براساس گزارش «ناسا»، در این بررسی، اسکات به مدت یک سال (2015 -2016) به فضا فرستاده شد در حالی که مارک بر روی زمین ماند. اکنون نتایج این مطالعه توسط ناسا منتشر شده است.
در این مطالعه، 10 تیم تحقیقاتی جنبه‌های مختلفی از فیزیولوژی برادران کلی را مورد بررسی قرار دادند که یکی از جالب‌ترین یافته‌های آنها، «تلومر» اسکات بود. تلومر در راس کروموزوم‌ها قرار دارد و از DNA به هنگام تقسیم شدن سلول محافظت می‌کند. این بخش از DNA به طور طبیعی با افزایش سن کوتاه‌تر می‌شود اما دانشمندان متوجه شدند که تلومر اسکات در دوران سفر فضایی‌اش افزایش یافته در حالی که تلومر برادر او ثابت مانده است. این یافته‌ها می‌تواند مفهومی از روند پیری در فضا باشد.
از طرفی اسکات نخستین فضانوردی بود که واکسن آنفولانزا را در فضا دریافت کرد و به طور غیرمنتظره‌ای سیستم ایمنی بدن او به این واکسن پاسخ داد. این شواهد می‌تواند در واکسیناسیون فضانوردان در ماموریت‌های طولانی مدت حائز اهمیت باشد.
طبق این گزارش، محققان دریافتند که بیان ژن اسکات و مارک متفاوت شده است. جالب است بدانید که توانایی شناختی اسکات در طول سفر فضایی‌اش تغییر نکرد اما پس از رسیدن به زمین با کاهش دقت و توانایی شناختی مواجه شد، البته ناسا می‌گوید که این امر ممکن است در نتیجه مطابقت با گرانش زمین باشد.
همچنین محققان اعلام کردند که میکروبیوم روده اسکات در مقایسه با گذشته متفاوت شده که این در نتیجه رژیم غذایی فضانوردان است. این اطلاعات می‌تواند به آگاهی از تغییرات رژیم غذایی فضانوردان کمک کند تا رژیم غذایی سالم‌تری داشته باشند.
براساس این گزارش، در میان تاثیرات زیادی که فضا بر روی اسکات گذاشته، تیم تحقیقاتی متوجه ضخیم شدن دیواره سرخرگ کاروتید و افزایش سطح پروتئین «AQP2» او شد که ممکن است نقشی در مشکلات بینایی، میزان اسیدفولیک و دیگر تغییرات اپیژنتیک (وراژن‌شناسی) فضانوردان ایفا کند.
گفتنی است؛ اطلاعات جمع‌آوری شده به ماموریت‌های طولانی مدت فضایی، سفر به ماه و مریخ در دهه‌های آینده کمک زیادی می‌کند.
