*ترک برداشتن دیوار بلند اختلاف میان ما و 1+5 بدون تردید گام مثبتی در جهت منافع ملی ما بود. نیازی نیست که انسان صاحبنظر در علوم سیاسی یا روابط بین‌الملل باشد تا اهمیت گام استانبول را درک کند. لبخند روی لبان خانم کاترین اشتون و سعید جلیلی بعد از نزدیک به 10 ساعت مذاکره پشت درهای بسته مبین آن بود که گامی ولو اندک به جلو برداشته شده.
*البته که این صرفا در حد یک گام بود و هنوز مسیری دشوار و طولانی در پیش است. اما آن لبخند روی لبان اشتون و جلیلی همان‌قدر که برای دوستداران نظام خوشایند و مایه امیدواری بود، به همان میزان برای مخالفان نظام مایوس‌کننده و ناامیدکننده بود.
*مخالفان در انتظار بودند که اشتون و جلیلی با صورت‌های درهم رفته و بدون آنکه صحبتی با خبرنگاران انجام دهند، استانبول را ترک کنند و همان داستان‌های گذشته ادامه یابد. غربی‌ها ما را متهم کنند که داریم وقت‌کشی می‌کنیم و می‌خواهیم برای خودمان زمان بخریم و ما هم متقابلا آنها را متهم کنیم که رهبران غربی هنوز یاد نگرفته‌اند که نباید از موضع بالا برخورد کنند. بعد هم غربی‌ها بروند سروقت افزایش تحریم‌ها و تهدیدها. اسرائیلی‌ها و همه آنان که معتقدند چاره‌یی جز حمله نظامی به ایران وجود ندارد، بگویند ما که از ابتدا گفتیم که مذاکره و گفت‌وگو با ایران فایده‌یی ندارد و ما هم متقابلا بگوییم که اگر تهدید و تحریم می‌توانست اثری داشته باشد، در خلال این 33 سال باید عقب‌نشینی‌هایی می‌کردیم اما همچنان قاطع و استوار ایستاده‌ایم و قس علیهذا.
*اما آن لبخند همه اینها را بر باد داد. آن لبخند آب سردی روی همه امیدها و انتظارات مخالفان ایران پاشید. البته نه مخالفان و دشمنان نظام ساکت خواهند نشست و نه خودی‌های رادیکال و تندرو. مخالفان نظام تلاش خواهند کرد وانمود کنند که ایران تسلیم شده، ایران کوتاه آمده، تحریم‌ها موثر بوده، تهدیدها ایران را سرجایش نشانده و تندروهای خودمان متقابلا خواهند گفت که ما سیلی به غرب زدیم.
