در جهان کنونی توسعه پایدار که با حداقل آسیب بر منابع طبیعی و محیط زیست انجام شود اهمیت و جایگاه خاصی یافته است و تمامی کشورها تلاش دارند توسعه را بر پایه هایی استوار کنند که نه تنها با گذشت زمان متزلزل نشود بلکه روزبروز استحکام یافته و ترقی و تعالی جامعه بشری را موجب شود، دستیابی به چنین هدفی بی شک مستلزم توجه جدی به حفظ منابع طبیعی و استفاده بهینه از آن می باشد. مطالعه حاضر به بررسی مدیریت منابع تجدید شونده (آب زیرزمینی) در دشت بهاباد یزد به منظور دستیابی به راهکارهای علمی کاهش تقاضای آب و افزایش کارآیی مصرف می پردازد. نتایج بررسی نشان می دهد که تنها منبع تامین آب مصرفی در منطقه منابع آب زیرزمینی می باشد که در شرایط فعلی بهره برداری بی رویه موجب کسری بیلان هیدرولوژی در حوزه گردیده به نحوی که سالانه حدود 30 سانتی متر سطح سفره آب زیرزمینی افت کرده است که برای ایجاد تعادل می بایست با اعمال محدودیت های قانونی و دریافت هزینه های جنبی در قالب افزایش آب بها اقدام شود و با اجرا، سیاست های صحیح قیمت گذاری الگوی کشت زارعین منطقه که بیشترین سهم را در مصرف آب دارند به الگوی بهینه تبدیل نمود. علی رغم محدودیت موجود در منطقه راندمان مصرف و کارآیی حاصل از نهاده مصرفی آب پایین می باشد و می توان با تدابیر پیشنهادی این تحقیق آن را افزایش داد و بحران کم آبی که منطقه را تهدید می کند به تعویق انداخت.
*این مقاله به قلم دکتر مجید احمدیان به همراه سایر همکارانش در زمستان 1383 در مجله علوم کشاورزی به چاپ رسیده است.
برای دسترسی به متن کامل مقاله به این لینک مراجعه کنید.
