به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از ایرنا، پایگاه تحلیلی - پژوهشی آمریکایی 'نشنال اینترست' که به رصد سیاست های کشورها در حفظ منافع ملی خود می پردازد، در مطلبی درباره سیاست های دفاعی هسته ای دهلی نو نوشت:
هند که بزرگ ترین دموکراسی جهان محسوب می شود دارای یک موقعیت استراتژیک جغرافیایی با رقیبانی قدرتمند است. به همین دلیل حدود 120 موشک هسته ای بالقوه آن باید از 1.3 میلیارد نفر جمعیت این کشور در زمین، دریا و هوا محافظت کنند. علیرغم سیاست کلی هند در عدم جانبداری در طول جنگ سرد، این کشور مجبور شده است تا موشک های هسته ای خود را گسترش دهد.
رهبران ملی گرای هند حتی پیش از کسب استقلال این کشور سودای دستیابی به توان هسته ای را در ذهن خود می پروراندند. جواهر لعل نهرو اولین نخست وزیر هند در توجیه این آرمان گفت: مادامی که اوضاع جهان به این صورت باشد، هند نیز برای دفاع از تمامیت ارضی و حفظ شأن و اقتدار خود به ابزارهای نوین نیازمند است. بی تردید هند روزی با اتکاء به تحقیقات علمی خواهد توانست قدرت اتمی خود را در جهت اهداف سازنده ای به کارگیرد تا درصورتی که در معرض تهدید قرار گرفت، بتواند از تمامی وسایل دراختیار استفاده کند.
آزمایش هسته ای چین در سال 1964، مهمترین مشوق هسته ای شدن هند به حساب می آید. دو سال قبل از این ماجرا، چین توانسته بود در یک درگیری مرزی کوتاه اما تعیین کننده هند را مغلوب کرده و بخشی از اراضی آن را نیز به تصرف خود درآورد که در نهایت به تیرگی روابط این دو کشور منتهی شد. رهبران هند نیز با هدف دفاع از سرزمین خود به فکر افتادند تا با ایجاد و توسعه توان هسته ای به مقابله تدافعی با چین بپردازند.
هند بیش از اینکه برای غلبه بر چین به اتم نیاز داشته باشد، به توازن قدرت خود در منطقه با آن کشور می اندیشد تا از این رهگذر بتواند با چین در رهبری آسیا به رقابت بپردازد.
اولین آزمایش هسته ای هند در 18 ماه مه 1974 در صحرای راجستان انجام شد. این دستگاه که 'بودای خندان' نام گذاری شده بود یک قدرت انفجاری به اندازه شش تا پانزده کیلوتن داشت. گفته می شود بمب اتمی که آمریکا بر فراز شهر هیروشیمای ژاپن رها کرد دارای 16 کیلوتن قدرت انفجاری بود. این آزمایش هسته ای برای کنترل تششعات رادیواکتیو در یک محل زیرزمینی انجام شد. هند این آزمایش هسته ای را فعالیتی صلح آمیز توصیف کرد اما در واقع با توجه به پیشرفت های هسته ای که چین در سال 1964 حاصل کرده بود، آزمایش هسته ای هند در اصل برای مقابله با چین انجام شد.
این آزمایش هند را وارد 'باشگاه هسته ای' که قبلا شامل ایالات متحده، اتحاد جماهیر شوروی، انگلستان، فرانسه و چین بود، کرد. هند از آزمایشات هسته ای برای 24 سال دیگر خودداری کرد، تا اینکه این کشور در 11 مه سال 1998 سه آزمایش هسته ای و در تاریخ 13 ماه مه سه آزمایش هسته ای دیگر انجام داد.
اکثر آزمایش ها با قدرت انفجاری کم بین 200 و 500 تن بود و نشان می داد که به عنوان بمب های اتمی تاکتیکی طراحی شده بودند. یکی از آزمایش های هسته ای هند با شکست مواجه شد و دستگاه در نظر گرفته شده توانست تنها 45 کیلوتن قدرت انفجاری تولید کند.
اما بر اساس گزارش 'انجمن کنترل سلاح های هسته ای' هند امروز دارای 520 کیلوگرم پلوتونیوم است که برای ساخت 100 تا 120 بمب هسته ای کافی است. دهلی نو این ظرفیت را 'حداقل بازدارندگی معتبر' در برابر کشورهای هسته ای چین و پاکستان توصیف می کند.
