به گزارش اقتصادآنلاین، تحریم در ادبیات سیاسی و اقتصادی ایران، واژه ای شناخته شده است و تنگتر کردن حلقه تحریم ها در دهه اخیر، راهکاری است که دولت آمریکا برای تحقق اهداف خود و باج خواهی از کشورمان در پیش گرفته است؛ در این میان تحریم نفتی و تلاش برای صفر کردن صادرات نفت ایران طی یک سال گذشته، به هژمونی آمریکا علیه ایران بدل شده است.
با این وجود، گذشت بیش از یک سال از آغاز دور تازه ای از تحریم ها و سربلندی ایران از این آزمون سرنوشت ساز، بسیاری از کارشناسان اقتصادی و سیاسی را متفق القول کرد که این تیر نیز همچون گذشته به سنگ خواهد خورد.
در این میان دیپلماسی نفتی ایران برای عبور از این بحران سمت و سوی تازه ای به خود گرفته است. آنچه مسلم است، با اعمال دور تازه ای از تحریم های نفتی، ایران در مواجهه با چالشی سیاسی در ابعادی بین المللی قرار گرفته است و لازم است تا برای برون رفت از این چالش، از سیاست های خاص بین المللی و دیپلماتیک خود استفاده کند. بر همین مبنا راهکارهایی برای برون رفت از بحران اقتصادی و ایجاد بسترهای لازم برای فروش حداکثری نفت بر روی میز وزیر نفت و مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران قرار دارد که به دلیل فضای نامطلوب حاصل از تحریم ها، امکان شفاف سازی و تبیین این راهکارها برای عموم وجود ندارد.
در چنین شرایطی لازم است تا جریان ها و خطوط فکری فعال در کشوربا همدلی بیشتر و با انتقادات سازنده و به دور از جنجال، فضای فکری جامعه را بیش از این ملتهب نکنند.
بدون شک این اصل بدین معنا نیست که فضا برای انتقادات سازنده در مجموعه وزارت نفت وجود نداشته باشد؛ بلکه آنچه مورد انتظار است این است که پیشنهادات و انتقادات سازنده و کارشناسی در محافل خصوصی عنوان شود.
وحدت رویه، در لوای یک مدیریت اقتصادی که در زیر پرچم صنعت نفت کشورمان امکان ظهور خواهد داشت، همان اصل الزام به تعهدات اخلاقی است که در نهایت پیروزی ایران در این جنگ اقتصادی را رقم خواهد زد.
