به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از همشهری، افرادی که به علل روانشناختی احساس تنهایی، اضطراب، کسالت و افسردگی می‌کنند. در این افراد، مراجعه به سایت‌های دوستیابی هیچ علل ارتباطی خاصی ندارد و مسئله کاملا فردی و وابسته به شرایط روحی و ویژگی‌های شخصیتی فرد است. فضای مجازی تنوع زیادی دارد و یک نفر که معمولا هنگام ارتباطات بین‌فردی احساسات ناخوشایندی مثل اضطراب و دلشوره را تجربه می‌کند می‌تواند به‌طور همزمان بدون استرس و نگرانی خاص، با چند نفر با ویژگی‌های متفاوت و از چندنقطه گوناگون گفت‌وگوی اینترنتی داشته باشد، به همین دلیل این فضا برایش به‌شدت هیجان‌آور است و او را وابسته می‌کند.
همچنین فرد در فضای مجازی همه نقش‌های فانتزی و خیالی‌ای که در طول عمرش تمایل به ایفای آنها داشته را می‌تواند تجربه کند. بدون نگرانی از هر بازخوردی فرد می‌تواند هر صحبتی با طرف مقابلش داشته باشد. گمنام و به دور از هرگونه اضطرابی بودن، آرامش و راحتی خاصی در برقراری ارتباط به افراد می‌دهد، بنابراین فضای مجازی ناخودآگاه تبدیل به فضایی می‌شود که به‌علت تنوع و هیجانی که ایجاد می‌کند کسالت افراد را می‌گیرد. بنابراین اگر فردی برای رفع احساس کسالت و اضطراب دوستیابی، فضای مجازی را انتخاب کرده باشد احتمال اینکه این فضا برایش حالت خوشایند و مطلوبی ایجاد کند و سبب وابستگی شود بسیار زیاد است.
افرادی که در ایجاد ارتباط با نزدیکان در دنیای بیرونی مثل رابطه با همسر و رابطه با پدر و مادر با مشکل مواجهند. رابطه این افراد با دیگران در دنیای مجازی به‌شدت تولید وابستگی عاطفی می‌کند، چون در فضای مجازی هیچ درگیری‌ای با طرف مقابل وجود ندارد. در فضای چت‌روم ون هدف دوستیابی است و افراد سعی می‌کنند با هم همسو شوند و برای اینکه دوست پیدا کنند همدیگر را تأیید می‌کنند، در نتیجه تعارض و دلخوری‌ای پیش نمی‌آید. هر آنچه ردوبدل می‌شود بده بستان عاطفی است. در فضای مجازی رابطه کوتاه‌مدت است و افراد ساعت‌های متمادی با هم در رابطه نیستند و خود واقعی‌شان را نشان نمی‌دهند، خشم‌هایشان را کنترل می‌کنند، هیجانات واقعی خود را پنهان می‌کنند و به جای آن هیجانات مصنوعی بروز می‌دهند و هیچ تعهد و مسئولیتی را به‌عهده نمی‌‌گیرد؛ از این‌رو حس می‌کنند یک رابطه دلخواه و کامل را تجربه می‌کنند، برخلاف دنیای بیرونی که تعارضات حل‌نشده بسیاری را در روابط با دیگران تجربه می‌کنند.
افرادی که عزت نفس و اعتماد‌به‌نفس پایینی دارند، یعنی باور درستی از توانایی‌ها و نقاط قوت و ضعف خود ندارند. این افراد از آنجا که خود را باور ندارند معمولا در ارتباطاتشان دچار مشکل هستند. همیشه احساس کهتری کرده و حس می‌کنند دیده نمی‌شوند و دوست‌داشتنی نیستند. هنگامی که این افراد در فضای مجازی قرار می‌گیرند حس می‌کنند توسط دیگران دیده می‌شوند و گاهی در این فضای گمنام تصویر غیرواقعی از خود نشان می‌دهند. فضای مجازی این توانایی را به آنها می‌دهد که خود را بزرگ جلوه دهند؛ بزرگی‌ای که هیچ‌گاه نتوانسته‌اند در دنیای واقعی آن را جلوه دهند و لذت ناشی از آن را تجربه کنند. با حضور در این فضا احساس خوشایندی به فرد دست می‌دهد و شخص عزت نفس نداشته خود را به نوعی پیدا می‌کند و این امر سبب می‌شود که همچنان رابطه در فضای مجازی را ادامه دهد.
