با این حال صنعت دارو و درمان در این کشور تاکنون توانسته حیات معقولی داشته باشد اما هنوز در بخش‌های حیاتی و راهبردی لنگ می‌زند. تولید محصولات پلاسمایی و واکسن‌های نسل جدید ازجمله این بخش‌ها از نظر یکی از معاونان مهم وزیر بهداشت است. هرچند که سال‌هاست واحدهای خصوصی و شبه خصوصی در این دو حوزه فعال شده‌اند اما ظاهرا از نظر دکتر رسول دیناروند برای استمرار موفقیت‌های دارویی کشور باید در این زمینه‌ها سرمایه‌گذاری بیشتری داشته باشیم. معاون وزیر بهداشت فضای کنونی دارو و درمان کشور را دارای موفقیت‌هایی می‌داند و معتقد است برای تداوم و استمرار موفقیت‌های دارویی که تاکنون داشته‌ایم باید در برخی زمینه‌ها نیز وارد سرمایه‌گذاری شویم. رسول دیناروند در ادامه به دارو‌های مشتق از خون و پلاسما مثل آلبومین که برای بیماری‌های متعددی به کار می‌رود اشاره می‌کند و از انها به‌عنوان نخستین زمینه موردنیاز سرمایه‌گذاری یاد می‌کند: «پالایشگاه پلاسمایی یکی از نیازهای اساسی است که کشورمان فاقد آن است و بخش خصوصی به کمک بخش‌های نیمه دولتی پاپیش گذاشته‌اند تا با سرمایه‌یی بالغ بر 150تا 200میلیون دلار، به ایجاد آن اقدام کنند.» این درحالی است که شرکت پالایش و پ‍ژوهش خون از سال1377 به‌عنوان شرکتی دولتی و با ظرفیت پالایش 80.000 لیتر پلاسما در سال برای تولید محصولات خونی متنوع و آنتی‌سرم و کیت‌های تشخیصی تاسیس شد و نزدیک به یک‌‌دهه بعد در سال86 از حالت دولتی به نیمه دولتی- نیمه خصوصی تغییر کرد. اما ظاهرا این شرکت توان تامین فرآورده‌های پلاسمایی کشور را نداشت و در سال88 مشاور وقت مدیرعامل سازمان انتقال خون کشور، از عقد قراردادی با آلمان برای تاسیس پالایشگاه پلاسما در ایران خبر داد. هرچند که همان زمان هم به گفته دکترعبدالمجید چراغعلی این قرارداد به علت برخی پروسه‌های زمان‌بر و ارایه نظرات تخصصی کمیسیون‌ها به مرحله اجرا درنیامد. به گفته وی بازگشایی ال‌سی مهم‌ترین مانع اجرای این برنامه بود. گرچه وی امیدوار بود که این مشکلات طی دو سه ماه برداشته شود و ساخت پالایشگاه با ظرفیت 200هزار لیتر (50درصد نیاز کشور به فرآورده‌های پلاسمایی) آغاز شود اما ظاهرا این شروع بیشتر از آنچه وی انتظار داشت به طول انجامید و در نهایت رییس مرکز جمع‌آوری پلاسمای بیودارو وعده داد که این پالایشگاه تا سال93 تاسیس می‌شود.
بخش دارو و درمان یکی از سرمایه بر‌ترین و البته سودآورترین بخش‌های اقتصادی در جهان است که در ایران ویژگی اول، رغبت برای رسیدن به دومی را بی‌جان کرده است.
