به گزارش اقتصادآنلاین ، آرمان نوشت : آدم‌های ضعیف مدام فکر این هستند که چطور شکست نخورند! هیچ ربطی هم به سختی یا آسانی کار ندارد. آدم‌های موفق بیشتر به خوب انجام دادن کار و کسب تجربه فکر می‌کنند ولی آدم‌های ضعیف مدام فکر نتیجه هستند. دسته اول از کارهای سخت استقبال می‌کنند چون دنبال یاد گرفتن هستند. اینها پس از هر شکست می‌گویند: این دفعه را باختم ولی در عوض تجربه کسب کردم! دفعه بعد از روش دیگری استفاده خواهم کرد تلاش و آموزش، کارایی را افزایش می‌دهد.
پس بهتر است از این روش استفاده کنیم و به جای خودخوری برای اداره زندگی، باید مسئولیت قبول کنیم نه اینکه خود را سرزنش کنیم. همیشه و در همه جا پشتکار، تعهد و تلاش نتیجه می‌دهد. بعد از هر شکست از خود بپرسید: حالا خودمانیم، تقصیر کی بود؟ حالا باید چه کار کنم؟ هیچ آدم عاقلی دنبال دلایلی که قابل اصلاح نیستند نمی‌گردد. هیچ رفتاری هم تک عاملی (وراثت، غریزه، فیزیولوژی و...) نیست. اکثر رفتارها قابل اصلاح هستند، پس اهمیت آموزش را فراموش نکنید. برای اینکه کسی قهرمان شود از سن قبل از مدرسه روزی حدود هشت ساعت تمرین می‌کند.
طبعا اگر این قهرمان برادر دوقلویی داشته باشد که تمرین نکرده باشد، هرگز به موقعیت او نخواهد رسید. آدم‌ها خیلی بیشتر از آنچه فکر می‌کنند توان یاد گرفتن دارند و بدانیم که دلیل اکثر شکست‌ها کم کاری و عدم آموزش است. غالبا آدم‌ها آخرین حد توانایی خود را نمی‌دانند چون هرگز سعی نکرده‌اند به آن حد نزدیک شوند. واضح است که بعضی از دلایل شکست، بهانه هستند. خود کم بینی هم چیزی شبیه به همین است، اما قبل از عمل بروز می‌کند. بهانه‌هایی که زیاد استفاده می‌شوند از این قرار است: خسته‌ام، مریضم، عصبانی ام، آماده نیستم و... این بهانه‌ها در کوتاه‌مدت اضطراب و ناکامی‌حاصل از شکست را تخفیف می‌دهند، اما در دراز مدت موجب کاهش اعتماد به نفس و افزایش ترس می‌شوند. و کلام آخر اینکه گاهی خیلی به خودمان سخت می‌گیریم، خیلی از خودمان توقع داریم، گاهی هم تلاش نمی‌کنیم. آدم باید پرتلاش و کم توقع باشد و همیشه دنبال راه‌های بهتر باشد.
