به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران، این حقیقت را «هایکو ماس»، وزیر خارجه 53 ساله این کشور نیز تأیید می کند. وی در گفت و گویی با مجله «اشپیگل» با بررسی ابعاد بحران کرونا و پساکرونا، با نقد از چین و امریکا در مدیریت این همه گیری، این شرایط را فرصتی برای اثبات ظرفیت های اتحادیه اروپا می داند.
***
شما نسبت به وزرای خارجه پیشین آلمان بیشترین آمار سفر به کشورهای دیگر را داشته اید. در شرایط فعلی توقف این سفرها در سیاست خارجه آلمان تأثیر نمی گذارد؟
حتی در شرایط عادی نیز موفقیت سیاست خارجی با مایل اندازه گیری نمی شود. مهم حس اعتماد و تقابل های فردی است. در حال حاضر نیز جلسات ما با اعضای اتحادیه اروپا برقرار و مانند همین مصاحبه تلفنی یا ویدیو کنفرانس برگزار می شود.
شما در مقاله مشترکی با وزیر دارایی آلمان، کرونا را بزرگ‌ترین چالش تاریخ اتحادیه اروپا معرفی کردید، آیا این بحران می تواند سرنوشت این اتحادیه را تعیین کند؟
اتحادیه اروپا در گذشته بحران سخت‌تر از این را پشت سر گذاشته است. در جریان بحران اقتصادی، امکانات و تجهیزات جدیدی ساخته شد که ظرفیت های اتحادیه را بالا برد. در این بحران نیز همین هدف را دنبال می کنیم.
چرا معتقدید اروپا در ابتدا نتوانست بحران را هضم کند؟
ما براساس منطق و احساساتمان، بحران ها را تفسیر می کنیم و همین تفسیر بر زندگی اجتماعی و اقتصادی مان تأثیر می گذارد. همین موضوع نیز چنین شرایطی را برای اروپایی ها ایجاد کرد.
یکی از اولین اقدامات آلمان، ممنوعیت صادرات وسایل بهداشتی محافظتی حتی به کشورهای اروپایی بود. به عقیده من هر یک از اعضا ابتدا باید در سطح ملی شان خوب عمل کنند. درست مانند مسافران یک هواپیما که در مواقع خطر هر کس باید اول ماسک خودش را بزند و بعد به دیگران کمک کند. روش ما کاملاً صحیح بود.
اما این رفتار آن هم در شرایطی که ایتالیایی ها به شدت نیازمند کمک بودند، آلمان ها را به خودخواهی متهم کرد.
ایتالیایی ها پیش از این نیز درگیر بحران سختی به نام مهاجرت بودند اما این بار ما کمک شان کردیم و محموله 7 تنی کمک هایمان را با هواپیمایی جنگی برایشان ارسال کردیم، بیمارانشان را پذیرش کردیم و نشان دادیم که در کنار ایتالیا هستیم. تلفات ایتالیا غیرقابل تصور بود و ما در حد توانمان کمک کردیم و این شرایط ادامه دارد اما در حال حاضر ما باید چاره ای برای بحران اقتصادی پساکرونا ایتالیا پیدا کنیم.
ایتالیا، فرانسه و اسپانیا برای کاستن آثار این بحران خواستار دریافت وام به صورت بدهی مشترک شدند، چرا آلمان این درخواست را وتو کرد؟
آلمان تنها تصمیم گیرنده نیست بلکه دولت های دیگر نیز هستند.
در بحران فعلی ما باید به سرعت به اجماع برسیم. من و وزیر دارایی پیشنهاد یک بسته کامل حمایتی (سرمایه گذاری، وام و تخصیص بودجه اتحادیه اروپا) را کردیم. از سوی دیگر اما در نشست وزرای خارجه نیز مسائل مهمی به بحث گذاشته شد. اما در حال حاضر آنچه مهم است اینکه جنوب اروپا نیازمند کمک فوری و مؤثر است.
به نظر می رسد آلمان در مواجهه با بحران کرونا بسیار خوب عمل کرده؛ گواه این امر هم میزان پایین تلفات و تجهیزات کامل کشور است. در این شرایط چرا همچنان در برابر بحث بدهی مشترک به دیگر اروپایی ها مقاومت می کند؟
نمی توان با اطمینان از تداوم این شرایط تا پایان کرونا صحبت کرد. اگر برای آن آماده نباشیم، نابود می شویم. تخصیص بودجه 500 میلیارد یورویی تاکنون بی سابقه بوده است. بدون شک بحران بعدی طولانی تر از مقابله با ویروس است. ما فرصت های زیادی برای اثبات انسجام اتحادیه داریم.
کرونا تبدیل به تهدیدی ژئوپلیتیکی برای اتحادیه اروپا شده است. رئیس جمهوری صربستان، شرایط اروپا را به داستانی علمی تخیلی تشبیه کرده و در حال حاضر چین تنها کشوری است که کمک واقعی انجام داده است. چطور می توان این منفی بافی ها را کنترل کرد...
قضاوت دیگران انعکاس حرف های خودمان است. اگر مثل گذشته بروکسل را به خاطر هر چیز سرزنش کنیم این منفی بافی ها هرگز تمام نمی شود.
در حال حاضر باید از بحران کرونا به عنوان فرصتی برای اثبات ارزش های اتحادیه اروپا بهره بگیریم. در عین حال باید ظرفیت ها را هم در نظر داشته باشیم. اما نباید فراموش کرد که هر اقدامی نمی تواند مؤثر باشد.
البته برای نجات جان انسان ها باید از هر کمکی استقبال کرد و به همین دلیل نیز کمک های چین و کشورهای دیگر برای ما بسیار مثمرثمر خواهد بود. اما اگر کشورها از این راه بخواهند تصویر جدیدی از خود در جهان بسازند بدون شک باید مانع آن شویم.
بسیاری کرونا را عرصه رقابت چین و امریکا دانسته اند؛ کدامیک پیروز میدان خواهند بود؟
هیچ کدام. چین در مواجهه با این ویروس بسیار سختگیرانه عمل کرد و امریکا زمان زیادی آن را نادیده گرفت.
دو روش کاملاً متفاوت که هیچ کدام نمی تواند الگویی برای اروپا باشد. اقدامات اروپا شامل قرنطینه، محدودیت های ارتباطی و ... نشان داد که هر حکومت لیبرال دموکراتی نیز می تواند در مواقع ضرورت، شرایط سختگیرانه را پیش گیرد.
کرونا از معدود بحران هایی است که امریکا در آن نقش پیشرو را ایفا نمی کند، آیا می توان این را نشانه ای بر تغییر هژمونی قدرت در جهان دانست؟
این تغییر قدرت جدید نیست. نه فقط برای امریکا که هر کشور دموکرات غربی نیز باید این باور را داشته باشد.
این بحران، اهمیت همکاری های بین المللی را نشان داد. اهمیت سازمان های بزرگ جهانی.... این تنها راه نجات ما است.
