او که سال گذشته مدال طلای دسته ١٠٥ کیلوگرم آسیا را به دست آورده بود، امسال نیز در پیکارهای ٢٠١٧ عشق‌آباد ترکمنستان روی تخته رفت و سه مدال طلای، یک‌ضرب، دو ضرب و مجموع را از آن خود کرد. ایران با ســه مدال طلای براری امتیاز بالایی به دست آورد و قهرمان شد. براری در حرکت یک‌ضرب ابتدا وزنه ١٧٥ کیلوگرم را انداخت. سپس کادر فنی برای او وزنه ١٧٦ کیلوگرم را انتخاب کرد که باز هم ناموفق بود. اما در حرکت سوم با ثبت وزنه ١٧٧ کیلوگرم کار را تمام کرد و قهرمان حرکت یک‌ضرب مسابقات آسیایی شد. وزنه‌بردار کشورمان در دوضرب ابتدا ٢٠٦ کیلوگرم را بالای سر برد. در حرکت دوم هم موفق شد ٢١٤ کیلوگرم را ثبت کند و در آستانه مدال طلا قرار بگیرد. او در حرکت پایانی باید ٢٢١ کیلوگرم می‌زد تا مدال طلا به کره‌جنوبی نرسد که در نهایت با ثبت ٢٢١ کیلوگرم طلای دوضرب و مجموع را از آن خود کرد.
به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق ، وزنه‌بردار سنگین‌وزن ایران که با این مدال طلا قدری ناکامی‌اش در المپیک ریو را فراموش کرده، حالا در فکر رفتن روی سکوی مسابقات قهرمانی جهان آمریکا و بازی‌های کشورهای اسلامی است. در ادامه گفت‌وگویی را با این وزنه‌بردار بعد از قهرمانی در چهل‌وششمین دوره پیکارهای وزنه‌برداری قهرمانی آسیایی ٢٠١٧ می‌خوانید.
فکرش را می‌کردید بعد از این همه دوری از تمرینات، قهرمان آسیا شوید؟
بله، خیلی زیاد. با وجود اینکه آمادگی بالایی نداشتم اما برای قهرمانی رفته بودم. من در کل تمایلی برای شرکت در این رقابت‌ها نداشتم. چون بازی‌های المپیک فشار روانی و بدنی زیادی به من وارد کرده بود. ما برای المپیک ٩ ماه فشرده در اردو بودیم. برای همین می‌خواستم مدتی از تمرینات دور باشم و استراحت کنم اما طاقت نیاوردم و دیدم دوری از اردوها برایم سخت‌تر است. در مجموع با ٤٥ روز تمرین توانستم به یک آمادگی نسبی برسم و برای دومین سال پیاپی قهرمان آسیا شوم.
اما شما کارتان را خیلی سخت شروع کردید و تنها یک حرکت تا اوت‌شدن فاصله داشتید!
راستش را بخواهید من اصلا انتظار این را نداشتم که کارم را با وزنه ١٧٥ کیلو شروع کنم. پیش خودم فکر می‌کردم در یک‌ضرب، اولین حرکتم را با ١٨٢ یا ١٨٣ شروع می‌کنم اما آقای انوشیروانی ١٧٥ را برای من انتخاب کرد. من به نوعی از این انتخاب غافلگیر شدم و این وزنه را دست‌کم گرفتم. انتخاب دومم هم ١٧٦ بود که باز هم تعادل نداشتم و آن را هم انداختم تا اینکه در آخرین حرکت تازه به خودم آمدم. واقعا لحظه سختی بود. من قبلا اوت شده بودم. نمی‌خواستم این اتفاق دوباره برایم بیفتد. خدا کمکم کرد و با ١٧٧ کیلو نفر اول شدم. با اینکه چند روز از مسابقه‌ام گذشته اما هنوز در شوک آن لحظه هستم.
