به گزارش اقتصادآنلاین ، خبرآنلاین نوشت : زمستان بود و هوا با کسی تعارف که نداشت؛ سرد سرد. دخترک حدودا چهار ساله کز کرده بود کنج دیوار؛یک سمتش مادر و سمت دیگر دیوار؛ پتویی کهنه و رنگ و رورفته تنها پناهگاهش بود تا شاید انگشتان و دستان ناز و نهیفش از گزند سرما در امان باشند.
***
سوال من اما این است؛ هر کدام از ما با دیدن چنین صحنه هایی چه می کنیم؟ معمولا یکی دو حالت بیشتر ندارد؛ یا به جیبمان نگاه می کنیم و در حد توان، اسکناسی دو یا پنج یا 10هزار تومانی یا شاید کمی بیشتر حواله اشان می کنیم و رد می شویم و می رویم پی کارمان.
حالت دیگرش هم این است که می بینیمشان و حالا به هر دلیلی از همان کمک اندک هم دریغ می کنیم و حس می کنیم با کمکمان به آنها گداپروری کرده ایم؛ البته که برای استفاده ابزاری از وجود نازنین آن کودک معصوم ناراحت می شویم، بله ناراحت می شویم که چرا باید این نازنین دختر در این ساعات شب و در این فصل سال به جای این که در خانه ای گرم خوابیده باشد، اینجاست؛ گوشه خیابان.
***
کدامیک از ما می شویم "مهشید خسروی"؟!؛ او را تازه دیروز شناختم. به صورت کاملا اتفاقی در اینستاگرام؛ پیجش را دوستی معرفی کرد؛ بانویی که بی هیچ چشم داشتی هر آن چه در توان دارد صرف کمک به نیازمندان می کند.
برایش هم فرقی نمی کند کجای ایران؛ از ری شهر و ماهشهر تا زاهدان و سراوان، از یاسوج و سنندج تا آبادان و آبدانان.
سمعک ندا عینک مسلم، نیازهای خانه سالمندان،کمک به محله آجرپزی حومه تهران و... خیلی کارهای خوب دیگر که به همت بانویی عاشق و البته کمک مردم ایران انجام می شود.
روش کار هم اینگونه است: نیازمندان از طریق همین صفحه اینستاگرام -که حدود 125 هزار عضو دارد-به او معرفی می شوند، خانم خسروی پس از پی گیری و اطمینان از نیاز نیازمند آن مشکلات را با دنبال کنندگانش مطرح می کند؛ کمک ها جمع می شوند به فاصله اندکی به دست نیازمندش می رسد...
