۰ نفر

چطور تنبلی و سستی را درمان کنیم؟

۲ اردیبهشت ۱۳۹۶، ۹:۲۳
کد خبر: 189151
چطور تنبلی و سستی را درمان کنیم؟

عادت به تعویق انداختن کار در انسان، مثل بسیاری از عادت‌های دیگر از جمله پرخوری، سیگار کشیدن و... جنبه فراگیر دارد و مردم با اینکه از زیان آن آگاه هستند، با وجود این از کنارش بی توجه می‌گذرند. عدم تمایل به درس خواندن، میزان بالای تماشای تلویزیون و... از نشانه‌های تنبلی هستند.

 چطور می‌توانیم تنبلی و سستی را درمان کنیم و بی حالی و بی حوصلگی را از خود دور کنیم؟ راه‌هایی عملی برای از بین بردن تنبلی وجود دارد که عبارتند از:

تلاش برای پرهیز از تنبلی

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان ، با عزم و اراده باید با سستی و بی حالی برخورد کرد. اگر بدانیم که تنبلی عامل برانگیزاننده خشم خداوند است، راحت‌تر با آن مبارزه می‌کنیم.

پرهیز از توجیه

گاهی افراد برای فرار از مسئولیت، بهانه تراشی می‌کنند. با عذر و بهانه‌تراشی، فرد رفتار خود را منطقی جلوه می‌دهد، در نتیجه با این رفتار سستی را در خود تقویت می‌کند. برای درمان، فرد باید از توجیه اجتناب کند و خود را گول نزند. برای پرهیز از توجیه گرایی، به چند مورد باید توجه کرد: فرد برای موجَه جلوه دادن تاخیر در انجام کار، دلایل گوناگون را برای دفاع از خود دستاویز قرار ندهد. برای فرار از وظیفه، از دیگران هم توجیه را نپذیرد، تا اهمال در خود او و دیگران تقویت نشود. از آن کسی که مسئولیت کاری را داشته، تنها نتیجه کار سوال شود؛ چرا که مدیریت زمان از وظایف اوست و به ما ربطی ندارد. به اهمال کار گوشزد شود که ما در برابر برنامه‌ریزی نادرست او، هیچ مسئولیتی نداریم و حتی نمی‌توانیم توجیهات او را بشنویم.

یافتن دوست منضبط

اهمال کاران به دلیل نداشتن برنامه مشخص در زندگی روزمره و نیز به جهت نداشتن اراده قوی، همیشه به عاملی برای به حرکت در آمدن نیاز دارند. یکی از موثرترین عوامل محرک، دوست با اراده و منظم است. افراد از تمام روحیات، خلقیات، اعمال و رفتار دوست خود اثر می‌پذیرند. نشست و برخاست با دوست منضبط به خصوص اگر مستمر باشد، خود به خود مسیر حرکت انسان را تغییر می‌دهد و گاه تا حدی بدون زحمت انسان را منظم و با اراده می‌کند.

خود تنظیمی

خوب است که هر وقت کاری را به عقب انداختیم، آن را در تقویم و یا دفتری یادداشت کنیم و جلوی چشم باشد. در این روش هم تنبیه وجود دارد هم تشویق؛ در واقع کاهش دفعات سستی تشویق است و زیاد شدن دفعات آن تنبیه به شمار می‌رود. این روش همان محاسبه در کارهاست.

پیمان بستن

راه دیگر درمان تنبلی این است که فرد با خود پیمان ببندد که تنبلی نکند و تلاش کند که آن را انجام دهد.

تمرین مبارزه با کمرویی

وقتی کسی نمی‌تواند کارش را به درستی و یا به موقع انجام دهد، دچار کمرویی و شرم می‌شود. برای مبارزه با آن تلاش کنید و بر اعصاب خود مسلط باشید. نگذارید که اتفاقات و حوادث، لحظه‌ای شما را تحت تاثیر قرار دهد. تلاش کنید تا شیوه و رفتار کسی را که به نظر شما انسانی کامل است، تقلید کنید. برخورد با دیگران، پیش سلام بودن، احوال پرسی کردن، ارتباط برقرار کردن، همدردی، حضور در جمع مردم، شرکت در غم و شادی آنها و... می‌تواند راهکار خوبی برای مبارزه با کمرویی باشد. پس از قدری نشست و برخاست با کسانی که تنها رضایت خدا را ملاک کارها می‌دانند، مطمئن باشید شما هم این گونه می‌شوید و کمتر به قضاوت مردم اهمیت می‌دهید.

خودآشکاری حقیقی

گاهی علت اینکه دچار تنبلی می‌شوید این است که می‌ترسید وارد کاری شوید؛ چرا که از قضاوت این و آن دل خوشی ندارید.

راه مبارزه و درمان

خود را نبازید و کار را ادامه دهید، ممکن است در اولین برخورد موفق نشوید ولی مهارت‌هایی را کسب خواهید کرد. اگر وارد کار نشوید همیشه در نقطه صفر باقی خواهید ماند. هرگز نگویید می‌ترسم در گفتارم اشتباهی باشد و آبرویم برود بلکه بگویید می‌گویم و می‌خواهم اشتباهاتم را اصلاح کنم و یا می‌خواهم حرفم را بزنم، به خود جرات شرکت در جمع را بدهید و خود را از آنها بدانید و با آنها باشید.

نقش بازی کردن

این روش در جمع دوستان و آشنایان کاربرد دارد. به این منظور می‌توان این تمرین را انجام داد: فرض کنید برای یک سخنرانی آماده می‌شوید که هنوز جرات ارائه آن را ندارید. از دوست و یا همسر خود بخواهید تا در برابر شما به طور جدی و به عنوان شنونده بنشیند و شما مقاله خود را در برابر او ارائه دهید. از او بخواهید تا کار شما را ارزیابی کند و مورد نقد قرار دهد. گاه می‌توان درمقابل آیینه این تمرین را انجام داد و یا نوار صوتی یا تصویری خود را ضبط کرد.

دسترسی به استعدادهای انسانی

وقتی با دیدی منفی به موضوع نگاه می‌کنیم، توانایی خود را به فراموشی می‌سپریم و یا از آن غافل می‌شویم. شاید هم نظر کردن به نقاط منفی ما را از جهات مثبت و امتیازات آن کار غافل کرده است. برای رفع این مشکل، باید از برنامه‌های کوتاه مدت بهره گرفت. هر برنامه را مقدمه برنامه‌های بعدی قرار دهید و گام به گام نتایج کار را مد نظر قرار دهید. ناراحتی‌ها و سختی‌های زودگذر را فدای اهداف عالی بعدی کنید که ثمرات ماندگاری در بر خواهد داشت.

از دست ندادن لحظه حال

گاهی اوقات بر اثر شکست‌های گذشته شخص به سستی مبتلا می‌شود. چون پیش از این خود را از انجام کار ناتوان دیده است و رغبتی برای شروع مجدد کار در خود نمی‌بیند. آن چه از دست رفت، گذشت و آن چه در آینده در پیش داری، به زودی فرا می‌رسد.