باید بپذیریم بعید است کشورهاى متخاصم موانع را بر سر ورود ایران به wto بردارند. در نهایت هم تک تک کشورها سعى خواهند کرد که از صنایع داخلى حمایت کنند و از یکدیگر امتیاز بگیرند. این سیستم با اینکه منجر به افزایش مبادلات جهانى شده ولى خیلی با نقطه بهینه فاصله دارد.
سیستم بهینه آن است که ما بپذیریم برخى از صنایعمان با واردات بدون تعرفه آسیب ببیند و طرف عراقى هم همین را بپذیرد. آنگاه خواهید دید مبادلات بین دو کشور با چه سرعتى رشد مى کند. رشد مبادلات یعنى افزایش نرخ رشد اقتصادى و رفاه در هر دو کشور. آنگاه اگر وزیر صنعت متوجه شد صنعت داخلى تولید مثلا کفش در حال فروپاشى است به جاى وضع تعرفه ترجیحى به این خواهد اندیشید که کدام سیاستها اشتباه است؟ آیا قانون کار ضد تولید است؟ یا نظام ارزى و یا نظام اعتبارى ما؟
تعرفه فقط یک کارکرد دارد و آن سرپوش گذاشتن بر اشتباه هاى سیاستگذارى است.
قرارداد تجارت آزاد بین ایران و همسایگان از اهم سیاستهاست که باید به اجرا درآید.
هر چه موانع در این قراردادها کمتر باشد به نفع هر دو کشور است. اگر واقعا هر دو کشور به قرارداد عمل کنند دیگر واردات مشکل تولید داخل نخواهد بود چون با صادرات جبران مى شود.
ایران مى تواند با ٢٢ همسایه اش یکى از بزرگترین مناطق آزاد را در جهان به وجود آورد در آن صورت تحریمها کاملا کارایی خود را از دست خواهند داد.
راه حل بسیارى از بحران هاى کشور معقول شدن نرخ ارز همزمان با رفع موانع تعرفه اى است. در اینجا باید اضافه کنم بهترین راه رفع موانع تعرفه اى عقد قرارداد تجارت آزاد بین کشورهاست. از عراق و گرجستان و لبنان شروع کنیم.
*تحلیلگر اقتصادی
