از مناقشه‌های همیشگی در جامعه ما، ارتباط بین «فرهنگ» و «اقتصاد» است؛ برخی اقتصاد را مستقل از فرهنگ می‌دانند و براین باورند که فرهنگ به حوزه‌ای متعالی مرتبط است و نمی‌توان آن را به امور مادی‌گرایانه آلود. گروه دوم برخلاف گروه اول، اقتصاد را پایه اصلی جامعه می‌دانند و معتقدند که فرهنگ چیزی جز روبنای این ساخت تولید در جامعه نیست و گروه سوم، حد فاصل دو گروه دیگر قرار می‌گیرند و قائل به ارتباط تعاملی بین اقتصاد و فرهنگ هستند.
واقعیت این است که تولید فرهنگ را نمی‌توان تنها به اقتصاد تقلیل داد آن هم در دنیایی که بشدت نابرابری در حال بازتولید و ترویج است و همه‌چیز به عرصه عرضه و تقاضا و بازار واگذارشده است. آنچه در دنیای امروز و در کشورهایی که سیاست‌های نئولیبرال بر آنها حاکم است، رخ می‌دهد، تبدیل شدن «پول» به «هویت» افراد است که طی آن کسی که پول و سرمایه مادی دارد، از همه‌چیز بهره‌مند می‌شود و از جامعه احترام کسب می‌کند. بر این اساس، معتقدم در چنین جوامعی (که از قضا سطحی از این نئولیبرال‌گرایی‌ها در جامعه ما نیز به چشم می‌خورد) گروه خاصی برد می‌کنند که شاید چندان تعلق‌خاطر و احساس مسئولیتی نسبت به بقیه جامعه نداشته باشند. از این رو، برای شکل دادن به یک اقتصاد مقاومتی در هر یک از قلمروها چه فرهنگ، چه اقتصاد و چه جامعه باید توجه داشت که مردم بزرگترین سرمایه‌های ما هستند و هدف سیاستگذاری، سعادتمندی و حفظ کرامت آنها است.
