به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران، در بخشی از این مقاله آمده است: بی اعتباری سیاسی و اخلاقی ایالات متحده، بخصوص از زمان ورود دونالد ترامپ به کاخ سفید به اوج رسیده است. این رئیس جمهوری غیرقابل پیش‌بینی غالباً سیاست‌هایش بی ثبات و در حال تغییر است و برای بقا در مقابل چین، اغلب درحال فشار وارد کردن به بازیگران درجه دوم است، تاحدی که به طور سیستماتیک تمامی سازوکارهای گفت‌وگوی چندجانبه را ازبین برده است.
وی در بخشی دیگر از این مقاله آورده است: بدیهی است که تحمل تحریم‌های شدید نفتی برای تهران مشکل است. جمهوری اسلامی به تلافی توقیف نفتکش گریس 1 به درخواست امریکا، در نزدیکی جبل‌الطارق در 4 ژوئیه گذشته، نفتکش انگلیسی MT-RIAHpuis را روز 13 ژوئیه توقیف کرد و روز 19 ژوئیه نفتکش استنا ایمپرو را توقیف کرد.
این محقق فرانسوی افزوده: تهران در حال حاضر تهدید می‌کند که تنگه هرمز را می‌بندد (تنگه‌ای که یک سوم صادرات هیدروکربنی جهان از آن عبور می‌کند) گذرگاهی که در مکان‌هایی بسیار باریک می‌شود و آب‌های بین‌المللی را تشکیل می‌دهد. این در حالی است که مجوز استفاده بین‌المللی در برخی شرایط تنها برای امضاکنندگان کنوانسیون بین‌المللی دریانوردی 1982 می‌باشد. لازم به توضیح است که دولت ایران این کنوانسیون را امضا کرده ولی هنوز به تصویب نهایی نرسانده است، اما بر اساس حقوق معاهدات، ملزم به رعایت مفاد آن تا زمانی است که امضای خود را پس بگیرد. ایران در زمان امضای این کنوانسیون اعلام کرده‌است که حق «عبور ترانزیتی» (کنوانسیون ۱۹۸۲ حقوق دریاها) از تنگه هرمز را فقط در مورد کشورهایی رعایت خواهد کرد که آنها هم این سند را امضا کرده باشند. همچنین عنوان می‌کند که درباره کشورهایی که این سند را امضا نکرده باشند همان قاعده «عبور بی ضرر» (کنوانسیون ۱۹۵۸ ژنو) در تنگه‌ها حاکم است.
گالکترو نوشته: درست است که واشنگتن روز به روز بر آتش درگیری‌های نفت می‌دمد و به تازگی اقدام به تحمیل غیرقانونی تحریم‌هایی جدید علیه محمدجواد ظریف، وزیر خارجه ایران کرده است که شاید آخرین و باکفایت‌ترین مذاکره کننده‌ای باشد که می‌تواند افزایش تنش‌ها را متوقف کند. بنابراین باید پرسید چه کسی صلح می‌خواهد؟ چه کسی خواهان جنگ است؟ از تحریکات کودکانه به نظر می‌رسد که برخی مقامات حس مسئولیت در قبال صلح جهانی را به طور کامل از دست داده‌اند.
زیرا اگر واقعاً تهران اقدام به بستن تنگه هرمز کند و عبور تانکرهای نفتی از این باریکه ممنوع شود، شاهد انفجار قیمت‌های نفت خام خواهیم بود و به سرعت هزینه‌های غیرقابل تحملی را بر اقتصاد جهانی تحمیل خواهد کرد و یک رکود وحشتناک رخ خواهد داد.
به نوشته وی، بنابراین آنچه از ظواهر پیدا است اینکه سرنوشت اصلی ایالات متحده و اقتصاد غرب در دستان ایران قرار گرفته است. این «فشار حداکثری» که ترامپ بی پروا همچون یک پیروزی آن را علیه تهران اعمال می‌کند، دو مفهوم دارد. این سیاست دیوانه وار واشنگتن که وانمود می‌کند با اجبار می‌تواند محدودیت‌های توافق هسته‌ای سال 2015 را گسترش دهد (انتظاری کاملاً آرمانگرایانه یا فریبی برای دامن زدن به یک جنگ است) در واقع شکستی آشکار را برای امریکا ثبت می‌کند. قطعاً لندن به وسیله بوریس جانسون، نخست وزیر جدید خود، که شجره‌نامه شخصی‌اش نشان از وفاداری شدید به امریکا دارد، طبق معمول انتخابی «خیلی بزرگ» کرد که از شواهد آن توقیف نفتکش ایرانی گریس 1 است. اما آلمان خودش را خیلی محتاط جلوه داد و به دنبال فرصت و سودجویی از سیاست‌های فرانسه گام برداشت.
در واقع پاریس با درخواست واشنگتن مبنی بر ایجاد ائتلاف برای تضمین کشتیرانی در تنگه هرمز مخالف است و سعی می‌کند به توافقنامه در حال احتضار (برجام) بچسبد. از نشانه‌های اشتباه فرانسه تلاش و درخواست برای حل مسائل موشک‌های بالستیک برای جلب رضایت و خرسندی واشنگتن و تل‌آویو است. بنابراین ما یک بار دیگر ناخودآگاه اشتباه بازی کردیم.
