهش آلودگی و ترافیک و ارتقای سطح زندگی در شهرها داشته باشد، هم در برنامه ششم و هم در برنامه قبلی دولت وظایفی را برای کمک به توسعه و تجهیز حملونقل عمومی، به خصوص در مورد اتوبوس و مترو برعهده دارد.
با این وجود در چند سال گذشته دولت سهم خود را نسبت به حملونقل عمومی نپرداخته است. درست است؟
متاسفانه باوجودی‌که یکی از برنامه‌های کلیدی روحانی در تبصره 18، کمک به توسعه حملونقل عمومی بوده، اما در عمل تا به الان کمک قابل توجهی از سوی دولت نشده است.
ولی دولت بارها در این مورد قول مساعد داده که سهم خود را پرداخت کند.
اصلا بحث «قول» و وعده و وعید نیست. موضوع وظایف قانونی است. اگر تاکنون انجام نشده دلیل آن خلأ‌های قانونی نیست. بلکه جدول منابع و مصارف دولت به گونه‌ای است که به ظاهر دولت نمی‌تواند سهمش را بپردازد.
در خود تهران امسال چیزی حدود 6 هزار میلیارد تومان برای حملونقل عمومی و توسعه آن بودجه در نظر گرفته شده بود. اما همانطورکه همه می‌دانید این رقم به هیچ عنوان تکافوی نیازهای این شبکه گسترده را نمی‌دهد. برای اینکه تهران از لحاظ حملونقل به وضعیت قابل قبولی برسد به چه مقدار بودجه نیازمند است؟
برای تامین دو هزار واگن مترو و حداقل 2 هزار دستگاه اتوبوس و تجهیزات آنها، به چیزی حدود 20 هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم که بخشی از آن باید از بودجه شهرداری و بخشی هم از طریق کمک مالی دولت تامین شود.
ولی الان که دولت سال‌هاست سهم خود را نمی‌پردازد.
به هر حال تا وقتی که دولت بتواند دین خود به شهر را ادا کند، شهرداری باید تلاش کند تا نیازهای شهر در حوزه حملونقل عمومی را برطرف کند؛ کمااینکه تاکنون نیز چنین بوده و اولویت شهرداری همین موضوع بوده است و بخش اعظمی از بودجه شهر نیز صرف همین مساله و توسعه این موضوع زیرساختی شهر می‌شود.
الان برآورد شده دولت چقدر بدهی به شهرداری دارد؟
دولت یکسری بدهی و تعهدات قبلی به شهرداری‌ها دارد و یکسری تعهدات جدید. الان درست به خاطرم نیست که میزان بدهی دولت به شهرداری تهران چقدر است ولی همین قدر می‌توانم بگویم که دولت در هر دو بخش نسبت به تعهداتش به شهرداری‌ها و به خصوص شهرداری تهران عقب‌ماندگی‌های فاحشی دارد.
گفته می‌شود یکی از دلایلی که دولت نتوانسته به تعهداتش برای تامین اتوبوس و واردات آن عمل کند، تحریم‌ها بوده است. این ادعا درست است؟
نه، ما اصلا با واردات اتوبوس موافق نیستیم بلکه بر این باوریم که با وجود 5- 4 شرکت خودروساز فعال کشور به راحتی می‌توانیم اتوبوس‌های مورد نیاز شهرهای‌مان را در داخل کشور تولید کنیم. منتها باید تامین ارز آن صورت گیرد به‌خصوص در مورد خودروهای برقی.
از خودروهای برقی صحبت کردید. در بودجه شهرداری سهمی برای کمک به توسعه و رونق استفاده از خودروهای برقی در نظر گرفته شده است؟
بله. ما یک عددی را در بودجه در نظر گرفته‌ایم تا به بخش خصوصی که بخواهد در این بخش سرمایه‌گذاری کند کمک شود. در حوزه اتوبوس برقی هم باید بگویم اولویت ما قبل از اتوبوس برقی، نوسازی بیش از 6 هزار اتوبوس تهران است که بسیاری از آنها فرسوده و از رده خارج هستند. در گام بعد ما به دنبال توسعه ناوگان حملونقل برقی‌مان خواهیم بود. در بحث واگن اما موضوع متفاوت است. در این بخش ما حدود 60 درصد متکی به خارج هستیم که اگر دولت به تعهدات ارزی‌اش عمل کند، می‌توانیم از طریق همین 4 شرکت واگن‌سازی داخلی، نیاز داخلی مترو را تامین کنیم.
موضوع مهم بعدی لایحه درآمدهای پایدار شهرداری‌ها و دهیاری‌هاست که در مجلس مطرح است. از آنجایی‌که این لایحه به دنبال کسب درآمد از طریق روش‌های مختلفی چون اخذ انواع عوارض‌های شهری است، خیلی‌ها معتقدند که اجرای این مصوبه باعث فشار اقتصادی مضاعفی روی دوش خانواده‌های شهرنشین خواهد شد. واقعا در شرایط سخت کنونی اقتصادی لازم است که چنین طرحی اجرا شود؟
بله، ببینید به هر حال ما چاره‌ای نداریم جز اینکه به سمت تامین درآمد پایدار برویم. به هر حال شهروندانی که در شهرها زندگی می‌کنند باید مثل شهروندان تمام دنیا بخش اعظم اداره و نگهداشت و توسعه شهر را خودشان بپردازند. حالا این مبلغ یا باید به صورت سرانه - مثل عوارض نوسازی و پسماند - تامین شود یا از طریق شهرفروشی که البته باز هم به صورت غیرمستقیم از جیب مردم هزینه خواهد شد! و البته وضعیت نابسامان شهرسازی. آنچه باید ما به عنوان مدیران شهری به آن توجه داشته باشیم، ایجاد تعادل بین این دو است.