چرا از آقای انوشیروانی نپرسیدید که چه وزنه‌ای برایتان انتخاب کرده که این اتفاق نیفتد. معمولا این‌طور است که وزنه‌برداران از انتخاب وزنه‌هایشان مطلع می‌شوند؟
بله همین‌طور است که شما می‌گویید. اما من به آقای انوشیروانی اعتماد کرده بودم و از قبل به ایشان گفته بودم سه مدال طلای آسیا را می‌خواهم. نمی‌خواستم ناکامی المپیک برایم تکرار شود.
در دوضرب شرایط چطور بود؟ رقابت نزدیکی با وزنه‌بردار کره‌ای داشتید.
من همه رقبا به‌جز وزنه‌برداران کره را می‌شناختم. این کره‌ای را برای اولین‌بار بود که می‌دیدم. اصلا نمی‌دانستم وزنه آخرش را چقدر زده. آقای انوشیروانی فقط به من گفت نوبتت است و برو روی تخته. خوشبختانه با ٢٢١ کیلو (یک کیلو بیشتر از وزنه آخر نماینده کره) توانستم او را بگیرم و قهرمان مسابقات شوم. در کل باید بگویم سطح مسابقات دوضرب خیلی خوب بود و فکرش را نمی‌کردم وزنه‌های خوبی زده شود. با توجه به اینکه دوپینگ را به شدت کنترل می‌کنند، دیگر رکوردها مثل قبل سنگین نیست. اما وزنه‌بردار کره عالی کار کرد. به وزنه‌بردار ازبک هم که سال گذشته نایب‌قهرمان شد و در المپیک هم از من جلو افتاد، فرصت ندادم مرا بگیرد.
البته یکی از این رقبا علی هاشمی، دیگر نماینده کشورمان بود.
بله، این اتفاق خیلی خوبی است برای وزنه‌برداری ایران که در یک وزن دو نماینده داشته باشد و هر دو روی سکو بروند.
برنامه بعدی‌تان چه مسابقاتی است؟
برای مسابقات کشورهای اسلامی و قهرمانی جهان آمریکا آماده می‌شوم. ان‌شاءالله بتوانم دو مدال دیگر در این دو رویداد بگیرم. برای بازی‌های اسلامی تنها فرد سن‌و‌سال‌دار تیم من هستم. ترکیب تیم برای این رقابت‌ها کلا جوان بسته شده است. با وجود اینکه تیم جوانی راهی باکو می‌شود اما شانس مدال‌آوری خیلی خوبی داریم. به‌هرحال این بازی‌ها هم برای مسئولان ورزش کشور از نظر بحث همبستگی و اتحاد کشورهای مسلمان اهمیت زیادی دارد و همه ما سعی‌مان این است با آمادگی بالا به میدان برویم. البته مهم‌تر از این بازی‌ها مسابقات آمریکاست که تمام قدرت‌های دنیا در آن شرکت می‌کنند.
شما در آستانه ٣٠سالگی هستید. فکر می‌کنید تا کی بتوانید وزنه‌برداری را ادامه دهید؟
تا موقعی که خدا کمک کند می‌مانم و وزنه می‌زنم. هدف اصلی خودم برای المپیک ٢٠٢٠ توکیو است. به‌هرحال گرفتن مدال المپیک قله آرزوهای هر ورزشکاری است. می‌خواهم از این فرصت هم استفاده کنم. المپیک ریو که قسمتم نشد؛ ان‌شاءالله در توکیو بتوانم کاری کنم. اگر تا آن‌موقع زنده بودم. همان جا کفش و دوبنده‌ام را درمی‌آورم و خداحافظی می‌کنم. من از ١٦سالگی در اردوها بودم و تازه الان رسیدم به جایی که وقت مدال‌گرفتنم شده است. فکر می‌کنم از این به بعد هم به زمان احتیاج دارم تا خودم را بیشتر و بهتر نشان بدهم.
