به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق، در سراسر جهان زندگی‌ای که ما می‌شناسیم متوقف شده است تا جان میلیون‌ها نفر حفظ شود. ونزوئلا هم استثنا نیست با این تفاوت که این کشور سال‌هاست که چنین شرایطی را تجربه می‌کند. در مورد ونزوئلا به هر حال عامل زندگی همیشگی در این شرایط، نه یک ویروس بلکه یک دیکتاتور است.
دولت نیکولاس مادورو، رئیس‌جمهوری این کشور، به‌شکل عجیبی ونزوئلا را به ورطه نظامی غیرعقلانی و غیردموکراتیک کشانده و با تعیین قوانینی در ممنوعیت تجمع و اعتراض، محرومیت از دسترسی به آموزش، سفر و شبکه‌های مبادلاتی با سایر کشورها، شهروندانش را مجبور کرده است تا نوع شدیدی از فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کنند. سیاست‌های مادورو که فروپاشی اقتصادی و انسداد سیستم خدمات درمانی ونزوئلا را درپی داشته، طوری طراحی شده است که علاوه بر منزوی‌کردن کشور ازطریق سرکوب آزادی مردم آن، بقای او در قدرت را تضمین کند. این امر موجب مهاجرت گسترده، حدود 17 درصد از کل جمعیت این کشور شده است.
دست‌کم پنج میلیون نفر از شهروندان ونزوئلایی کشور خود را ترک کرده‌اند و به این ترتیب بعد از پناه‌جویان سوری در جایگاه دوم بیشترین مهاجران قرار گرفته‌اند. برآورد می‌شود حدود یک میلیون کودک در این کشور از خانواده‌هایشان جدا و در نقاط مختلف ونزوئلا رها شده باشند. سال 2014 شهروندان ونزوئلایی در اعتراض به تراژدی‌ای که در حال شکل‌گیری بود به خیابان‌ها آمدند. تعداد زیادی از معترضان به اتهامات سیاسی ازجمله لئوپولدو لوپز، رهبر حزب اپوزیسیون «اراده عمومی» بازداشت شدند. بسیاری از این افراد محکوم شدند؛ برخی به حبس و برخی دیگر به تبعید. یا مجبور شدند که در مکانی مخفیانه زندگی کنند یا حتی به دیگر کشورها پناهنده شوند. گروه‌های اپوزیسیون و معترضان در شش سال اخیر خود را بازسازی کرده‌اند و در این سال‌ها آموخته‌اند که جلسات و دیدارهایشان را به‌صورت مجازی برگزار کنند.
چنین تجربه‌ای به عرف جدیدی برای دیگر گروه‌های سیاسی و حتی شورای ملی تبدیل شده است، چراکه بیش از 30 نماینده این شورا در تبعید به‌سر می‌برند و پنج نفر دیگر هم در بازداشت هستند. دولت مادورو خود را محدود به فشارآوردن بر رهبر اپوزیسیون نکرده بلکه چنین سیاستی را در مقابل تمامی افراد جامعه در پیش گرفته است؛ خبرنگاران، قضات، دانشجویان و حتی مردمی که در اعتراضات حضور داشته‌اند، فقط برای ابراز عقاید خود چنین شرایطی را تجربه می‌کنند. در حقیقت در ونزوئلا درحالحاضر بیش از 30 زندانی سیاسی وجود دارد که با آنها به‌صورت غیرانسانی و ظالمانه برخورد می‌شود و آنها حتی از دیدن خورشید یا صحبت‌کردن با خانواده‌های خود محروم‌اند.
بسیاری از فعالان سیاسی سال‌هاست که مجبور به دورکاری‌اند؛ در واقع چنین فعالانی در حالی مبارزه خود علیه ساختار را ادامه می‌دهند که مدت‌هاست نتوانسته‌اند با یکدیگر چشم‌درچشم شوند. در کشوری که بدترین کیفیت اینترنت را در منطقه دارد و قطع مداوم برق در آن عادی است، این افراد و گروه‌ها توانسته‌اند با استفاده از اپلیکیشن‌های مختلف ارتباطشان را باهم حفظ کنند و تصمیمات پیچیده‌شان، ازجمله تصمیم درباره سوگندخوردن خوان گوایدو، رئیس‌جمهوری خودخوانده ونزوئلا در سال 2019 را در خلال جلسات مجازی بگیرند.
همچنین انزوای اجباری ونزوئلا ناشی از تصمیمات دولتی غیردموکراتیک تأثیرات منفی روشنی بر اقتصاد این کشور داشته است. سیاست‌هایی مانند سلب مالکیت غیرقانونی که ناقض قوانین مالکیت خصوصی است، اقتصاد این کشور را فلج کرده است. تولید نفت از 3.2 میلیون بشکه در روز در سال 2008 به کمتر از 700 هزار بشکه در روز در سال 2020 رسیده است. کمبود مواد غذایی و خدمات به‌شدت رو به افزایش است. بین سال‌های 2013 تا 2019 تولید ناخالص داخلی ونزوئلا تقریبا به نصف کاهش یافت؛ سقوطی بدتر از آنچه آمریکا و اسپانیا در جریان رکود بزرگ و جنگ داخلی تجربه کرده بودند.
برای بسیاری از مردم ونزوئلا در این سال‌ها با توجه به کمبود شغل و ازبین‌رفتن شرکت‌های خصوصی در کشور، ماندن در خانه تنها گزینه موجود بود. کشورهایی که درحالحاضر تحت تأثیر کرونا قرار گرفته‌اند سال‌ها با چنین سطحی از نابودی اقتصادی فاصله دارند.انزوای ونزوئلا و فروپاشی اقتصادی آن تأثیر خود را بر فضای آموزش این کشور داشته است. در آغاز سال تحصیلی 2019-2020، نرخ افرادی که تحصیل را رها کردند 87 درصد افزایش داشت. والدین فرزندان خود را به مدرسه نمی‌فرستند، چراکه درآمد کافی برای سیرکردن شکم آنها را ندارند و غش و ضعف‌کردن دانش‌آموزان در مدارس به امری عادی تبدیل شده است و جدای از این، بسیاری از مدارس به دلایل مالی و مهاجرت تعداد زیادی از معلمان ناشی از بحران‌های موجود تعطیل شده‌اند.
راه‌های ارتباطی با این کشور قطع شده است. فعالیت خطوط هوایی در ونزوئلا از سال 2013 تا 2019، 75 درصد کاهش داشته و همین به منزوی‌ترشدن این کشور دامن زده است. در داخل کشور با وجود اینکه ونزوئلا بزرگ‌ترین منابع نفتی جهان را دارد، دولت مادورو تقریبا تمامی پالایشگاه‌های موجود را تعطیل کرده است، اما هنوز به صادرات نفت یارانه‌ای به کوبا ادامه می‌دهد. سیستم درمانی ونزوئلا حتی پیش از بروز همه‌گیری کرونا به‌شدت رو به فرسایش بود. در حال حاضر این کشور دارای بیشترین نرخ قتل در قاره خود است و از میان هر صد هزار مرگ، 60 نفر به قتل رسیده‌اند. در ونزوئلا وحشت از کشته‌شدن خود یک حکومت نظامی دائمی ایجاد کرده است.
