بنا به گفته وزیر راه به‌واسطه این قرار داد مهم بیش از ۸ هزار شغل در صنعت هوانوردی برای ایرانیان ایجاد خواهد شد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از آرمان ، در این راستا با مهدی پازوکی اقتصاددان و استاد دانشگاه به گفت‌وگو پرداخته ایم که درادامه می‌خوانید.
انعقاد قرارداد خرید بوئینگ چه دستاوردی در زمینه اقتصادی برای کشورمان به ارمغان خواهد داشت؟
از هر منظر که به انعقاد قرارداد بوئینگ میان ایران و آمریکا می‌نگریم تنها به یک مساله مهم می‌رسیم، آن‌هم اینکه این قرار داد کاملا به نفع ایران بوده و به عنوان فصل تازه‌ای از تحولات اقتصادی در کشور ارزیابی می‌شود، زیرا علاوه بر اینکه ایران به هواپیماهای جدید دسترسی پیدا می‌کند، منابع مالی بسیار خوبی به خاطر این قرارداد مهم نصیب طرفین می‌شود. بر اساس برآورد و آمارهای سالانه چهار و نیم میلیارد دلار بابت بلیط مسافران ایرانی به قطر ایرلاین، ترکیش ایر و به شرکت‌های هواپیمایی امارات پرداخت می‌شود. بنابراین اگر بتوان فاینانس یا منابع مالی مورد نیاز را برای اجرای این پروژه تامین کرد و این هواپیماها وارد خطوط هواپیمایی کشور شوند، پروازهای خارجی ایران گسترش پیدا کرده و علاوه بر اینکه در اقتصاد ایران هزاران شغل ایجاد می‌شود مانع سرازیر شدن پول‌های ایرانی‌ها به سمت شرکت‌های خارجی و حتی کشورهای منطقه می‌شود. در نهایت ایران می‌تواند تعداد هواپیماهای خود را از محل پول بلیت‌ها گسترش دهد. به عبارتی از محل درآمد بلیت‌ها پول فاینانس به شرکت‌های خارجی پرداخت شده و پس از ده سال مالکیت هواپیماها به ایران تعلق می‌گیرد. علاوه بر خرید هواپیما و راه‌اندازی خطوط پروازهای جدید میان ایران و سایر کشورهای اروپایی و آمریکایی به‌طور مستقیم متخصصان و دانش‌آموختگان بسیار زیادی وارد عرصه کار و اشتغال می‌شوند. بنابراین اگر بتوان هواپیمای بوئینگ را وارد خطوط هوایی ایران و سایر کشورها به‌طور مستقیم کرد به نفع امنیت و منافع ملی ایران است.
آن قرارداد بوئینگ می‌تواند کشورهای اروپایی و سایر کشورهای جهان را آن هم به صورت گسترده به سرمایه‌گذاری در بازار کار ایران ترغیب کند؟
بدون شک بوئینگ می‌تواند اروپایی‌ها را که همواره نگرانی‌هایی برای سرمایه‌گذاری در ایران داشتند به بازارهای داخلی سوق دهد اما در ایران گروه‌هایی وجود دارندکه از بازگشت ایران به دوران تحریم حمایت می‌کنند و تمایلی به رفع تحریم بوئینگ ندارند تا آنجا که آنها نتوانستند خوشحالی خود را نسبت به تحریم داماتو یا پیروزی ترامپ پنهان کنند. بنابراین اگر تحریم بوئینگ به‌طور جدی برداشته شود و مانعی بر سر راه این مساله از سوی حامیان تحریم وجود نداشته باشد، بوئینگ وارد رقابت با شرکت‌های اروپایی خواهد شد و در نتیجه در اقتصاد ایران می‌تواند فضای بسیار مطلوبی به وجود آورد. برای توضیح بیشتر به مثالی در رابطه با صنعت نفت می‌پردازیم؛ جزایر مجنون در عراق به‌طور روزانه ۲۸۰ هزار بشکه نفت تولید می‌کند در حالی که ایران تنها ۱۴۰ هزار بشکه نفت می‌تواند تولید کند. به عبارتی۵۰ درصد کمتر از عراق برداشت نفتی داریم و این مساله بدین‌جهت است که عراق تکنولوژی بالاتری دارد. بنابراین اگر تجهیزات آمریکایی را بتوان وارد کشور کرد موفق به تولید بسیار بیشتری در پارس جنوبی خواهیم شد. بدین‌ترتیب روابط با جهان پیرامون و مصلحت اندیشی می‌تواند دستاوردهای بسیار بزرگی برای ایران به ارمغان بیاورد. قرارداد با بوئینگ که حاصل پیشرفت‌های برجام است در بلندمدت شرکای اروپایی را به رقابت وادار خواهد کرد و در نتیجه این مساله به نفع صنعت هواپیمایی ایران خواهد بود.
دستاورد بوئینگ و به دنبال آن اشتغالزایی به عنوان یک دغدغه بسیار مهم ملی چه تاثیری در آینده سیاسی روحانی خواهد داشت؟
به‌طور قطع بوئینگ و قراردادهایی نظیر آن با کشورهای ۱+۵ و به‌طور کلی تعامل ایران با جهان به ضرر تندروها و در جهت منافع روحانی در انتخابات ۹۶ خواهد بود. گسترش روابط با جهان بدون منافع برای ایران و کشورهای مقابل نخواهد بود. ایران برای اینکه به توسعه برسد باید روابطش را با کشورهای پیرامون در جهت منافع ملی گسترش دهد. مساله‌ای که وجود دارد این است که بسیاری از مخالفان روحانی درک درستی از منافع ملی ندارند. از آنجا که همواره روحانی در زمینه اشتغالزایی مورد انتقاد جدی بود بوئینگ می‌تواند تا حد زیادی این چالش را در اقتصاد ایران رفع کند. بنابراین باید از فضای پس از برجام به نحو مطلوب در جهت توسعه و پیشرفت ایران بهره برد، زیرا یکی از چهارچوب‌های سیاست‌های کلان برنامه ششم، تعامل با کشورهای توسعه یافته است. در حقیقت تعامل با جهان برای کشورمان توسعه و امنیت را در پی دارد. به‌طور مثال با تلاش وزیر نفت کشورمان در اوپک ایران امروز به یک پیروزی بسیار بزرگ دست یافته است، زیرا ایران توانست اوپک را که تقریبا در حال از هم پاشیدگی بود دوباره احیا کند.
یکی از دستاوردهای کنفرانس ۱۷۱ اوپک این بود که ایران به سهمیه و منافع ملی خود رسید. با اینکه عربستان سعودی رقیب ایران در اوپک شمرده می‌شود، چون در اوپک مساله منافع مشترک در میان بود، سهمیه عربستان ۴۷۶ هزار بشکه کاهش پیدا کرد اما سهمیه ایران نه تنها کم نشد، بلکه افزایش هم یافت. بنابراین به هر اندازه که بتوان در مبادلات اقتصادی با جامعه جهانی از جمله کشورهای توسعه یافته فعال‌تر عمل کنیم به نفع منافع عمومی و امنیت ملی کشورمان است. در مقابل تشنج نیز در منطقه به نفع ایران و همچنین دولت حسن روحانی نیست. به‌ویژه اینکه امروز مردم ایران با سابقه ۸ سال تنش و دغدغه در دوران احمدی‌نژاد خواهان پیشرفت و آرامش هستند و به نفع روحانی است که در این مسیر در جهت جلب رضایت عمومی و منافع ملی حرکت کند تا بتواند نتیجه انتخابات ۹۶ را با کسب آرای حداکثری به نفع خود رقم بزند.