در مقابل، چین نیز که با استناد بر رقابت با آمریکا ظرفیت هسته ای خود را افزایش داده است دارای مواد هسته ای لازم برای 200 تا 250 بمب هسته ای می باشد. تخمین زده می شود که پاکستان دارای زرادخانه هسته ای به اندازه 100 تا 130 بمب هسته ای باشد.
هرچند هند در سیاست های خود قاطعانه اعلام کرده است که هیچ گاه اولین کشوری نخواهد بود که در جنگ از سلاح هسته ای استفاده می کند و تنها در واکنش متقابل از آنها استفاده خواهد کرد، اما با تمرکز قوای سه گانه خود را در زمین، دریا و هوا مجهز به سلاح هسته ای کرده است. اولین قدم در این راستا ساخت سلاح هسته ای برای شلیک از هواپیماهای نیروی هوایی هند بود. امروزه این کشور دارای بیش از 200 فروند جنگنده سوخوی 30 ام کی ای، 60 میگ 29 و 51 میراژ 2000 می باشد که تعدادی از آنها توانایی حمل سلاح هسته ای را دارند.
در بخش زمینی هند دارای یک سری از موشک های قاره پیما با قابلیت کلاهک هسته ای است. نیروهای مسلح هند هم اکنون دارای موشک های پریتوی 2 با برد 350 کیلومتر، آگنی 1 با برد 700 کیلومتر، آگنی 2 با برد دو هزار کیلومتر و آگنی 3 و 4 با برد سه هزار و 500 کیلومتر می باشند.
هند در ماه ژانویه سال جاری موشک بالستیک آگنی 5 که دارای برد بیش از 5 هزار کیلومتر است را آزمایش کرد.
موشک زمین به زمین آگنی-5 دارای 17 متر طول، 2 مترعرض و 50 تن وزن است و دارای سوخت جامد سه مرحله ای با جدیدترین سیستم های پرواز برای اصابت دقیق به هدف می باشد.
دولت دهلی نو همچنین در سال های اخیر دور از توجه رسانه ها در حال ساخت ناوگان زیردریایی هسته ای خود به ارزش تقریبی 14 میلیارد دلار بوده است.
زیردریایی 'ای ان اس اریهانت' اولین زیردریایی هسته ای ساخت هند به خدمت نیروی دریایی این کشور درآمده است. این درحالی است که دومین زیردریایی ساخت هند با نام 'ای ان اس اریگات' نیز در ماه نوامبر سال جاری توسط نیرمالا سیتارمان وزیر دفاع به آب انداخته شد.
هند تا سال 2022 عملیات ساخت دو زیردریایی هسته ای دیگر را نیز به پایان خواهد برد. این دو زیردریایی که یک هزار تن سنگین تر از دو زیردریایی پیشین خود خواهند بود، به هشت موشک بالستیک مجهز خواهند شد.
راکتور هسته ای این زیردریایی ها توسط مرکز تحقیقات هسته ای هند ساخته شده است در حالی که توسعه سیستم پرتاب موشک آنها بر عهده سازمان تحقیق و توسعه موشکی این کشور می باشد.
اواخر پاییز سال گذشته میلادی بود که سونیل لنبا فرمانده نیروی دریایی هند اعلام کرد که پروژه ساخت شش زیردریایی بومی هسته ای به ارزش 9.2 میلیارد دلار آغاز شده است.
نیروی دریایی هند همچنین در حال کار بر روی زیردریایی های 13 هزار تنی با قابلیت پرتاب موشک های بالستیک می باشد. این زیردریایی ها قادر خواهند بود 12 موشک بالستیک هسته ای را با خود حمل کنند. 80 درصد از قطعات این زیردریایی ها در هند ساخته خواهد شد.
با توجه به روابط شکننده و پرتنش دهلی نو با دو همسایه هسته ای خود که هیچیک دارای سیاست عدم استفاده از سلاح هسته ای به عنوان اولین کشور اقدام کننده نیستند، احتمال وقوع درگیری های نظامی با چین و پاکستان برای هند دور از انتظار نیست که بنابر همین مسئله امکان تلاش برای یک جنگ هسته ای وجود دارد.
